I'm an... Expendable

-Een soort vervolg op de film: 'The Expendales'-

'Oorlog zit in je bloed, Declan Vildan.' Vertelde mijn oom eens. 'Dat is het enigste waar je goed in bent, het nemen van andermans leven... Net zoals je vader.'

Nu, bijna achttien jaar later, ben ik geworden wat mijn oom wou. Een gevreesde, bekende huurmoordenaar. Ik ben in een korte tijd naar allemaal oorlogs gebieden geweest, veel geld verdient en vele blessures gehad. Van grote wonden tot kleine schrammetjes. Ik moet zegen dat dit leven mij bevalt, het leven van anderen nemen voor geld. Ondanks dat ik wel tevreden ben met mijn leven, mis ik toch iets. Gezeldschap, vrienden, hulp... Totat ik gisteren Gunner tegenkwam. Een ex-lid van The Expendables. Toevallig raakten we aan de praat en hij wees me door tot hen, The Expendables. Een groep kerels die dezelfde dingen doen als mij. Mensen van het leven beroven en veel geld verdienen.


1. Going to Them

Langzaam schuift het rolluik omhoog. Ongeduldig trommelde ik met mijn vingers op het stuur van mijn blauwe Yamaha R1. Het was een model uit 2009, met honderdnegenenzeventig Pk. Ik hielt van deze motor, de uitstraling, het geluid dat erin zat. Prachtig. Ik zou geen andere meer willen, tenzij deze kapot zou gaan en niet meer te herstellen was. en het was dan ook één van mijn enigste voortuigen. Jammer genoeg kreeg ik het de laatste tijd steeds drukker en had daardoor minder tijd om op deze beauty rond te rijden. Misschien dat ik hem ooit eens mee kon nemen, al was die kans klein.
Een duistere ruimte verscheen achter het rolluik. Ik slikte. Waarom was het daar zo donker? Waarom zag ik niemand? Angst kwam bij me omhoog. Straks was het een valsstrik van Gunner. Of van een andere idioot die me dood wou hebben. Er waren namelijk genoeg mensen op de wereld die me dood wensten.
'Kom binnen knul.' Klonk een stem vanuit de duisternis. Het had niet gemeen geklonken. Nee. Juist vriendelijk, uitnodigent. Ik keek wantrouwend het donker in. Ik vertrouwde het voor geen meter. Geen enkele... Huurmoordenaar was aardig tegen een ander, tenzij het een vriend was. En ik was geen vriend van hen dus... Ik haalde diep adem en vestigde mijn hand op de gashendel van mijn Yamaha. Heel kalm rijd ik de donkere garage in, terwijl het zweet me uitbreekt.
Mijn ogen keken vluchtig rond, ookal was er niks te zien. Het was donker, er brandde geen lamp, geen enkel tekentje van leven. Het enigste wat er was, was het prachtige gebrul van de Yamaha en ik. Ik besloot hier te stoppen, dus liet ik mijn motor stoppen. Ik zet hem op z'n standaart en stap af, waarna ik mijn gitzwarte helm af doe. Die helm had ik op mijn zestiende verjaardag gekregen van mijn -inmiddels dode- oom. Nu ben ik achtentwintig en de helm past nog steeds. Natuurlijk was ie niet de mooiste meer, maar hij functionerde nog goed.
Eindelijk waren mijn ogen wat gewend aan het donker, al had het niet veel nut. Ik zag nog steeds niks. Ik kon nu niks zien, maar ik had nog altijd mijn neus en oren. Godzijdank. Langzaam sloot ik mijn ogen en ontspande me voor zover ik dat kon. Want ik was nerveus, angstig... Waarom eigenlijk? Het waren gewoon een paar half bejaarde mannen. Half bejaarde mannen die heel goed vechten konden en nog een prima conditie hadden. Ik twijfelde. Wie zou sterker zijn? Een Expendable, redelijk op leeftijd maar toch sterk en wist wat ie deed. Of ik, een jong iemand, die een veel sneller reageerde en aardig wat kracht had in z'n armen? Gelijk spel. Ik denk dat het gelijk spel zou worden.
Boven het geluid van mijn motor, hoor ik het rolluik achter mij sluiten. Vluchtig kijk ik achterom, terwijl ik voel hoe mijn hart als een razende tekeer gaat. Ik slikte en net op dat moment zag ik in mijn ooghoeken een brandend puntje. Zo te ruiken was het een sigaar. Dan hoor ik een soort klik en de lampen boven mij begonnen te flikkeren. Alles ging in één keer snel.
Wanneer de lampen aanspringen, verschijnen er vijf kerels. De één zit op een gepimpte Chopper, de ander leunde tegen een kast aan. Mijn ogen gleden over ze heen, waarna ze bleven hangen op een man. Normale lengte, zwart warrig haar en een strak geschoren kringbaard. Dat moest vast Barney Ross zijn, de aanvoerder van The Expendables.
