Onderwerp: Re: [B-TH] Pijn zo nov 30, 2008 9:50 pm
Hoofdstuk 9
“Mam?” Mijn moeder keek op. “Wat is er, Mandy?” Ik haalde diep adem, dit moest ik voorzichtig zeggen, anders mocht het nooit. “Mag ik vanavond met een paar vrienden naar de bioscoop. Gewoon voor de lol, er draait iets leuks.” Mijn moeder zuchtte, “doordeweeks? Het is dinsdag.” “Maar iedereen gaat, we willen gewoon lol hebben. Dat mag toch wel?” “Oké, je mag,” Ik werd al blij, mijn moeder was overstag. “Maar..” Oh. Er was dus nog een maar. “Je moet om 9 uur thuis zijn.” “9 UUR!” Geschokt keek ik mijn moeder aan. Dit kon ze niet menen.
Nu verafschuwde ik mezelf dat ik er zo’n punt van had gemaakt. Ik zou er alles, maar dan ook alles voor over hebben om de tijd terug te kunnen draaien. Om te zorgen dat ik het gesprek met mijn moeder nooit was begonnen. ‘Het fatale gesprek’. Maar ik kon de tijd niet terugdraaien, dat lukte niet.
“Maar, dan zijn we nog maar net begonnen, ik wordt om half 8 opgehaald, dan heb ik maar 1,5 uur!” “Ja, Mandy, het is dinsdag, dan kun je niet om 12 uur thuis komen. Je moet morgen gewoon naar school hoor”. Boos keek ik mijn moeder aan. “Maar.. maar, dat is hartstikke onredelijk. Íedereen mag doordeweeks laat thuis zijn. Behalve IK!” “Mandy, 9 uur thuis. Anders ga je maar niet.” “Wat heb ik een kutmoeder! Wat moet ik dan tegen mijn vrienden zeggen? Dat ik om 9 uur thuis moet zijn, alsof ik nog twaalf ben! Ze zullen me uitlachen, ik ben geen baby meer.” Ik zag dat mijn moeder nu ook boos werd. “Oké, dan ga je maar niet, ik ben boodschappen doen. Ik wil er geen woord meer over horen.” Mijn moeder liep de kamer uit en sloeg de voordeur achter zich dicht. Even later sloeg de motor van haar Fiat aan.
Zwetend werd ik wakker. Waarom had ik nou niet gewoon mijn mond gehouden over die bioscoop? Waarom moest ik zo nodig later thuis zijn? Het was allemaal mijn schuld. Ik keek op de wekker, half zeven. Ik was klaarwakker en ik wist dat ik niet meer in slaap zou vallen. Ik wilde af van die dromen, ik wilde ook eens een keertje gewoon wakker kunnen worden. Ik kon net zo goed naar beneden gaan. Het had geen nut om nog in bed te blijven liggen als ik toch niet meer sliep. Ik zette mijn voeten op de – alweer – koude vloer en liep de trap af naar beneden. Het gekraak van de treden irriteerde me. Ik kon nooit goed tegen geluiden ’s ochtends. Ik zag dat ik de eerste was die wakker was. Zelfs Gustav was nog niet wakker. Ik zette de waterkoker aan voor wat thee. Daar had ik even behoefte aan. De nachtmerrie zat nog steeds in mijn hoofd. Ik zette thee en begon de kastjes door te zoeken naar een mok. Ik opende wat deurtjes en glimlachte toen ik een hele verzameling mokken zag staan met de jongens erop. Ik pakte er één waar Gustav op stond en schonk mijn thee erin. Het voelde goed om mijn thee te drinken uit iets waar Gustav op stond. Ik nam een slokje. Heet, ik voelde mijn tong verbranden. Daar had ik een hekel aan. Ik plofte op één of andere bank neer en bedacht wat ik kon doen voordat de jongens wakker waren. Ik had zin om muziek te maken, maar ik wilde niet pianospelen. Ik was bang dat ik dan weer zou gaan huilen, net als gister, en dat wilde ik nog even voorkomen. Mijn oog viel op een gitaar die in de hoek van de kamer stond. Zou ik? Mijn voorkeur was altijd uitgegaan naar pianospelen en drummen, maar ik kon ook wel aardig gitaar spelen. Ik twijfelde even, kon ik zomaar die gitaar pakken, of mocht dat niet. Mijn verlangen om mijn vingers over de snaren te laten gaan won het van mijn verstand. Ik liep naar de gitaar toe en pakte hem op. Hij was mooi. Het was zeker een mooie gitaar. Zachtjes streek ik over een paar snaren. Ze trilden zachtjes, wat een lief geluid voortbracht. Snel liep ik met de gitaar naar de bank en ging – nu met gitaar - weer zitten. Ik zette mijn vingers op de snaren zeer en begon een zomaar wat te spelen. Geen liedje, niet iets wat ik geschreven had, gewoon iets wat op dit moment in mijn hoofd op kwam. Het klonk best goed, ook al had ik al