Eye of the Tiger

Hallo mensen, welkom bij het leven van mij. Keith O'Leary. Voordat ik je een stuk ga vertellen waarover dit verhaal gaat, vertel ik eerst iets over mijzelf. Persoonlijk.
Mijn naam wist je al, Keith, en ik ben 14 jaar oud. Mijn grote droom is prof. bokser worden. Misschien wel net zoiets als Rocky Balboa. Wat? Nog nooit van gehoort? Zoek dan maar op google, tegenwoordig staat daar alles op.
Oke, oke, even verder met mijn droom.
Wanneer ik het aan mijn ouders vertel, over het boksen, schoten ze allebei in de lach. Ze zeiden dingen dat ik dat nooit zou kunnen. De kracht er niet voor had. En dat ik minder films moest kijken. Goed, daar geef ik ze groot gelijk in. Ik kreeg teveel fantasie. Maar dit was écht wat ik wou. Knokken voor de top.
Omdat mijn ouders me duidelijk niet gingen steunen, besloot ik om het zelf te gaan doen. Van het geld van m'n werk -krantenwijkje..- kocht ik bandages en handschoenen. Meer niet. Sinds die dag begon ik ook met hardlopen. Elke dag ongeveer zeven kilometer. Mijn ouders stonden verstelt, maar geloofden er nog niet in.

Meer ga ik je niet vertellen, daarvoor zou je verder moeten lezen.


Het begon allemaal toen ik twaalf jaar oud was.

1. Movie time.

Het was zaterdag avond rond een uur of zeven. Lui zaten mijn vader en ik op de bank naar amerikaanse comedie serie's te kijken. We hadden beide dezelfde humor en lachten daarom ook om dezelfde stukjes. Mijn moeder daarin tegen niet. Zij hielt van domme dingen. Zoals in de honden poep staan of van een trampoline af flikkeren. Nou wauw, wat een lol. Gelukkig was mam hier nu niet, en hadden pap en ik de tv voor ons zelf.
Het was pauze en ik stond net op het punt te vragen of hij ook wat drinken wou. Alleen was pap mij voor. ,,Zeg, heb je zin om een film te kijken? Deze aflevering hebben we toch al gezien," Ik twijfelde. Deze serie's waren leuk, ookal had ik ze al gezien. Het bleef grappig. ,,Ja hoor," Zeg ik dan, uiteindelijk. ,,Welke?" Vervolgde ik. Hopelijk was het een actie film. Of avontuur. Of comedie. Een combinatie daarvan mocht ook. Mijn vader stond op. ,,Ik heb er één gekregen van Martin.." Mompelde hij binnensmonds. Martin was een collega van mijn vader. Beide waren ze fennoten van een internationaal vrachtwagen bedrijf. Al deed Martin meer de reparatie dan dat ie rond reed in een vrachtwagen. Een techniecus dus.
Ik was intussen ook op gestaan en vroeg wat ik al eerder wou vragen. ,,Wil je ook wat drinken?" Eigenlijk hoefde ik dat nooit te vragen. Altijd knikte pap wel 'ja' en dan kon ik kiezen tussen koffie of een glas cola. Meer dan dat dronk hij niet. Zoals altijd knikte mijn pa en vertelde dat hij wel zin had aan een groot glas cola. Light natuurlijk. Pap was vrachtwagen chaffeur, en had nou eenmaal een 'goddelijk lichaam'. Zoals hij dat noemde. Trouwens, mijn pa heet Richard. Hij is veertig jaar oud en heeft zwart-grijs haar.
Ik pakte twee grote glazen uit het witte kastje, vlak naast de koelkast. Rustig zette ik de glazen neer en trok de koelkast open. We hadden een mooi huis. Niet overdreven groot, niet overdreven klein. Net genoeg voor ons allen. Mam en pap, zus Michelle en ik. Ik had ook een broer, maar die woont op zichzelf. Samen met zijn vrouw, Moniek. Ik zag hun niet vaak. Enkel een keertje in het weekend. Doordat mijn broer, Rick, op zichzelf woont, heb ik niet echt het gevoel dat hij mijn broer is. Een aantal jaartjes geleden had mam me uitgelegt dat dat kwam omdat ik niet met hem opgegroeit was. Het zou wel zo wezen..
De twee glazen waren vol en intussen hoorde ik dat de tv uit was. Niet echt uit, je hoorde enkel niks meer. Het beeld was blauw en er stond 'Dvd' op. Met de glazen in mijn handen liep ik de woonkamer binnen en zette de glazen op de twee kleine, houten tafeltjes. Op de hoek van één van de tafels lag het dvdhoesje. De film die we gingen kijken. Ik pak het plastic ding vast. 'Rocky'. Was het eerste wat ik las. Mijn blik gleed naar het plaatje. Er stond een vent, met bloed onder zijn ogen. Tegelijkertijd was het ook blauw. Boksen. Dit ging over boksen. En die vent was Sylvester Stallone. Deze film wou ik niet overslaan. Films met Stallone waren altijd goed. Ik liet me neerzakken op de bank en keek naar de tv. Pap was inmiddels ook gaan zitten, met de afstansbediening in zijn hand. Samen keken we naar het bewegende beeld. De film begon...

