When nothing is what it seems to be

Hoofdstuk 1:

Ze zit op een bankje en staart voor zich uit. Haar haren voor haar gezicht zodat niemand het kan zien. Ze is mager en ziet er slecht uit, maar er is niemand die daar op let, niemand die haar daar ziet zitten. Dat heeft ze ondertussen wel geleerd, zichzelf onzichtbaar maken. Na vier jaar met hún opgescheept te zitten weet ze niet beter, zij kunnen het namelijk beter als wie dan ook.
Davina trekt haar benen op en leunt met haar kin op haar knieën. Ze observeert de mensen die voorbij komen en bij iedereen verzint ze een verhaaltje. Dat is haar manier om de tijd en verveling te verdrijven, sinds ze niet meer naar school toe mag.
Ze kijkt naar een jongen die voorbij komt lopen. Hij is lang, erg slank, bijna mager zelfs, hij heeft witblond haar dat zijn gezicht voor de helft bedekt. Davina grijnst wat. Ze kent de jongen niet, maar ze vindt hem aantrekkelijk. Hij heeft iets speciaals, een geweldige uitstraling, iets dat hem totaal onderscheidt van hún.
Bij die gedachte krijgt ze een boze blik op haar gezicht. Ze wil niet elke keer aan ze denken, hoe ze haar leven hebben verpest, hoe ze haar hebben veranderd, en dan zeker niet op een positieve manier.
Davina zucht, als ze nu opstaat weet ze dat ze zijn aandacht trekt. Ze twijfelt even maar staat dan toch vliegensvlug op. En inderdaad, zoals ze al voorspeld had, schrikt de jongen van haar plotselinge beweging en heeft hij ineens door dat er iemand op het bankje zat. Ze glimlacht lieflijk naar hem.
Verbaasd knippert hij met zijn ogen, nog steeds overdonderd door het feit dat er ineens iemand naast hem staat.
Davina wuift naar hem en slentert dan verder het park in, op weg naar het landhuis dat al vier jaar lang haar huis is, haar thuis, sinds de dag dat haar leven gruwelijk veranderde.

Is het dan zo erg ? ö
Arm meissie.. =(

You'll see =)

Ja nu.

Hmm.. agjah,
waarom niet.
Ik ga ff een nieuw stukje posten..
ff opzoeken 0=)

Hoofdstuk 2:

Als ze het landhuis ziet gaat er zoals gewoonlijk een rilling over haar rug heen.
Het landhuis is groot, met twee vleugels, één vleugel voor hún, en één vleugel voor de mensen zoals zij, die ooit het slachtoffer waren van een gruwelijk misdaad.
Het ziet er grauw uit, met zijn donkere stenen en de sombere indruk die het je geeft als je er naar kijkt.
Het staat verdekt opgesteld achter grote bomen, zodat het niet op valt voor de mensen die in het park lopen.
Davina duwt het zware hek dat het landhuis scheidt van het park open en sloft het erf op.
Een vervelend gevoel overspoeld haar, zoals dat altijd gebeurd. Ze haalt diep adem, schudt haar hoofd om het gevoel van zich af te laten glijden en wandelt verder.
Binnen aangekomen kijkt ze om zich heen naar de hal waarin ze staat. De hal is groot, met mooi donkerrood tapijt, zware bordeauxrode gordijnen en grote muurschilderingen. Het doet haar altijd een beetje denken aan een oud landhuis, waar vroeger heel rijke mensen zouden hebben gewoond, alleen zou ze dat mooi hebben gevonden. Deze plek is niet mooi, deze plek zit vol met negatieve energieën waar ze stapel gek van wordt.
Als ze naar de trap kijkt ziet ze hem staan, de persoon die ze juist niet wou zien. Als ze naar zijn gezicht kijkt, dat ooit zo vertrouwd was, krimpt ze in elkaar. Hij glimlacht flauwtjes naar haar en wuift met zijn hand. “Hallo schatje.” Zegt hij en hij kijkt haar met een grote grijns aan.
Koppig als altijd draait Davina haar hoofd weg, snel loopt ze langs hem heen de trap op. Als ze boven aan komt rent ze zo snel als ze kan naar haar kamer te. Ze wil niks met hem te maken hebben, niet meer!

wow..
doe maar meer, ik wil weten wat er gebeurd issss.. :'D

& je schrijft anders, beter, als eerst. ^^'

Hahaha thnx,
hoop dat ik het vol kan houden..

