The Day I Met Cookiemonster

haha. er moest een topic in dit subforum. Dus dan doen we maar een onzin verhaal. :'D

The Day I Met Cookiemonster

"Ojeetje! Daar heb je Cookiemonster!" Riep het meisje. Snel keek ik om, waarom herkennen ze mij allemaal? Ik ben blauw, maar dat zijn de smurfen toch ook? Ik ging wat sneller lopen. "Cookiemonster!" Riep het meisje nog wat harder. Ohnee, als de andere dat maar niet hadden gehoord. Maar helaas, het was al te laat. Voor ik 't wist had ik een grote groep fans achter me aan. Ik rende, en rende. Totdat ik me in een steegje verschool..

& dan moeten jullie verder schrijven. :'D

Hijgend bleef ik in het steegje staan.
Ik hoorde de meisjes langs rennen.
Ik hield mijn adem in zodat ze me niet zouden horen.
Langzaam schoof ik nog wat naar achter, maar omdat ik niet keek stootte ik tegen een paar vuilnisbakken aan die om vielen.
De meisjes kregen me door en renden gillend op me af.
"Ga weg!" Schreeuwde ik naar de meisjes.

Natuurlijk, dat deden ze niet. Ik probeerde wat meer naar achter te gaan, maar ik kwam zo in het afval terecht van de vuilnisbakken. "Maak foto!' Gilde een meisje, duizenden lichtflitsen vielen me aan. Met een arm voor mijn blik probeerde ik terug op te staan. Een aardig iemand hielp me rechtop. Vriendelijk lachend keek ik haar aan. "Nou wegwezen van hier.." Zei ik tegen mezelf en zocht een uitweg tussen al de fans die mij wilde aanraken e.d...

Hoe het me luktte wist ik niet, maar voor ik het wist was ik door de horde fans gelopen. Ik liep, liep en liep.
Het leek alsof er geen einde zou komen aan de straten die ik in en uit liep. Toen moest ik stoppen. Ik kon niet meer.
Mijn adem ging tekeer als een gek. Ik leunde met mijn beharde blauwe armen op mijn even blauwe knieën.
Ik hoorde de menigte al af komen. "Hierheen!" hoorde ik dan iemand bevelen. Blindelings volg ik het bevel op.
Voor ik het doorhad, liep ik achter een meisje kleine steegjes door.

We kwamen plots uit in een donker steegje. Het leek me de beste plaats om te blijven, voordat die hondsdolle fans weer zouden komen. Even later hoorde ik stemmen. Ik maakte me stil en luisterde.. "Verdorie, weer een doodlopend steegje." Bromde iemand. Ik verbergde me snel als de stemmen dichterbij kwamen. Ze liepen verder en passeerde me, zonder me gezien te hebben. Alsnog, dat hoopte ik. Als ze echt weg waren liep ik tot het einde van het steegje, het was er inderdaad doodlopend, en des ondanks het zo'n lang steegje was zouden hier niet veel mensen passeren? Ik zette mijn blauwe rug tegen een muur en zakte tot mijn zitvlak de grond raakte.

Het meisje zakt naast me. "Stil zijn, en dan vinden ze ons niet." fluisterde ze. Ze had gelijk. Enkele minuten later was er weer niets te horen. Opgelucht haalde ik adem. "Daar zijn we vanaf." zucht ik. "Wie ben jij eigenlijk?" vraag ik dan aan het meisje kwasi ongeïntereseerd.
In mijn buik raasde de zenuwen van de nieuwschierigheid om te weten te komen wie het meisje was. ze droeg een hoed met haar eronder. Dat haar was vast en zeker een pruik. Ze droeg ook nog een gigantische zonnebril.

"Ik ben cool" Zegt ze, wat een rare naam. Maar verder dacht ik er niet meer over na. Ondanks de koude, wreef ik even met mijn blauwe handen (?) over mijn bontblauwe pels. Desondenks het koud was, kreeg ik het nog een beetje warm.

Inspiratieloos ofsoo..

"Wel euhm... Ik ben cool. Is er een reden dat je hebt gered van die gillende achtervolgende mensjes die zichzelf fan's noemen." vraagik haar;

Same here

Ze kijkt even weg. "Ja." Zegt ze dan zacht. Ik kijk haar verbaast aan. "Vroeger werd ik ook altijd achterna gezeten, omdat ik ik ben cool was.. De coolste persoon, van toen. Nu is Coockiemonster in. Maar degene die voor mijn in was, heeft mij ook zo'n reddingsactie (fso) voorgedaan en nu doe ik het bij jouw."



Ik wist niets dommers te bedenken.