Hallooooo!
Ik had inspiratie voor een nieuw verhaal, dus wou ik hem hier als eerste verhaal posten.
Personages
Mirna // 18 jaar, en is door een ongeluk blind geworden. Hoofdpersoon, en meestal ik-persoon in dit verhaal.
Sheilah // De beste vriendin van Mirna, 17 jaar oud en is bijna dag en nacht bij haar vriendin om te helpen.
Boy // De vriend van Sheilah, 20 jaar.
Tokio Hotel // Spreekt voor zich denk ik.
Het verhaal dan maar.
My Blind life.
Ik wou om me heen kijken, dingen zien. Ik wou net zo als andere zijn. Maar dat was ik niet. Ik stond bij de hele buurt bekend als Mirna, het blinde meisje dat zielig was en door iedereen geholpen en gerespecteerd moest worden. Opzich was dat wel fijn, want mensen zouden nooit zomaar lelijk tegen me doen omdat ik iets niet kon zien. Maar het ook zijn nadelen, en dat waren er veel. Het begon in 2000, toen ik een ongeluk kreeg en waarschijnlijk nooit meer een glimpje licht ontvangen zou. Ik was geschrokken, nog meer dan mijn ouders en vriend. Ik kon het me niet voorstellen derest van mijn leven niets meer te kunnen zien, alleen maar te ruiken, voelen en horen. Tot ik gered werd...
'Hallo?' vroeg ik en ik tastte om me heen om te kijken of er iets in de buurt was om me mee te beschermen.
'Hallo Mirna. Rustig maar hoor, wacht. We leggen wel uit wie we zijn en waarom we hier zijn,' zei een zware stem en ging gerust door ,'Ik ben Bill, en dit zijn Tom, Georg en Gustav. Waarschijnlijk weet je wel wie we zijn, van Tokio Hotel.' Even was het stil.
'Ik ken jullie wel...' fluisterde ik en ik ging verzitten. Ik kon niet zien of het echt was, ook niet wat ze deden. Dat was het minpunt van blind zijn.
'Mooi. Hoe is het?' klonk weer een andere stem. Die herkende ik meteen. Tom! Mijn hart klopte sneller en ik had het gevoel dat ik al eeuwen niets zei.
'Goed.. Lastig, maar wel goed,' zei ik, 'Ik ben alles wel al gewend.' Iemand ging verzitten en plotseling vond ik het echt niet leuk meer om blind te zijn en nooit iemand meer te kunnen zien.
'Maar het is lastig! Ik haat het om niets meer te zien, niets meer te kunnen doen wat normale mensen wel doen, echt waar. Ik kan het gewoon niet meer!' kwam er plotseling uit mijn mond. Ik zuchtte even.
'Sorry, maar mijn leven leek tot een aantal jaar geleden nog leuk. Maar sinds het ongeluk..' Mijn adem stokte.
'Is alles veranderd?' maakte Tom mijn zin zacht af. Ik knikte. Híj zou het wel zien. Het was oneerlijk, bijna iedereen kon iets en ik kon weer niet zien. Nooit zou ik zien wie er tegenover me stond, en nooit zou ik dingen kunnen doen waarbij je veel met je ogen zou moeten doen. Werk die ik misschien wel het leukste had gevonden.
'Dat begrijp ik. Het is moeilijk, zeker?' vroeg hij. Weer knikte ik, en liet ik zacht een zucht ontsnappen. Ik wist niet precies wat me te wachten stond, maar ik had gehoopt dat ik nooit in die auto gestapt was..
De jongens van Tokio Hotel kwamen steeds vaker langs, en Tom bracht soms iets mee. Zoals zondag, toen ik een CD van ze had gekregen. Ik herinnerde me hoe blij ik daarmee was, nog steeds. We waren erg close geworden, ondanks dat ze het zo druk hadden. De bel ging en even wist ik niet wat ik moest doen.
'Mama! Kun jij de deur open doen?' riep ik door het huis heen en ik hoorde voetstappen op de trap. De deur ging open. Mijn moeder zei iets tegen iemand, alleen kon ik het niet goed verstaan. Voetstappen naderden en mijn moeder deed de deur dicht. 'Hee, Mirna,' zei iemand, 'Ik moet je iets vertellen!' Tom kwam naast me zitten, en ik merkte al snel op dat hij hartstikke opgewonden was.
'Je wordt geopereerd, aan je ogen!' Riep Tom opgewonden uit.
'Maar.. Dat kunnen we toch helemaal niet betalen?' vroeg ik aan Tom. Mijn moeder spaarde al jaren lang om zo'n operatie te kunnen betalen. Had ze het bij elkaar?
'Wij betalen het.' beantwoordde hij mijn vraag en hij pakte mijn hand even. 'Ik ben zo blij!' Even moest ik alles verwerken. Tom? Mij helpen om weer te kunnen zien? Ik kon het echt niet geloven, maar het was geen droom. Alles wat Tom net had gezegd, was levensecht. 'Wauw...' Dat was het enigste wat ik nog uit kon brengen. Tom kneep even in mijn hand, om moed in te brengen. Nog steeds kon ik het niet geloven. Misschien zou ik wel weer kunnen kijken binnenkort.. Ik vroeg me af hoe dat zou zijn. Raar? Of juist fijn?
Index 
za nov 22, 2008 11:55 am
