De dood voor ogen

Dit verhaal kan soms erg heftig zijn, dus het is niet geschikt voor mensen die daar niet tegen kunnen Ik denk 10+




Hoofdstuk 1 – De hoofdpijn
‘’Tot morgen!’’ Roept Melissa naar haar vriendin, Tessa. Ze hadden net een dag school achter de rug en fietsten samen naar huis, nu moest Tessa de andere kant op. Dan gebeurt het weer. Een zwarte wolk lijkt wel door haar hoofd te komen. Melissa stapt van haar fiets af om niet op de grond te vallen. Het word zwart voor haar ogen. Na een tijdje gaat het weer een beetje. Waarom gebeurt dat nou steeds? Het zou wel door de stress komen, ze hadden net de repetitieweek gehad. Toch had ze er geen goed gevoel over. Voorzichtig stapt Melissa weer op haar fiets en fietst naar huis. Ze zet haar fiets in de tuin en belt aan. Haar moeder zal wel al thuis zijn van haar werk. Na een paar minuten gaat de deur nog steeds niet open. Melissa loopt achterom en klimt handig over het hek heen. Ze begroet haar konijntje en loopt verder naar het huis. Ze probeert de achterdeur. Ook niet open! Dan schieten haar ogen door het raam. Daar staat haar moeder! Weer die pijn in haar hoofd. Dit keer erger dan normaal. Melissa schreeuwt het uit van de pijn. Hoe kan dit! Heeft ze een migraineaanval? Nee, ze heeft geen migraine. Wat is het dan? Met een klap valt ze op de grond, tegen de deur aan. Melissaaaa? Meisje, is alles goed? Hoort ze nog zacht.

Melissa word wakker op de bank. Ze heeft een dekentje om zich heen en een kussen onder haar hoofd. Haar hoofd.. ze voelt het nog steeds bonken. ‘’Mam?’’ Roept ze zacht. Haar moeder komt de keuken uit gelopen. ‘’Wat is er meisje, gaat het weer?’’ Melissa knikt. ‘’Ik had ineens zo’n hoofdpijn.. ‘’Je bent flauw gevallen, je had denk ik niet genoeg gegeten. Heb je honger? Melissa schud haar hoofd. ‘’Ik pak iets te eten voor je, je moet echt iets eten hoor, je bent toch niet aan de lijn hé?’’ Vraagt haar moeder. Waarom zou ik? Denkt Melissa bij zichzelf. Ze is zo dun als een plank. Veel meisjes uit haar klas zijn jaloers op haar lichaam. ‘’Nee mam, tuurlijk niet.’’ Zegt ze maar. Haar moeder loopt weer terug naar de keuken. Melissa probeert goed na te denken. Wat was er ook alweer gebeurt? Ze herinnerd zich alleen nog dat ze uit school kwam. En toen, toen die hoofdpijn! Maar hoe komt ze dan thuis? Er moet nog iets gebeurt zijn daarna. Zou ze thuis zijn gebracht? Of is ze zelf naar huis gegaan? Melissa weet het niet meer. Ze ziet haar moeder aankomen met een blad vol met brood en vers geperste jus d’orange. Met een glimlach zet haar moeder het blad neer. ‘’Voor de zieke.’’
Melissa knikt dankbaar en gaat een beetje rechtop zitten. Weer schiet er een pijnscheut door haar hoofd. Gewoon niet aan denken, dan gaat het vast wel over. ‘’Mam, mag ik een aspirine?’’ Vraagt ze. Haar moeder knikt en loopt weer terug naar de keuken. Ondertussen probeert Melissa een hap door haar keel te krijgen.

‘’Meisje, vertel nou eens. Wat is er echt aan de hand? Is er iets op school gebeurt?’’ vraagt haar moeder. Melissa schud haar hoofd. ‘’Nee mam, ik weet het niet. Ik heb gewoon ontbeten vanmorgen.’’ Zegt Melissa. ‘’Het zal wel niets zijn.’’ Zegt haar moeder, en ze loopt de trap op naar boven. Ik krijg toch écht niet uit mezelf zo’n hoofdpijn dat ik moet flauwvallen! Er moet iets zijn. Denkt ze. Na nog een paar uur geslapen te hebben pakt ze haar Duits voor zich. Ze zou morgen toch echt wel naar school moeten. ‘’Ich bin Melissa. Ich wohne in Niederlande.’’ Zegt ze hardop. Zo kan ze het beste de woordjes in haar hoofd stampen. Boven hoort ze een harde klap. ‘’Mama, alles goed?’’ Schreeuwt ze naar boven. ‘’Ja hoor.’’ Roept ze terug. ‘’Bah, ik haat leren!’’ Zegt ze tegen niemand. Ze hoort een luide piep in haar hoofd. Begint het weer? Ze schud haar hoofd even en gaat verder met leren. ‘’Hast du Bruders? Nein, ich habe eine Schwester.’’

