Let niet op de woorden, ik had een slechte dag en was echt verdrietig door het feit dat ik alles verpest in mijn leven ofso. Geen commentaar verder over het feit waarom ik het schreef...
Puber zijn van de moderne tijd, het doet pijn, dat is een feit.
Het voelt onbetrouwbaar, je bent alleen. Je weet niet wie je kan vertrouwen.
We leren van nieuwe mensen te houden, maar het lukt niet altijd.
Ook dat is een feit.
Maar waarom? Waarom blokkeren we soms?
Puber zijn van de moderne tijd.
Nogsteeds kunnen we niemand vertrouwen.
We weten niet van wie we kunnen houden.
Een depressie, dat volgt. Er is geen andere manier.
Ik dacht; 'Puberteit! Ik groei! Ik maak plezier!'
Jammer, dit is niet zo. Woede slaat om in verdriet. Er is niemand die het ziet.
Je deelt je verhalen met andere pubers, ja zo werkt mijn leven, niet anders.
Je ouders laten je in de steek, in de koude wacht je op hun preek.
Het voelt slecht en onvertrouwt. Toch is er iemand die van je houdt.
Het blijft een alleen gevoel. Ik blijf even droef.
Dag in, dag uit, blijven mijn ogen stroef.
Nu moet ik denken, tot mijn spijt, nog 4 jaren.
Ja nog 4 jaren met lange dagen.
Ik zal nog even moeten klagen.
Dit alles blijft een alleen gevoel, maar dat is het ook!
Index 
ma nov 24, 2008 8:23 pm