eeuwen geen gitaar meer aangeraakt. Mijn vingers bewogen sneller, ik vergat dat ik zachtjes moest doen om de jongens niet wakker te maken en ging helemaal op in mijn gitaarspel. Ik begon luider te spelen, en de melodie werd minder lieflijk. Dit deed me op een positieve manier terugdenken aan vroeger. Aan de avonden dat mijn moeder gitaar voor mij speelde. Vroeger had ik dat altijd zo mooi gevonden. Ik was altijd al een druk kind geweest. Maar als mijn moeder gitaar speelde werd ik stil. Mijn moeder kon dat altijd zo goed, ik wilde altijd zo goed als haar worden. Nu bespeelde ik op dezelfde manier de snaren als haar. Ik had het gevoel dat ik eindelijk iets goeds deed tegenover mijn moeder. Dat een deel van mijn schuld werd ingelost. Het voelde fijn. Ik had het gevoel dat ik wel eeuwen door kon spelen. Dat de muziek nooit zo stoppen, de melodie zou nooit ophouden te bestaan. “WAT DOE JIJ MET JE POTEN AAN MIJN GITAAR?” Een woedende schreeuw liet mijn opschrikken. Ik schoot overeind en liet gauw de gitaar los toen Tom hem uit mijn handen rukte. Bang keek ik hem aan. Ik had toch beter van die gitaar af kunnen blijven. Liefdevol zette Tom de gitaar voorzichtig weer op zijn plek. Hij draaide zich woedend weer om naar mij. “Waarom deed je dat?” snauwde hij. “I-ik w-weet niet,”stotterde ik. “Je weet het niet?” “N-nou j-ja, e-en b-b-beetje. Ik wilde g-gitaar spelen en t-toen zag ik die staan.” “En toen dacht je dat je daar wel mee mocht kloten?” “Dat dacht ze blijkbaar ja, en Tom , er is toch niks gebeurt met je gitaar, doe niet zo moeilijk.” Bill was blijkbaar ook wakker en stond in de deuropening. “Maar ze zat aan mijn gitaar!” Tom keek Bill aan alsof hij gek was. “Ja en? Het klonk goed vond ik.” “Maar daar gáat het niet om, het gaat om het princípe. Ik wil niet dat er iemand aan mijn gitaar zit.” Bill en ik keken elkaar aan en tegelijk barstten we in lachen uit. Het gezicht van Tom terwijl hij probeerde zijn geliefde gitaar te verdedigen was lachwekend. Hilarisch. Gustav kwam binnen en keek verbaasd naar mij en Bill. Tom stond er nog steeds naast, hoewel hij niet meer boos was. “Maar daar gáat het niet om, het gaat om het princípe,” deed Bill Tom na, wat weer een nieuwe lachaanval veroorzaakte bij Bill en mij. Nog steeds lachend veegde ik de tranen van mijn wangen. Het was lang geleden dat ik zo’n lol had gehad.
JustYou_x3
Aantal berichten : 1784 Registratiedatum : 20-11-08
Onderwerp: Re: [B-TH] Pijn zo nov 30, 2008 11:01 pm
OhGoshie, ik dacht net dat er een derde wereld oorlog zou uitbarsten. ô
Voor het eerst sinds maanden voelde ik me veilig. Ik had het gevoel dat mijn vader mij niks meer kon doen. De sterke armen van Gustav beschermden me, en ik hoopte dat ze dat altijd zouden blijven doen. Gustav en ik zaten samen op de bank voor de tv. De tv stond niet aan, we verveelden ons niet. We voelden alle twee spanning in de lucht hangen, en ik schraapte moet bij elkaar om die spanning te verbreken, om te vertellen wat ik moest vertellen. Gustav vroeg niets, maar hij wachtte, dat voelde ik. Hij wachtte op de woorden die alle mysteries zouden ontrafelen, stukje voor stukje. Het duurde een paar minuten, misschien een uur, maar toen deed ik mijn mond open. Meteen rolden de woorden over mijn tong, die ik een tijd daarvoor nog gebrand had. Ik praatte over school, over hoe ik werd gepest. Ik vertelde over mijn moeder, hoe aardig ze altijd was, en begripvol. “En die dag, ik weet het niet meer. Ik was chagrijnig, ik had ruzie gehad met alles en iedereen. Ik kwam thuis. Ik vroeg of ik naar de bioscoop mocht, mijn moeder zei dat ik 9 uur thuis moest zijn. We kregen ruzie, erge ruzie”. De beelden volgende elkaar op in mijn hoofd, het was alsof ik alles opnieuw meemaakte. “Ik schold op mijn moeder, ik zei dingen. Ze werd kwaad, woedend. Ze riep dat ze boodschappen ging doen, ze sloeg de deur achter zich dicht en reed weg in haar auto. Ik was toen alleen thuis, ik had spijt van wat ik had gedaan. Ik wist niet wat ik moest doen, het was te laat om haar nog achterna te rennen. Ik heb keihard muziek aangezet en ben wat gaan computeren. Ik was toen al bang voor mijn vader, hij sloeg me toen nog niet, maar hij was wel altijd woedend als ik ruzie met mijn moeder had gehad. Het duurde uren. Ik zat uren alleen thuis te wachten op mijn moeder. Ik had een verschrikkelijk schuldgevoel, ik had mijn moeder niet zo moeten behandelen. Ik had mijn rothumeur op haar afgereageerd. Toen kwam mijn vader thuis. Ik zat al te wachten Op de vraag: ‘Waar is je moeder?’ , maar die kwam niet. Mijn vader keek me alleen maar aan, met rode ogen. Ik kon zien dat hij gehuild had. Toen vertelde hij het.” De tranen begonnen over mijn wangen te stromen toen ik dit vertelde, alle gevoelens kwamen terug. “Mijn moeder was doodgegaan, ze had niet opgelet toen ze het spoor overstak met haar auto. De trein was tegen haar aan gereden. Ze was dood, meteen.” Ik sloot mijn ogen en maakte moeizaam het verhaal af. “In de weken daarna stortte mijn wereld in. Ik was mijn moeder kwijt en had er een schuldgevoel voor teruggekregen. Wat als ik geen ruzie met haar had gekregen? Dan had ze vast wel opgelet”. Ik voelde hoe Gustav mij tegen hem aantrok, ik verborg mijn gezicht in zijn T-shirt. Ik was blij dat hij me niet wegduwde, dat hij niet boos op me was. Ik was bang geweest dat hij niks meer met me te maken wilde hebben. “Maar het is helemaal niet jou schuld. Jij kan er toch niks aan doen dat ze niet oplette? Die ruzie was dan wel jou schuld. Maar jij kon er niks aan doen dat ze onder die tram terecht kwam. En jou vader had jou nooit mogen slaan. Het is niet jou schuld, echt niet”. Een beetje onzeker keek ik Gustav aan, meende hij dit nou. “Ik meen het, echt, je moet geen schuldgevoel hebben, je moet verdergaan met je leven, mooie herinneringen overhouden aan je moeder, niet een schuldgevoel en een vader die slaat”. Verward stond ik daar, voor het eerst was er iemand die het niet met me eens was, die tegen mijn gevoel inging. Die tegen mijn schuldgevoel inging. Gustav bleef op me inpraten en langzaam begon er een zaadje twijfel in mijn hoofd te ontkiemen. Wat het echt niet mijn schuld? Wat het gewoon stom toeval en onoplettendheid? Wat het de schuld van de NS, dat er geen slagbomen waren? Ik zou er waarschijnlijk nooit achterkomen, maar het was niet mijn schuld. Ik omhelsde Gustav nog steviger en liet mijn tranen gaan. Ik besefte wat mijn vader mij had aangedaan. Hij had me niet alleen van buiten pijn gedaan, maar had mij ook van binnen beschadigd. Hij had iets beginnend laten uitgroeien tot een groot schuldgevoel, wat was blijven zitten. Hij had me een halfjaar gegeven wat nooit zou verdwijnen. Ik besefte dat ik zo ongelooflijk veel geluk had gehad dat Gustav daar in dat bos was geweest. Hij was daar en hij was hier nog steeds. Hij was mijn reddende engel. Zijn beschermende armen vingen mij op, beschermden mij. Zijn stem liet mij van binnen weer heel worden. Ik hoorde een deur en zag hoe de rest kwam binnen stommelen. Met een waterige glimlach keek ik hun en Gustav aan, dit waren mijn vrienden, mijn engelen, helemaal voor mij alleen.
JustYou_x3
Aantal berichten : 1784 Registratiedatum : 20-11-08
Onderwerp: Re: [B-TH] Pijn zo nov 30, 2008 11:13 pm
Onderwerp: Re: [B-TH] Pijn ma dec 01, 2008 11:13 pm
JustYou_x3 schreef:
xD Heb ik ook vaaK. (a)
dat heb ik al met duizenden verhalen gehad, pijn is de eerste die ik afschrijf , en ik vindt hem vreselijk XD
JustYou_x3
Aantal berichten : 1784 Registratiedatum : 20-11-08
Onderwerp: Re: [B-TH] Pijn di dec 02, 2008 8:00 pm
AhGoshieeee,. x)
Ik vind hem gewoon prachtig ! <3
C-eetje
Aantal berichten : 3 Registratiedatum : 10-12-08 Woonplaats : Zou je wel willen weten hé!
Onderwerp: Re: [B-TH] Pijn wo dec 10, 2008 12:47 am
heel mooi verhaal. ik houd persoonlijk niet echt van TH maar in dit verhaal is het heel goed en mooi. ga zo door met verhalen schrijven. ik blijf ze lezen.
Index 
![[B-TH] Pijn - Pagina 2 Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
za nov 29, 2008 8:39 pm
