'Aaaagh!' roep ik als ik mijn ogen open en de vrouw in mijn kamer zie.
'Dat is de eerste keer dat ik die reactie hoor,' zegt de vrouw geamusseerd. Ik kijk mijn kamer rond en alles is nog steeds hetzelfde als gisteren: mijn muren zijn blauw, mijn gordijnen wit en mijn bed staat ook nog op dezelfde plaats. Het enige dat niet juist is in mijn kamer, is de vrouw met het lichtbruine haar. 'Mama!' roep ik en mijn moeder staat onmiddelijk in mijn kamer. 'Wat is er, Jessica?' vraagt ze en ze kijkt mijn kamer rond. 'Die-,' zeg ik en ik breek mijn zin meteen af als ik merk dat mijn moeder de vrouw niet ziet. De vrouw die u in de hoek van mijn kamer staat haalt lachend haar schouders op. 'Jessica in het vervolg roep je niet door het hele huis,' zegt mijn moeder geërgerd en ze verlaat mijn kamer. Ik ga op mijn bed liggen met mijn handen voor mijn ogen zodat ik de vrouw niet zie. 'Dat zal toch niet helpen,' zegt de vrouw en ze doet geen moeite om haar lach te verbergen. 'En waarom niet?' vraag ik haar zonder mijn handen van mijn ogen af te halen. 'Omdat ik echt besta,' zegt de vrouw luchtig. 'Jij bestaat niet echt,' zeg ik en ik kijk haar aan door gespreide vingers. 'Ik besta wel echt, Jessica. Doe niet belachelijke en doe die handen voor je gezicht weg,' zegt de vrouw en ze wriemelt aan mijn vingers. 'Wel als je dan toch echt bestaat wil ik weten wat je in mijn kamer doet en waarom mijn moeder je niet kan zien,' zeg ik en ik ga met gekruiste armen op het voeteinde van mijn bed zitten. 'Jij kunt me zien, omdat jij net als mij bent,' zegt de vrouw en ze speelt met haar haren. 'Jij bent een Rheata,' zegt ze luchtig en ik begin te lachen. 'Ik ... ben ... wat?' vraag ik en ik voel tranen in mijn ogen prikken van het lachen. 'Rheata, een monster,' zegt de vrouw en mijn vrolijkheid maakt plaats voor woede. Wie denkt die vrouw wel niet dat ze is? Ze kent me niet eens en ze noet me een monster. 'Ik kan er niets aan doen dat jij in een moordzuchtig wezen zult veranderen op je zeventiende verjaardag,' zegt de vrouw en ze kijkt dromerig uit mijn raam. Ik zal eens in een moordlustig wezen veranderen. Ik zal mijn handen rond haar nek plaatsen en eens zien wat ze dan nog te zeggen heeft. 'Ik ben geen monster en ik zal ook niet in een monster veranderen,' zeg ik tegen de vrouw en ze kijkt me opeens doordringend aan. 'Maak dat de kat wijs,' zegt ze tussen haar tanden. 'Ik wist wat jij zou worden toen ik je voor het eerst tegen kwam. Jij bent een wezen dat uit is op wraak en dat is zo van je af te lezen,' zegt ze trots. 'Ik ga me omkleden of ik kom te laat voor school,' zeg ik zachtjes hoofdschuddend en ik verdwijn in de badkamer. Ik laat de kraan lopen en maak mijn gezicht nat met koud water. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Hoe kan de vrouw in mijn kamer zijn, zonder dat mijn moeder haar kan zien? Misschien ben ik haar om de een of andere reden aan het verzinnen.