'Jij bent vast Barney Ross.' Zei ik, mijn angst en nervousitijd verbergent. Ondertussen stak ik mijn hand naar hem uit. Barney drukte hem stevig. 'Dat ben ik, ja... Dan ben jij zeker Declan Vildan, alias Devil?' Een grijnsje verscheen rond mijn mond. 'Klopt.' Antwoorde ik en liet mijn arm weer losjes langs mijn lichaam hangen. Tot nu toe ging alles wel goed, al vond ik dat zelf.
'Noem me trouwens gewoon maar Ross... Dat is makkelijker' Begon Barney. 'Dit zijn trouwens Christmas, Kao...' Hij werd onderbroken door een andere stem. Een mannen stem. 'Je vergeet mij Barney.' Ik draaide mijn hoofd naar waar het geluid vandaan kwam. Een man, van dik in de vijftig met een bierbuikje en geverft haar kwam uit een lift stappen. Met een vragende blik keek ik weer naar Barney. 'Een zesde man?' 'Declan, dit is Emanuel. Hij zorgt voor onze... Klusjes.' Emanuel kwam hun kant op, in mijn richting. 'Zo, dus jij bent die gevreesde Devil?' Ik knikte. Emanuel's blik gleed onderzoekend over me heen. 'Ik had je ouder geschat.'
'Dat doen er wel meer.' Mompelde ik, zat van dat gezeik over mijn leeftijd. Goed, ik was jong voor een huurmoordenaar, maar dat betekende niet dat ik niet goed was.
Emanuel grinnikte kort. 'We hebben geen tijd om elkaar voortestellen, ik heb drie klusjes... Devil, dit is voor jou een test.. Ben je geslaagt, dan zit je bij The Expendables.'
'Wat zijn de klusjes?' Vroeg Barney toen. Emanuel liep naar een stoel toen, waarna hij daarin ging zitten. 'Twee simpele dingetjes in Congo en één hels karwij in Somalië...'Ik frontste. Somalië? Wat was daar nou weer aan de hand? Nog niet zo lang geleden was ik er geweest en naast mijn klus was er niks aan de hand. Ik besloot het maar te vragen. 'Somalië? Ik ben daar laatst nog geweest.'
'Hoelang is het geleden dat je daar geweest bent, Devil?' Vroeg Barney. Ik dacht diep na. 'Vier á vijf maanden geleden.'
'Tijd zat om een nieuwe oorlog te beginnen.' Zei Emanuel droog. 'Meer dan dit weet ik niet... Zal ik maar een afspraak maken met die gast?'
'Doe maar, Tool... Doe maar.' Tool? Ik keek naar Emanuel. Dat was zeker zijn bijnaam, zoals ik mijn bijnaam had. Devil. Het kwam van mijn eerste twee letter van mijn naam en de eerste drie van mijn achternaam. Ondanks dat, vond ik het een onnozele naam. Devil... Ik was geen duivel.
'Zeg, zullen we anders naar de kroeg gaan. Gewoon als vrienden... En dan kunnen we onze nieuwe vriend ook gelijk leren kennen.' Voor het eerst hoorde ik Christmas praten, sinds ik binnen was tenminste. 'Goed plan, Christmas. We vertrekken nu... Kao, jij gaat bij Devil achterop.' Glimlachte Barney. Ik keek naar Kao. Een klein tenger mannetje met ook zwart haar. Gunnar had hem beschreven als 'Happy Feet'. Omdat Kao snel en goed vechten kon. Eindelijk ontspannen zette ik een stap dichter bij mijn motor en stapte op, terwijl ik 'm van het standaard af haal. 'Je hoeft geen helm op, of wel?' Vroeg ik, waarna ik mijn hoofd omdraaide richting Kao. Deze schudde zijn hoofd. 'Nee hoor.' Dan stapt hij achterop bij mij. Gelukkig sloeg hij zijn armen niet om mijn middel heen en hielt zich gewoon vast aan het kleine handvaatje op de kont van de Yamaha.
Zonder enige problemen draai ik mijn motor. De ruimte was groot genoeg. Ik keek naar de rest, die zijn achterwerk plantte in een zadel van een Chopper. Het viel me op dat op elke tank een doodskop met een raaf en er 'Expendable' onder stond. Ze waren dus wel trots op wat ze deden. Of zoiets.
Al snel waren we opweg, richting de kroeg. De eerste plek waar ik deze kerels meer zou leren kennen en zij mij.



De volgende ochtend werd ik wakker in een warm bed, dat stond in een donkere, stinkende kamer dat rook naar sigaren, sigaretten en drank. Een zachte kreun verliet mijn mond wanneer ik overijnd kom. Ik had een kleine kater. Gisteravond had ik namelijk -samen met de rest- aardig wat gedronken. Het was wel... gezellig, weet ik nog. Er waren geen gevechten en we hadden het gehad over... Tsja, mannen dingen. Ook over missies die zij in hun vroege jaren hadden gedaan.
Ik stond op en keek de kamer rond. Het was schemerig, de zon zou over een halfuurtje, een kwartier opkomen. 'Goedemorgen.' De bekende stem van Barney kwam links van mij. Ik kijk die kant op, maar ik zie niks. Dan stapt Barney uit de schaduw van de oude deur, dat vol zat gaten. Waarschijnlijk waren messen de oorzaak. 'Goeiemorgen, Ross...'
'Ga je mee?' Ik keek hem vragend aan. 'Waarheen?'
'Naar onze opdrachtgever, die voor Somalië.' Barney keek me dood normaal aan. 'Ja, is goed.'
'Mooi zo, kom mee.'