‘’Hoi Melis!’’ Tessa komt aanfietsen. ‘’Alles goed?’’ Vraagt ze. ‘’Het gaat wel.’’ Antwoord Melissa zwak. Het lijkt wel alsof ze steeds minder zin heeft in alles. Ze word steeds eerder moe en ze is veel vergeetachtiger geworden. ‘’Melissa, hallo ik praat tegen je!’’ Tessa zwaait met haar hand voor Melissa’s ogen. ‘’Sorry, wat zei je?’’ Vraagt ze. ‘’We staan voor de school, je moet afstappen hoor.’’ Zegt Tessa lachend. ‘’Wat is er toch met je, je lijkt wel heel iemand anders.’’ Zegt ze bezorgt. ‘’Ik vertel het je wel in de les.’’ Zegt Melissa. Tessa knikt en loopt mee het gebouw in. ‘’Melissa, naar links is het lokaal hoor.’’ ‘’Dat weet ik wel.’’ Zegt Melissa. Ze stappen samen het lokaal in. Melissa pakt haar agenda uit haar tas, en begint te schrijven. Woensdag 10 november hoofdpijn begonnen. Vandaag is het alweer bijna 2 weken verder. Ze had steeds gedacht dat het gewoon kwam door de stress, maar gister had ze een sterk vermoeden dat er meer aan de hand was. Anders zou ze niet zijn flauwgevallen. ‘’Melis, vertel nou wat er is.’’ Fluistert Tessa. Melissa begint te vertellen. ‘’Nou, je weet toch wel dat ik twee weken geleden zo zat te zeuren over hoofdpijn, ik ben nog samen met jou een aspirine gaan halen.’’ Tessa knikt. ‘’Die hoofdpijn is steeds erger geworden, en komt steeds vaker, soms helpen aspirines niet eens meer. Gister ben ik zelfs flauwgevallen van de pijn.’’ Tessa word bleek. ‘’En is het steeds op hetzelfde plekje?’’ Vraagt ze voorzichtig. Melissa denkt even na en knikt. ‘’Melis, je moet naar de dokter, serieus.’’ Melissa moet lachen. Je hoeft niet gelijk zo bang te doen hoor, ik ga er heus niet dood aan. ‘’Melissa luister nou, je moet echt naar de dokter, maak een afspraak voor vanmiddag.’’

Hoofdstuk 2 – De dokter
Melissa loopt met knikkende knieën de wachtruimte in. Tessa loopt naast haar, om haar gerust te stellen. Melissa is doodsbang voor dokters en ziekenhuizen. Er loopt een rilling over haar rug. Of het nou van de angst komt, of van de kou buiten weet ze niet. Trillend gaat ze zitten. ‘’Wat als er iets heel ergs is?’’ Tessa haalt haar schouders op. ‘’Maak je maar gewoon niet zo druk, en zeg precies wat er is gebeurd tegen de dokter. Ik ga wel mee.’’ Melissa knikt dankbaar. Tessa is echt een hele lieve vriendin, denkt ze bij zichzelf. ‘’Mevrouw Alfendort?’’ Tessa staat op en tikt Melissa aan. ‘’Kom op Melis, je moet mee.’’ Melissa knikt, en ze lopen samen achter de dokter aan. ‘’Ik ben dokter Wanen.’’ Hij geeft ze allebei een hand. ‘’Gaan jullie maar zitten hoor. ‘’ Hij wijst naar de stoelen aan het bureau. Ze doen wat de dokter zegt en gaan allebei zitten. De dokter zelf gaat aan de andere kant van het bureau zitten. ‘’Ik hoorde dat je vaak last hebt van hoofdpijn?’’ Vraagt hij aan Melissa. Melissa knikt. ‘’Vertel daar eens wat meer over.’’ Zegt hij. Melissa probeert iets te zeggen, maar het lijkt wel alsof haar keel zit dichtgeknepen. Daarom neemt Tessa het woord. ‘’Melissa is erg bang voor ziekenhuizen en dokters.’’ Legt ze uit. De dokter knikt en staat op. Hij loopt naar haar toe en gaat op z’n hurken zitten. ‘’Melissa, ik wil je helpen. Maar dan moet je me echt vertellen wat er aan de hand is. Misschien is het wel iets heel ergs.’’ Melissa trekt wit weg. De dokter kucht even. ‘’Maar het kan natuurlijk ook helemaal niets zijn. Melissa knikt. Ze slikt voorzichtig en begint te vertellen. Af en toe vraagt de dokter iets tussendoor. ‘’Goed, ik wil nog even een bloedonderzoek doen en wat foto's nemen, dan kan ik waarschijnlijk weten wat er mis is. Ik zal zo spoedig contact met je opnemen. Zal ik je mobiele nummer noteren dat het onder ons blijft, of is het niet geheim voor je familie?’’ Vraagt hij. Melissa knikt en schrijft haar nummer op.

