Titlingh Surprise

Hoewel ik dacht het nooit meer zou doen, heb ik inspiratie gekregen en die kon ik niet ophouden; voor het eerst sinds maanden heb ik weer een verhaal over paarden. Ik wist niet waar ik hem moest plaatsen, i.v.m dat het een beetje gemengd is.



TITLINGH SURPRISE

Rowena Howard. Donker haar, mysterieuze lichte ogen die sprankelen in het licht en een iel figuur. Ten eerste opzichte een doodgewoon meisje dat elke dag naar haar werk op een Stoeterij van Volbloeden ging, elke dag haar eten zelf maakte en elke dag onder de douche stapte om haar bijzonder lange haren te wassen. Ze had vrienden, vijanden, kennissen, er was niets bijzonder aan haar. Op twaalf juni 2005 leek haar wereld in te storten; haar lievelingspaard werd aan iemand anders overgedragen, haar moeder overleed en haar broer ging scheiden. Maar precies toen..

Hoofdstuk 1.

Een klap, een gil en toen was het stil. Geschrokken keek ik op richting de deur die net nog opengehouden werd door Olena, mijn vriendin, mijn collega. Pavarotti draaide onrustig rondjes rond me heen. Ik pakte het halstertouw steviger vast en begon te lopen, weg van dit huis waar momenteel een barstende ruzie losgekomen was tussen Joe en Olena. Pavarotti leek de spanning te merken en hapte in het niets naar lucht.
'Hé!' riep ik tegen het grote paard en ik stond stil. Pavarotti draaide angstig heen en weer, rolde consant met zijn donkere ogen. Ik duwde het grote, zware hek open en liet het paard los. Pavarotti nam zijn kans en sprintte naar de overkant, zo'n vijfhonderd meter verderop. Een zachte klik bevestigde dat het hek weer dichtzat en ik liep naar de grote buitenboxen die de baas had laten bouwen voor onze Franse Volbloeden, de zeven renpaarden waarmee we hier nog niet fokte. Papouet, Giôn, Shamira, Last Last, Dangerous Boy, Black en Pink Amber. De grootste volbloeden van deze stal, de nieuwste uitdaging voor de baas. Ik pakte een blauw halster van een haak en nam Last Last mee naar buiten. De grote vosruin bonkte nerveus tegen de deur en net zoals andere dagen liet ik hem zwijgend een stap achteruit zetten. Ik pakte een zachte borstel, hoewel het weinig zin had deze ramdebiel te poetsen. Olena had hem vandaag al gepoetst, tot in de meest kleine puntjes glom hij. Met snelle, lange halen poetste ik zijn goudglanzende vacht recht. Het zadel hing al klaar, het hoofdstel hing automatisch aan de haak.
'Kom jongen, werk even mee', zei ik tegen het paard en even leek het of hij me begreep, maar het was niets anders dan het luisteren naar mijn kalme stem. Het even lichtblauwe dekje als zijn halster streek ik zacht recht op zijn lange rug. Ik pakte zijn springzadel, een licht, bruinkleurig zadel en legde het op het dekje. Voorzichtig singelde ik hem aan. Toen de bandages omgedaan waren, het bijkleurende hoofdstel al zat, pakte ik snel een zweepje en liep richting bos. Precies op dat moment kwam Olena woedend naar de stallen lopen, haar gezicht strak.
'Ga je rijden?' vroeg ze nors en ze pakte het halster van Amber al. Ik knikte en keek even zwijgend toe naar hoe Olena zich soepel bewoog toen Amber achter haar aan naar buiten liep.
'En jij dan?' vroeg ik en ik gaf Last snel een klopje op z'n hals. Olena haalde haar schouders op. 'Ik ga maar eens.' Behendig zette ik mijn voet in de stijgbeugel, liet ik me in het zadel zakken en spoorde ik de ruin aan.

cuwwwll <3