Afgelopen. Waarom was het nou afgelopen?! Ik zat op het puntje van de bank. Het bloed voelde ik door mijn aderen stromen, wel twee keer zo snel als normaal. In mijn hoofd speelde de beelden af. Keer op keer. Fantasieën idemdito. Voor mijn ogen verscheen een beeld van mijzelf. In de ring tegen Hulk Hogan. Het heftige gevecht was begonnen. Ik had vele tegenslagen, zoals Rocky ook had, maar op het eind kwam ik "terug". Ik gaf de Hulk een aantal fikse klappen en hij viel neer. Tsjonge jonge.. ,,Ik wil op boksen.." Zei ik, vastbesloten. Pap begon te lachen. Alsof hij me uitlachte. Met een felle blik keek ik naar hem. ,,Lach je me nou uit? Ik meende het hoor." Mijn stem klonk niet bepaalt aardig. En Richard begon daardoor nog harder te lachen. ,,Ne-he hoor." Hikte hij. ,,Ik lach je toe." Woede borrelde bij me op. De drang om pap te slaan werd met de seconde groter, maar ik hielt me zoveel mogelijk in. ,,Dan geloof je me niet." Mompelde ik en stond op. Hij zou het nog wel zien. Ik zal hem versteld laten staan. Maar eerst, informatie. Ik liep naar de laptop toe. Een oude, zwarte Dell. Iedereen, behalve ik, vond hem sloom. Een schijtding. Ik drukte het knopje in. Het knopje dat zorgde dat de laptop zich opstartte.
Na twee minuten was hij klaar en ik klikte Internet aan. Ondertussen pakte ik een kladblok met een pen. Het eerste wat ik aanklikte was Wikipedia. De site die me hopelijk verder opweg kon helpen. Al snel begon ik dingen in te typen. Het eerste wat ik wou weten was het verschil tussen het boksen van vroeger en het boksen van nu. Ergens vond ik dat belangerijk. Mijn ogen gleden over de aantal regels, waarna ik wat op papier zette. Hier wist ik nu genoeg van. Hoofdstuk gesloten en een nieuwe geopent. De trainingen. Heel belangrijk. Het was namelijk de bedoeling dat ik voetballen op mijn armen kreeg en een sixpackje. Dat sixpackje was enkel voor de meisjes. Op school hadden ze het er altijd over. Film sterren die een sixpack hebben. Of eight. Soms vraag ik me af wat er verkeerd was met een 'kippenborstje'.

Inmiddels zat ik drie uur achter die o zo slome laptop. Ik was een stuk wijzer geworden en had verschillende sportscholen in de buurt opgezocht. In mijn hoofd had ik al allerlei dingen bedacht om een beter conditie te krijgen. Met het krantenwijk bijvoorbeeld. In plaats van op de fiets te gaan, een rug zak op mijn rug en erheen rennen. ,,En al wat gevonden?" De plotstelinge stem haalde me uit mijn gedachten. Het was pap. Met een emotieloze blik keek ik hem aan. ,,Maakt dat wat uit?" Zonet lachte hij me uit en nu wil ie er weer alles van weten? Nee, dat kon hij vergeten. Als hij wat zou willen, zou hij me maar eerst moeten geloven. ,,Na, doe niet zo stom." Zegt pap ietsjes geïrriteerd. ,,De enige die dat doet ben jij." Kaatste ik terug, waarna ik de papieren oppak en langs hem heen loop. Ik besloot naar mijn kamer te gaan en daar alles nog eens rustig doorlezen.
De rest van de avond was ik niet meer naar beneden geweest.

