Leven in eigen handen nemen

‘Waarom? Waarom doe je me dit aan. Je bent dood. Je hoort me dit niet aan te doen.’ Ik sta, met mijn haren wapperend in de wind, op een brug. Er rollen tranen over mijn ogen terwijl ik naar een foto van mijn vader kijk. ‘Hey, papa,’ zeg ik tegen de hemel. ‘Ik moet met je praten. Ik weet dat je nooit zult antwoorden, maar ik wil dat je de volgende dingen weet.’ Ik ga met mijn benen over de rand van de brug zitten. ‘Ik heb jou altijd in mijn leven gewild en juist jij was degene die me niet wou. Ik wenste altijd dat je naar huis kwam. Het maakte me niet uit hoeveel jaren ik je niet gezien had. Ik dacht: als papa naar huis komt, zal alles in orde komen. Jij hebt mijn droom verwoest door te sterven. Dat was de dag dat mij maakte tot wie ik ben.’ Het begint kouder te worden op de brug. ‘Vele malen wordt ik er weer aan herinnerd dat je een slechte man was. Ik weet niet hoeveel ik ervan moet geloven, maar ik denk dat ze gelijk hebben. Je bent een slechte man. Ik probeer, zelfs na je dood, een dochter te zijn op wie je trots kunt zijn. Ik snap niet waarom ik dat doe. Je bent een slechte persoon voor me, omdat je niet naar huis kwam. Je hebt mij ooit verlaten en nu verlaat ik jou. Ik kan me je gezicht niet herinneren en ik ga deze foto niet omdraaien om je gezicht te zien.’ Ik scheur de foto in kleine stukjes en laat deze meevoeren door de wind. ‘Dag papa. Ik laat niemand beslissen wie ik ben. Jij was de enige van wie ik wou dat hij trots op me was, maar ik ga de moeite er niet meer voor doen. Ik ben wie ik ben en dat ben ik alleen dankzij mezelf.’ Ik sta op en loop de brug af.