Ik doe snel een jeans en rode trui aan en ga dan naar beneden. 'Goed geslapen, meid?' vraagt mijn vader die al aan de keukentafel zit. Ik knik, geef hem een kus en ga dan tegenover hem aan tafel zitten. Mijn moeder zet me een kom cornflakes en een glas fruitsap voor en vertrekt dan naar haar werk. 'Veel plezier vandaag!' roept ze ons nog toe voordat de voordeur dicht valt. 'Ik moet er ook vandoor,' zegt papa en hij staat op. 'Sluit je goed af,' zegt hij en hij kust mijn kruin voordat hij vertrekt. Ik blijf alleen achter de beige keuken. Ik hou van het gevoel dat ze afgeeft. Ze is klein, maar heel huiselijk. Ik hoor voetstappen de trap afkomen, maar papa is al weg. 'Hallo?' roep ik zachtjes en voorzichtig loop ik naar de gang. 'Hallo?' Als ik aan de trap kom zie ik van wie de voetstappen zijn. De vrouw die in mijn kamer was loopt rustig en sierlijk de trap af. 'Je dacht toch niet dat je van me af was?' vraagt ze met opgetrokken wenkbrauwen. Boos neem ik mijn boekenstas en stap op mijn fiets. 'Ik zie je zo meteen aan school!' roept de vrouw mij na. Dat zal ze gewild hebben. Ze weet toch niet waar ik naar school ga tenzij ze me een tijdje gestalkt heeft. Op mijn gemak rijd ik de rustige straten van ons dorp door en parkeer mijn fiets in de fietsenstalling van de school. 'Ik had gezgd dat ik hier zou zijn en noem me maar Dina,' zegt de vrouw als ik uit de fietsenstalling kom. Dit kan niet waar zijn. 'Hey, Jessica!' roept mijn beste vriendin Elisa als ze op me komt afgelopen. 'Weet je wat ik van Tom heb gekregen?' vraagt ze me opgewonen. Ik haat dat soort vragen. Hoe kan ik in hemelsnaam weten wat zij krijgt als ik er niet bij ben. Ik zal maar aan het raad spelletje beginnen. 'Een ring?' Elisa schud haar hoofd en Dina die naast me staat vindt het tafereel blijkbaar grappig. Elisa ziet haar ook niet. 'Een boek of een etentje?' Laat dit ophouden. Ik begin met mijn voet op de grond te tikken en kruis mijn armen voor mijn borst. 'Zeg, maar ik zal het toch nooit raden,' zeg ik en ik probeer mijn ergernis niet in mijn stem te laten klinken. 'Ik heb deze armband gekregen,' zegt ze trots en ze laat me een zelfgemaakte armband met kralen zien. 'Heeft hij dat gestolen van zijn kleine zusje?' Oeps dat was er uit zonder erover na te dnken. 'Ik vindt het prachtig,' zegt Elisa gekwetst en Dina is ontertussen in lachen uit gebarsten. Ik weet zeker dat ze binnen een paar seconde over de grond zal rollen van het lachen en ik negeer haar. 'Sorry, Elisa. Ik meende het niet. Ik bedoelde gewoon dat het zo kleurrijk is,' zeg ik en ik bekijk de armband even om haar gelukkig te maken. Ik bedoelde het wel. Het is percies gestolen van een klein kind en ik weet dat Tom een kleinere zusje heeft. Blijkbaar vergeeft Elisa me want ik zie haar gezicht opklaren en praat voluit tegen me over haar date met Tom gisteren. Ik knik af en toe, maar luister niet naar wat ze zegt. 'Intereseert het je niet?' vraagt Dina me met gespeelde verontwaardiging. Ik kijk haar even kwaad aan, maar zeg niets omdat ik de enige ben die haar ziet. Ik denk dat de anderen het maar raar zouden vinden als ik tegen lucht praat.
**De hele dag blijft Dina me volgen en onderbreken tijdens de lessen. Toen ik Frans had was ze in het Duits aan het herhalen wat de leerkracht zei, toen ik chemie had wilde ze dat ik een aantal stoffen bij elkaar deed zodat het mengsel zou ontploffen, ... Probeer je zo maar eens te concentreren. Als ik dit jaar buis, zal ze het een en ander aan mijn ouders moeten uitleggen. Ah ja, dat zal niet gaan angezien zij haar niet zien.
Als ik van school naar huis fiets staat Dina plots in het midden van een landweggetje. 'Jessica, stop!' roept ze in paniek. Ik rem heel hard waardoor mijn fiets tegen een boom botst. 'Gaat het?' vraagt ze me bezorgd en ze wil me rechtop helpen. 'Waarvoor was dat nodig?' vraag ik boos. Ze legt een vinger op haar lippen als teken dat ik stil moet zijn. 'Rioth,' fluistert ze en ze trekt me achter een boom. 'Wat?' fluister ik terug. 'Hij is naar jouw opzoek. Zodra hij met jouw in contact komt, zal hij weten wat je bent en je doden,' fluistert ze terwijl ze in mijn ogen kijkt. Ik snak naar adem. Eerst vertellen ze me dat ik een Reata ben, wat gelijk is aan monster en nu zijn er ook nog eens mensen die me dood willen? Denken ze dat ze in een fantasie verhaal zitten? Juist als ik achter de boom uit wil komen hoor ik voetstappen. Ik zie de paniek op dina's gezicht. 'Jij moet hier weg. Loop als ik je een teken geef. Als ik morgen geen contact met je heb gehad ga je naar Sinn 23 en zeg je dat Dina je gestuurd heeft.' Ik knik naar haar. Sinn is niet zo ver van mijn huis. Ik denk dat het twintig minutjes is met de fiets. Als ik beter naar Dina kijk zie ik iets veranderen. Haar haar wordt witter en witter. 'Ga!' zegt ze me dwingend en ik begin te lopen. Achter me hoor ik hele hoge kreten die lijken alsof iemand met zijn vingernagels over een bord gaan. Het maakt me nog angstiger dan ik al ben en ik begin nog harder te lopen.
Index 
ma maa 23, 2009 6:26 pm