2. Let's Beginning

Een bekend deuntje dringt mijn oren binnen. Moeizaam open ik mijn ogen. Het was een liedje van Eminem. Not Afraid. Nu was hij alweer een beetje "uit", maar ik bleef hem mooi vinden. Het had wel iets. Ik stak mijn hand uit naar mijn mobiel. Een Samsung Jet nog wat. Al die lange namen, ik word er niet goed van. Ik druk het grote zwarte knopje in en het liedje stopt. Zes uur in de ochtend. Tijd om te ontbijten en een stukje te gaan rennen. Het was zondag dus ik zou niet doodop zijn als ik op school was. Niet dat we veel bijzonders deden. Enkel films kijken en af en toe een toetsje. Dat we zo weinig deden had temaken met de zomervakantie. Als die afgelopen was, zou ik overgaan naar klas twee. Tegen mijn wil in. Mijn klas ging uit elkaar. We waren te groot en er waren nog een aantal afstromers van havo. Ik zou maar bij een paar vrienden zitten in T2h. En het leukste meisje van de klas zat ook bij ons in. Alle brugger-jongens vonden haar leuk en liepen altijd als hondjes achter haar aan. Behalve ik natuurlijk. Oh god nee, achter een meisje aanlopen was niks voor mij. Ze liepen maar achter mij aan, zo niet, pech.
Ik stond op en rekte me uit. Kort wierp ik een blik op mijn mobiel. Twee over half. Ik knipte het licht aan en trok een pikzwarte trainings broek aan. Daarboven deed ik een zwart hempje. Het zou geheid warm worden onderweg. Daarna trok ik een lade open, die onder het bureau zat. Ik graaide er wat in en had uiteindelijk mijn Ipod te pakken. Gelukkig was deze nog helemaal vol. Hopelijk zou hij de hele tijd de liedjes één voor één afspelen.
Ik liep zo stil mogelijk naar beneden. De rest mocht niet wakker worden. Al wist ik dat dat moeilijk zou worden. Mijn ouders waren licht slapers. Bij elk geluidje worden ze wakker. Oke, dat was wat te hard uitgedrukt. Maar je snapt wel wat ik bedoel, toch? Ik legde de Ipod op de keukentafel en trek een keukenkastje open. Snel haalde ik een plakje brood uit het mandje, waarna ik het op het aanrecht legde. Nadenkend keek ik naar het brood beleg. Wat zou gezonder zijn? Hagelslag of Kokusbrood? Ik pakte de twee pakken. Grondig begon ik de ingrediënten te lezen. Het was heel belangrijk om gezond te eten, dus moest ik kijken welke beter was. Uiteindelijk besloot ik maar om gewoon de kokusbrood erop te doen. Het was lekker en kruimelde niet. Shit, ik vergat iets. Een heel belangrijk ding: De boter. Dat zat vol voedingsstoffen. Iets wat ik hard nodig zal hebben. Ik gris een brodmes uit de la en kladder wat boter op op de boterham. Ik legde de kokus erop en vouwde het brood dubbel. Rustig nam ik er een hap van. Ik wou snel eten, zodat ik hier sneller weg was, maar mocht het niet. Snel eten was niet goed voor je spijsvertering.
Eindelijk had ik het broodje weggewerkt. Ik had er ongeveer zeven minuten over gedaan. Veel te lang voor mijn doen. Normaal werkte ik een broodje naar binnen in drie minuten, als er niks op tv was tenminste. Ik pakte een vaatdoekje uit de gootsteen en haalde snel de kruimels van het aanrecht. Als ik dat niet zou doen, zou mijn moeder flippen. Ze was altijd erg gesteld op hygiëne en schone dingen. Tenzij ze een lange dag had gewerkt. Dan zag ze gewoon even helemaal niks meer, als het ware. Het eerste wat ze deed was haar tas op de keukentafel pleuren en daarna crashen op de bank. Ergens kwam me dit wel bekend voor, want normaal deed ik dit ook altijd na een lange dag school.
Ik pakte de Ipod van tafel en duwde de oordopjes in mijn oren. Hopelijk zouden die er niet onderweg uitvallen. Dat zou waarschijnlijk wel gebeuren, aangezien dat ook altijd onderweg op de fiets naar school gebeurde. De Ipod startte zich op en de muziek begon te spelen. Maroon 5, Runaway. Ook van dat liedje hielt ik veel. Dat niet alleen, het paste ook nog eens bij wat ik nu ging doen. Ik stopte de Ipod in mijn rechter broekzak en rits het ritsje dicht. Het mocht er onderweg echt niet uitvallen, dan had ik mijn zakgeld voor niks uit gegeven.