Wauw Ö
echt leuk! verder, ben super nieuwsgierig!

xMensjee schreef:

Wauw Ö
echt leuk! verder, ben super nieuwsgierig!

Jaaa !!

Will ik oook !!

JustYou_x3 schreef:

xMensjee schreef:

Wauw Ö
echt leuk! verder, ben super nieuwsgierig!

Jaaa !!

Will ik oook !!

VERDERVERDERVERDER.

Leeeeeeeeuk!!

Verder!!!!!

Hoofdstuk 3:

Davina laat zich op haar bed neervallen. Tranen stromen langs haar gezicht en harde snikken ontsnappen uit haar keel.
Waarom gebeurd dit nog steeds?! Waarom kan hij me dit nog steeds aan doen?! Waarom kan hij mij dit gevoel nog steeds geven?!
Stiekem weet ze het antwoord wel, maar ze wil het niet toegeven, ze durft het niet eens te denken.
Zacht strijkt ze met haar hand over haar hals. Ze voelt nog steeds het litteken zitten.
Ze rolt zich op onder haar dekbed en sluit haar ogen. Verwoed probeert ze de gedachtes weg te drijven, weg uit haar hoofd, zodat ze even nergens aan hoeft te denken, zodat ze gewoon rustig kan gaan slapen.
Na uren lang, onrustig wakker te hebben gelegen, valt ze dan uiteindelijk in slaap.
Het is bijna avond en het is al donker aan het worden. Een angstig gevoel bekruipt me van binnen. Het kan niet waar zijn. Alles dat Luke mij net heeft verteld kan niet waar zijn.
Koppig blijf ik mijn hoofd schudden. Ik wil het wel uitschreeuwen, hem zeggen dat hij niet moet liegen, dat ik van hem houd en dat ik niet wil dat hij zulke leugens tegen me verteld.
Maar dan laat hij ze zien. De tanden waar ik zo bang voor was. Ze zijn langer als normale hoektanden, en puntiger. Ze zien er scherp uit. De angst die ik al voelde wordt groter en er ontstaat kippenvel op mijn huid. Waarom zie ik ze nu pas?! Ik heb zelfs met hem gezoend, toen had hij ze niet! Dat weet ik zeker!
Voor de eerste keer ben ik in staat om geluid uit mijn keel te krijgen.
“Luke alsjeblieft, zeg dat het niet waar is.” Snik ik.
Hij schudt zijn hoofd. “Maar het is waar schatje, ik ben een vampier. Ik weet dat ik het je eerder had moeten zeggen, maar mijn vader wou het niet, het spijt me.”
Weer begin ik met mijn hoofd te schudden. Harde snikken komen opzetten.
Luke pakt mijn hoofd vast en veegt de tranen weg. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan, maar de blik die hij in zijn ogen heeft is anders, anders als dat het normaal was. Ik zie een beestachtig figuur voor me staan, niks menselijks meer, alleen zijn lichaam lijkt nog op dat van een mens.
“Laat me je bloed drinken? Alsjeblieft, voor één keer.” Smeekt hij me.
Verwoed probeer ik los te komen.
“Luke laat me gaan, ik wil dit niet, laat me los!” Gil ik.
Maar hij is te sterk, veel sterker als dat hij normaal is. Hij doet me pijn, iets dat hij vroeger nooit zou hebben gedaan.
Met al mijn kracht probeer ik me los te maken, maar het windt hem alleen maar op.
Hij buigt zich voorover, en langzaam voel ik zijn tanden in mijn huid glijden. Een pijn die niet te beschrijven is.

ooh.
fijn.
VAMPIERTJES. <3
die zijn geil. :'D

Zo lang ze lief zijn ja

ik ging Tessa een keer bijten.
Ging vampier spelen.
& toen had ze de hele dag een afdruk staan.

Ik bijt mensen ook altijd

Ook gewoon zo van
Arm pakken, vel pakken met je tanden en echt doorbijten?
Ja. dat doe ik.
Nee. je hoeft niet bang te zijn.
ik doe het alleen bij lekkere mensen. ^^'

Ben ik zo'n ugly bitch dan?

Ja, ik ga jou ff meeten, en pak meteen je arm en eet je op.
Denk is na. :'D

Dat zei je niet..
je zei dat je t alleen bij lekkere mensen doet.

Ja, klopt.
& ik weet niet of jij lekker smaakt.. :'D

Whaaaah, vampiervriendjes xD
Echt leuk gevonden verder, ö

Die vampier is geméén. ö

Jaaaaao^ maar best el cool x)