Een donkere nacht. De bomen werpen schaduwen over het brokkelige pad. Het is volle maan. Doordat de maan op het bos schijnt zien we donkere schaduwen van de bomen. Er verschijnen andere schaduwen, van dieren en mensen. De schaduwen bewegen zich voort over het pad. Geheimzinnig horen we zachte stemmen en wat gebries. Het zijn 6 ruiters met 6 paarden.
De schaduwen bewegen zich zachtjes voort. Zacht hoefgekletter op de stenen van het smalle paadje. En dan is het stil. De schaduwen zijn weg. Alsof ze in rook zijn opgegaan, de ruiters en paarden zijn weg.
Op een inktzwarte hemel zien we een helder maantje, die een geheimzinnig zilver licht over de heuvels verspreidt. Het is een lange poos stil. We horen wat geritsel in de struiken, waarschijnlijk een dier die op zoek is naar voedsel. Maar verder is het stil, ijzig stil, om bang van te worden. Zo stil, dat het lijkt, alsof er geen leven is op deze plek.
Dan, opeens uit het niets, een schril gehinnik. Het gaat door merg en been, alsof er iemand vermoord word. Het gehinnik weerkaatst tegen de bergwanden en echoot nog even door. Daarna is het weer net zo stil als daarvoor, alsof er niks gebeurt was.
Rosita rilt, wat is dat voor gehinnik? Het komt van ver weg, maar toch is het duidelijk te horen. Ook haar paard Black Moon word er onrustig van.
‘Rustig, Black Moon! Het is niet eng. Loop maar door!’ Zei Rosita sussend tegen haar grijze hengst.
Black Moon brieste onrustig maar liep toen toch verder. Achter hem bevonden zich nog 5 paarden.
‘Stop! Rosita, doe normaal!’ Schreeuwde Lisa. Haar ogen stonden angstig, toen ze zag dat Rosita verder reed. ‘Wat is er nou!’ Riep Rosita geïrriteerd terug. ‘Ga niet verder… Zie je niet dat… dat… ‘ Zei Lisa stotterend. Ze was moe en bang. ‘Ja, wat zie je eigenlijk? Dat weet je zelf niet eens! Wat is hier nou eng aan?’ Rosita begon boos te worden. Die Lisa ook altijd. Ze was overal bang voor.
6 ruiters stonden voor een gebouw. Geen gewoon gebouw, nee, een oud, vervallen gebouw. Een inktzwarte hemel erboven, geheimzinnig zilver maanlicht scheen erop… het zag er geheimzinnig, ja zelfs spookachtig uit. Maar Rosita was niet bang. Nee, Rosita was nergens bang voor.
De 6 ruiters reisden al dagen door de bergen, zoekend naar een plek om te kunnen overleven. Ze waren gevlucht, eerst was het nog goed, ze hadden een goed lopende manege, die druk bezocht werd, maar toen werd het oorlog… en toen pakten de vijanden alles af. Omdat deze 6 mensen zo’n sterke band hebben met hun paard waren ze gevlucht om te voorkomen dat hun paard werd afgepakt en afgemaakt. Ze hadden weinig voedsel en de paarden werden moe, dus ze moesten nodig een slaapplek zoeken. En zo kwamen ze bij dit vervallen gebouw.
Rosita reed langzaam verder. Ze vond het wel spannend, zo’n vervallen oud gebouw bij volle maan. Haar paard, Black Moon, begon wat langzamer te lopen. Ze dreef hem wat aan, maar hij brieste onrustig en stond stil. ‘Kom op, doorlopen! Je bent toch niet bang?!’ Zei Rosita geërgerd, waarom was iedereen zo bang? Ze dreef nog eens. Haar paard liep onwillig nog een paar stappen, maar stopte toen en wilde niet meer verder. Rosita steeg af en pakte Black Moon bij de teugel. Het paard stribbelde wat tegen, maar liep toen mee. Rosita liep over het paadje naar het gebouw toe. Hoe dichter bij ze kwam, hoe geheimzinniger het eruit zag. Toen ze een paar stappen verder deed, zag ze dat het een manege was! Een oude, vervallen manege. Ze liep verder, maar stootte haar teen tegen iets hards. Ze tastte om zich heen, ze zag niks want er waren een paar wolken voor de maan geschoven.
Ze voelde hout. Toen liep ze naar Black Moon, zocht in de zadeltas en vond toen wat ze zocht: Een zaklamp. Ze deed hem aan en scheen toen in de richting van haar voeten. Toen schrok ze, ze zag een stuk hout, met daarop een brief vastgespijkerd. Toen scheen ze voor zich uit. Ze zag een oude manege, je kon de stallen inkijken, de helft was ingestort en overal lagen stukken hout en ijzer. Af en toe zag ze een oude verroeste beker. Toen riep ze de anderen, ‘Hey, kom eens kijken! Het is een oude manege! Kom kijken dan!’
Toen moest Lisa wel komen, haar nieuwsgierigheid won het van haar angst en ze reed naar Rosita toe. De andere 4 reden achter haar aan, als Lisa het durfde, durften zij het al helemaal! En alleen achterblijven was ook niet zo’n pretje in die zwarte bergen waar je geen hand voor ogen zag.
Toen ze allemaal voor de manege stonden, zei Rosita: ‘Ik denk dat we hier maar moeten overnachten. Waar moeten we anders slapen? Ik vind het een beetje koud.’ Intussen scheen ze met haar zaklamp over de manege.
Het was stil. Allemaal keken ze vol ongeloof naar het oude, prachtige gebouw ‘Ja, we moeten hier maar gaan slapen’ Zei Ilse toen.
Zo gezegd, zo gedaan. Een kwartiertje later lagen ze met zijn allen in een paar boxen die er nog een beetje betrouwbaar uitzagen, aangezien een kwart van de manege was ingestort.
Index 
za jun 18, 2011 8:39 pm