Ik besloot nu maar te gaan, voordat mijn ouders echt naar beneden kwamen. Mocht dat gebeuren, dan zouden ze me verbieden ze gaan lopen. En dat liet ik niet gebeuren. Snel liep ik richting de deur. Onder die tijd strekte ik op een nogal rare manier mijn benen. Het was niet de bedoeling dat ik blessures kreeg. Eindelijk opende ik de duur, zo geruisloos mogelijk. Al mislukte het. De oude schanieren piepten schel. Ik liep naar buiten en sloot de deur achter mij. Vrijwel direct begon ik met hardlopen. Rekken en strekken deed ik zo wel, bij het meertje niet ver hier vandaan.
Ik rende en rende, tot aan het meertje. Het was misschien maar vijf minuten rennen, maar ik hijgde als een hond dat als een dolle had gespeelt. Dit liet me weten dat het zeker geen makkie zou worden om professioneel bokser te worden. Was dit was mijn ouders bedoelden? Dat ze wisten dat ik dit -misschien- niet vol houden kon? No way. Ik stond dat niet toe.
Gegil, geschreeuw. Ik schrok me rot. Bijna dreigde ik te vallen, maar ik wist net op tijd mijn evenwicht te bewaren. Gespannen bleef ik staan, terwijl mijn hoofd zich richting het geluid draaide. Een luide stem. Weer een schreeuw. Dit keer gedemt. Ik frontste. Mijn ademhaling versnelde en mijn hart ging net zo snel als een formule 1 wagen in z'n zevende versnelling. Moest ik erheen gaan? Wat als daar nou wat was? De vragen herhaalden zich telkens in mijn hoofd. Totdat ik een beslissing nam. Vastberaden sloop ik verder, richting het geschreeuw. Bij elke stap werd het geluid duidelijker. Zware stemmen die duidelijk niet vrolijk klonken en een hoog, hakkelent stemmetje. Ik was nu dichtbij, en kroop achter wat riet vlak langs de waterkant. Voorzichtig duwde ik een paar stengels opzij en wat gedaanten verschenen in mijn gezichtsveld. Het waren drie brede kerels, ik schatte ze een jaar of vierentwintig, of jonger. Op de grond lag een tenger gedaante. Tot mijn verassing kwam dat tengere gedaante mij bekend voor. Leona. Het mooiste meisje van de eerste klassers. Zonder na te denken kwam ik achter het riet vandaan. ,,Laat haar met rust!" Riep ik, zo zeker mogelijk. De drie kerels draaien zich in een ruk om, waarna ze honend begonnen te lachen. Het gelach nam me mijn zelfvertrouwen af. Wat was ik nou aan het doen? Ik kon toch never nooit niet op tegen die gasten. Het waren spierbundels! De één nog meer dan de ander. ,,Wat moeten jullie van haar?" Vroeg ik, veel minder zeker als daarnet. ,,Gaat jou niet aan, kereltje." Bromde één. Hij was groot en slordig gekleed. Zijn haar kleur kon ik niet zien, aangezien hij een mutsje op had. Het was toch geen winter? ,,Toch wel." Antwoorde ik, op een brutale manier. ,,Ze is een klasgenoot." Ik gaf een licht knipoogje richting Leona. Waarom ik dat deed, ik heb geen idee. Misschien om haar te vertellen dat het wel goed kwam? ,,Hoepel op, knul." Begon een ander. Ook deze was breed, maar veel netter gekleed als die ander. ,,Ik ga niet weg." Ik moest Leona helpen. Dat was wat mijn instinct mij vertelde. Helpen. Ik keek de mannen één voor één aan, alsof ik ze kon doden met mijn blik. Op dit moment had ik dat wel gehoopt. ,,Wat wou je doen dan? Ons slaan?" Bemoeide zich de derde ermee. ,,Misschien wel." En ik balde mijn handen tot vuisten. Al voorberijdent op de eerste stoot. Een directe rechtse. Waar moest ik nog even uitvissen. Weer begonnen de mannen te lachen, en zette een dreigende stap dichterbij. Angst kwam bij me op, maar ik week niet achteruit. Dat mocht ik niet, van mijzelf. Eén van de mannen zette nog een stap naar voren. Het viel me op dat hij ook zijn handen in vuisten had verandert. Nu ging het komen. Het gevecht zou beginnen. En dit keer niet tegen Hulk Hogan.
Er schoot me iets te binnen en vluchtig keek ik naar Leona. Ze was opgestaan en keek met grote ogen toe. De mannen hadden al hun aandacht op mij gericht. Dit was dus een prima moment voor Leona om weg te rennen. Ik open mijn mond om wat te zeggen. Mijn aandacht was zó op Leona gericht, dat ik eigenlijk de mannen vergat. Voordat ik wat kon zeggen, zag ik uit vanuit mijn ooghoeken iets op me af komen. Voor ik het wist, voelde ik een ongelovelijke harde klap tegen de zijkant van mijn gezicht. Ik wankelde, viel, en het enigste wat ik nog hoorde was de schreeuw van Leona. Het werd zwart.


