Aantal berichten : 6 Registratiedatum : 06-12-08 Leeftijd : 32
Onderwerp: Through The Eyes Of Orlando Shade za dec 06, 2008 6:09 pm
Voor dit verhaal heb ik alleen nog maar ideeën. Ik weet van mezelf dat ik eigenlijk eerst een verhaal af moet schrijven voordat ik het post, maar toch post ik dit weer voordat ik ook maar iets heb geschreven. Er is dus een kans dat dit verhaal niet af komt, maar toch zou ik het fijn vinden als het gelezen wordt en er reacties op worden gegeven. Ik kan tegen opbouwende kritiek en zou het ook fijn vinden als je ook maar het kleinste foutje even aan me doorgeeft, zodat ik dit een 'perfect' verhaal kan maken. Perfect natuurlijk tussen haakjes, omdat niks perfect is.
Proloog
Raphael en Cameron Shade waren een merkwaardig stel. Het dorp had natuurlijk van ze gehoord en had ontzettend veel bewondering voor ze. Waarschijnlijk alleen maar omdat het stelletje buiten het dorp, diep in het bos, in een enorm landhuis woonde. Op straat kwamen ze bijna niet, en daarom was het een grote verassing voor iedereen toen de kinderen uit het dorp thuis kwamen met de mededeling dat er een nieuwe leerling op school zat, met de naam Orlando Shade.
Orlando bleek al net zo merkwaardig te zijn als zijn ouders. Hij was erg teruggetrokken, maakte geen vrienden en geen vijanden op school. Toch was hij nooit alleen, leek het. Op school durfden ze hem niet te pesten, ook al was hij het perfecte pestobject geweest. Een prachtige, op het eerste oog verlegen jongen zonder vrienden.
Niemand had ooit geweten wat er door zijn hoofd ging.
Onderwerp: Re: Through The Eyes Of Orlando Shade za dec 06, 2008 6:46 pm
Wauwwwww, jaaa, snel verder!
Desdemona
Aantal berichten : 6 Registratiedatum : 06-12-08 Leeftijd : 32
Onderwerp: Re: Through The Eyes Of Orlando Shade ma dec 08, 2008 10:11 pm
Hoofdstuk 1.1
Het was een blank meisje, met lange, golvende haren. Door de donkere kleur van haar haren werd haar gezicht nog bleker. Grijze ogen. De mooiste die ik ooit had gezien. Op dat meisje werd ik, Orlando Shade, voor het eerst verliefd. En ik was er absoluut niet over te spreken dat ik het toe liet dat mijn gevoelens zo met me op de loop gingen. Ik had er geen controle meer over, en controle was juist iets wat ik altijd al had gehad in en over mijn eigen leven. Met mijn schoudertas over mijn linkerschouder en mijn gymtas over mijn rechter, liep ik over de parkeerplaats naar het plein voor het grote schoolgebouw. Al vijf jaar verprutste ik hier mijn tijd. Gelukkig zat ik in het examenjaar en was ik bijna van school af. Nog 3 maanden. Dat moest uit te houden zijn. Ik liep voorbij de rode auto van mijn mentor en bereikte het schoolplein, waar leerlingen in grote groepen stonden te roken en te praten over hun weekend. Niemand vroeg ooit naar mijn weekend. En niemand bood mij ooit een sigaret aan. Niet dat ik ook nog maar één keer in mijn leven had gerookt, ik was een brave jongen, maar het gaat gewoon puur om het idee. Soms leek het alsof niemand mij zag staan, terwijl ze me toch allemaal aanstaarden als ik de aula binnen kwam. Ik weet niet wat erger is. Gepest of genegeerd worden. Ik weet ook niet of daar überhaupt een groot verschil in zit. Sommigen zouden zeggen dat het beter is om genegeerd te worden, anderen, zoals ik, zouden liever gepest worden. Dan is er ten minste nog íets waar je aan kan merken dat de anderen je wel degelijk zien staan. En het zou goed voelen als er ook maar iemand was die de moeite nam om me aan te spreken, of het nou is om te pesten of om een leuk gesprek te hebben. Maar, na genoeg te hebben gezwolgen in zelfmedelijden, laten we verder gaan over waar we het over hadden. Eliza. Ik zag haar staan bij de deur met haar vriendinnen. Ze keek een beetje voor zich uit, maakte geen deel uit van het gesprek wat haar vriendinnen enthousiast en met energieke handbewegingen voerden. Het was een meisje wat liever alleen was. Dat kon je aan alles zien. Hoe ze liep, hoe ze praatte, hoe ze lachte. Ik zuchtte diep en probeerde mezelf te dwingen mijn blik af te wenden en gewoon naar binnen te lopen om mijn gymtas in mijn kluisje te doen. 'Ze kijkt naar je,' zei een stem in mijn hoofd. Ik kneep mijn ogen even samen en schudde langzaam mijn hoofd. 'Dat doet ze niet,' mompelde ik zo zacht dat niemand het hoorde. Misschien was er iemand die mijn lippen een beetje zag bewegen, maar dat was dan ook alles. Niemand wist van de stem in mijn hoofd, die niet mannelijk en niet vrouwelijk was. 'Kijk naar haar. Spreek haar aan. Doe iets aan die eenzaamheid van je, aan die vreselijke reputatie die je hebt opgebouwd,' zei de stem. Ik schudde opnieuw mijn hoofd en beet op mijn tanden. Gewoon negeren. Dan ging de stem vanzelf wel weer weg. Ik zocht naar mijn sleutels en deed mijn kluisje open, waarna ik mijn gymtas er in propte en het kluisje weer op slot deed.
LoveToYou
Aantal berichten : 4 Registratiedatum : 13-12-08
Onderwerp: Re: Through The Eyes Of Orlando Shade za dec 13, 2008 3:36 pm
Index 
za dec 06, 2008 6:09 pm