Sirenes. Dat was het eerste wat ik hoorde toen ik bij kwam. Ik open mijn ogen. Een onbekende vrouw zat naast mij op een stoel. We schommelden erg. Versuft sluit ik mijn ogen weer en probeer te bedenken waar ik nu was. Schommelen, sirenes... Een ziekenauto. Ik opende mijn ogen weer en keek naar de vrouw. ,,Hallo.." Zeg ik heel zacht, wat bijna niet te horen was. Ik zag dat de vrouw lief glimlachte. Ze zei niks, had ze me soms niet gehoord? Nou ja, ik deed de moeite er niet voor om het nog een keer te zeggen. Plots begon de vrouw vragen te stellen. Zoals: 'welke dag is het vandaag?' En 'weet je wat er gebeurt is?' Op al die vragen gaf ik antwoord. Behalve van wat er gebeurt was. Ik kon me amper herrineren wat er gebeurt was. Enkel dat ik achter het riet zat en dat ik die gasten zag. Mét Leona.

De ziekenauto was gestopt, voelde ik, en de sirenes gingen uit. Waarschijnlijk waren we nu bij het ziekenhuis. Al voor ik het wist vlogen de deuren open. Ik moest mijn ogen dichtknijpen voor het zonlicht dat nu binnen kwam. Wouden ze me blind hebben ofzo? De brancard werd naar buiten getrokken. Terwijl dat gebeurt, hielt ik mijn ogen gesloten. Ik wou niet naar die dokters kijken. Ergens was ik schijts benauwd voor hen. Zij met hun rare instrumenten. Die dodelijke dingen, die je toch ergens hielpen overleven.
Vanachter mijn oogleden zag ik dat het donkerder werd. Waarschijnlijk reden we nu in de schaduw van de voorvleugel van het gebouw. Ik hoor deuren, en druk pratende mensen. Daardoor kneep ik mijn ogen nog stijfer dicht dan ze al waren. Ik vond het eng. Zó verschrikkelijk eng. Op dat moment voelde ik me net een prooi van allerlij roofdieren.

Een paar uren gingen voorbij, en mijn ouders zaten ondertussen naast mijn bed. De doktoren hadden verteld dat er niks ernstig aan de hand was. Enkel een hersenpuddinkje, paar wondjes en een blauw oog. Ik voelde me nu net een bokser na een wedstrijd. Alleen had mijn tegenstander maar een één kant geslagen, alsof hij zijn andere arm gewoon kwijt was en niks anders kon.
Stilletjes keek ik mijn ouders aan. Eén voor één. Ze keken niet erg blij. Ook omdat ze dat niet waren. Nee, integendeel, ze waren kwaad. Pissig omdat ik zonder wat te zeggen het huis ben uitgegaan. Natuurlijk snapte ik ze wel, maar hoorden ze nu niet blij te zijn dat er niks aan de hand was? Ik zuchtte zachtjes, bijna onhoorbaar. ,,Mam?" Vroeg ik voorzichtig. Moeder keek op. ,,Ja?" ,,Krijg ik nu straf? Omdat ik ben weg gegaan zonder het te melden?" Ik kijk haar niet aan, bang voor haar reactie. Tot mijn verrassing klonk mam heel rustig. Aardig zelfs. ,,Nee natuurlijk niet, liefje." Was haar antwoord. Ik knipperde verrast met mijn ogen. Net was ze boos en nu was ze weer vriendelijk? Pff.. Ouders waren net zo wisselvallig als het weer...
Ik sla wild de dekens van me af. Het was warm, té warm voor mij. ,,Mam, kan je dat raam even opendoen? Het is hier warm..." Zonder wat te zeggen was mam opgestaan en het raam open gezet. Op een kiertje. Ik frontste geïrriteerd, alsof dat hielp. Ondanks dat het kiertje maar smal was, voelde ik de koude wind. En zo te voelen waaide het aardig hard. Genietend van de wind sloot ik mijn ogen. Wanneer ik dat doe, komt mijn fantasie terug. Mijn fantasie over het boksen. Ik sta in de ring, met tegenover mij mijn tegenstander. Rocky. De machtige, de sterke, de snelle Rocky. We kijken elkaar doordringent aan. Ergens was er ook pijn in onze ogen, want we waren vrienden. Goeie vrienden die elkaar eigenlijk niet pijn wouden doen. De scheidsrechter nam de belangrijkste dingen nog met ons door en toen moesten we afstand van elkaar nemen. Het geschreeuw en gejoel werd met de seconde erger. De spanning was te snijden en... 'Goeiemiddag.' Ik schrok en opende mijn ogen. Een lange vent met grijze haren en een lange witte jas stond met een aantal papiertjes in zijn handen aan het voeteneind van mijn bed. 'Hai.' Mompelde ik, best wel boos dat mijn fantasie nu verstoord was. 'Hoe is het met je?'
'Ja goed hoor. 'k Heb nergens last van, dus mag ik nu naar huis?' De dokter begon te lachen, voor eventjes want zo heel grappig was het niet. 'Geduld, geduld... Over een uurtje mag je weer naar huis.' Ik kon die vent zijn lelijke, scheve tanden wel uit z'n mond slaan. Over een uurtje pas? Waar sloeg dat nou op?! Alles was goed en toch moet ik hier blijven, voor wel een uurtje. 'Ik wil even met je ouders praten, Keith. De zuster komt zo en die gaat je nog even onderzoeken, goed?'
'Nee, da's niet goed.' Zei ik brutaal. Ik wou niet onderzocht worden. Ik wou naar huis, naar míjn bed en de volgende ochtend wakker worden in een bekende kamer. 'Hé, wou je is even in.' Strafte pap mij af, terwijl hij opstond en met mam en de dokter naar de gang liep.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek chagerijnig naar buiten. Stom ziekenhuis. Stomme ouders. Alles was op dit moment stom in mijn ogen. Behalve één ding. Het boksen. 'Hallo daar.' Klonk een aardige stem, die redelijk dichtbij was. Het was vast de zuster. 'Hoi.' Zeg ik kortaf en ik blijf stug naar buiten kijken. Al snel voel ik warme handen op mijn blote armen. 'Ik ben Laila, een zuster in dit ziekenhuis. Kan je me vertellen wat er is gebeurt?' Ik draai mijn hoofd in haar richting en kijk haar duister aan. 'Weet je dat echt niet?' Laila was niet bepaalt onder de indruk van zijn blik. 'Nee, dus vertel het me nou maar.' Ik haalde diep adem. 'Ik weet de helft niet meer. Alleen dat ik in het riet zat en dat ik brede kerels zag met een meisje van school... Ook weet ik nog wel dat ik er toen op af ben gestapt, maar dat is alles.' Vertelde ik, zonder een adem pauze. 'Je wou haar helpen begrijp ik?'
'Ja, ik wou haar helpen door die gasten in elkaar te slaan... Maar zo gemakkelijk was dat niet.' Ik zuchtte zachtjes. 'Dacht je dat het wél gemakkelijk was dan? Ik bedoel, die gasten waren volgens jou breed. Waarschijnlijk gespiert.' Ik kijk haar aan, met een droevige blik in mijn ogen. 'Ik wil bokser worden en in mijn dromen kan ik zulk soort gasten aan... Niet dus.'
'Weetje, bij mij thuis hebben we een klein boekje genaamt 'Hoop'. Daarin las ik dit: Wees niet bang voor de kier tussen je dromen en de werkelijkheid. Als je kunt dromen, kun je het ook doen. Jij kan dat ook, Keith... Je moet alleen even trainen.' En die zinnen gaven me hoop.