Tessa slaat een arm om haar vriendin heen en loopt richting de deur. ‘’Kom op, we gaan.’’ Melissa knikt en loopt met haar mee. Als ze op de fiets stappen begint Tessa ineens te schelden. ‘’Fack, hoe laat is het?’’ Vraagt ze. ‘’Uh, 10 voor zes.’’ Antwoord ze. ‘’Ah nee! Ik moet gaan, had al om half 6 bij hockeytraining moeten zijn.’’ Zegt ze. De meiden geven elkaar een knuffel en fietsen allebei een andere kant op. Waarom was Tessa ineens zo bleek weggetrokken op school? Denkt Melissa. Ze haalt haar schouders op en fietst verder. Waar moest ze nou heen? Ze staat midden op een kruispunt, waar ze links, rechts en rechtdoor kan gaan. Ze gokt op links. Ze fietst een straat in die ze helemaal niet kent. Ze kent het dorpje toch wel? Waarom komt deze straat haar dan niet bekend voor. Ze besluit om om te keren en de rechterkant te proberen. Deze straat herkent ze wel. Ze ziet Tessa fietsen. ‘’Hoi Tessa!’’ Tessa fietst naar haar toe. ‘’Wat doe jij nou hier? Ik dacht dat je naar huis ging.’’ Zegt ze verbaast. ‘’Ga ik ook.’’ Antwoord Melissa met een glimlach. ‘’Dan moet je toch echt de andere kant op hoor Melis.’’ Melissa knikt. ‘’Dat weet ik wel.’’ Ze keert weer om en fietst naar huis. Op de een of andere manier kan ze de straten nu wel herkennen. Vaag. Denkt ze.

Melissa loopt via de achterdeur het huis binnen. ‘’Mam! Ik ben thuis.’’ Roept ze naar boven. Geen reactie. ‘’Mama!’’ Schreeuwt ze naar boven. Geen geschreeuw terug. ‘’Mama?’’ Vraagt ze voorzichtig. Ze loopt naar boven. Boven aan de trap gilt ze het uit. ‘’MAMA!!’’ ze knielt neer bij het bed van haar moeder. Haar moeder ligt op het bed met een doosje pillen naast zich. De telefoon ligt ernaast. ‘’Mama, word eens wakker!’’ Gilt ze in paniek. In een reflex pakt ze de telefoon en drukt het alarmnummer in. Snel beantwoord ze de vragen die ze voor haar hebben, en hangt weer op. Waarom heeft haar moeder dit gedaan? Dan ziet ze de mobiel in haar hand. Ze kijkt bij de gebelde nummers. De huisarts! Ze drukt op terugbellen. ‘’Hallo met huisartsenpraktijk in Houten. Wat kan ik voor u doen?’’ Hoort ze door de telefoon. ‘’Is dokter Wanen er?’’ vraagt ze zo rustig mogelijk. ‘’Hij heeft nu pauze, maar ik zal even vragen of het mogelijk is om aan de telefoon te komen. Wat was uw naam?’’ Melissa zegt haar naam. ‘’Een ogenblik alstublieft.’’ Een paar minuten later komt de dokter aan de telefoon. ‘’Hallo, met dokter Wanen spreekt u.’’ ‘’Wat heb je mijn moeder verteld!’’ Schreeuwt Melissa door de telefoon. Ze kan haar woede en verdriet niet meer inhouden. ‘’Melissa, rustig. Het lijkt me verstandig dat je even naar de praktijk komt.’’ Zegt hij geruststellend. ‘’Nee! Ik kom niet naar die stomme praktijk van je! Vertel me wat je m’n moeder hebt verteld.’’ Gilt ze. ‘’Melissa luister. Je hebt een beginnende tumor in je hoofd zitten. Het is de kwaadaardige vorm van kanker…

Alles voor Melissa’s ogen begint te draaien. Haar mobiel valt op de grond. In de verte hoort ze de sirenes loeien. De woorden draaien om haar heen. Kanker.. Kwaadaardig.. Dan ziet ze haar moeder voor zich. Ze deed dit voor mij! Melissa begint te trillen. Dan kan ze nog maar aan 1 ding denken. Tessa! Tessa moet het weten. Met trillende handen pakt ze haar mobiel weer op. ‘’Hoi met Tessa!’’ Klinkt er vrolijk uit de telefoon. Het enige wat Melissa uit kan brengen is, help. Dan word er op de deur gebonkt. Melissa rent met het beetje energie dat ze nog over heeft naar de deur. Er stormen 3 mannen binnen, 2 daarvan houden een brancard vast. ‘’Waar is ze?’’ Vraagt de voorste man. ‘’Boven.’’ Zegt Melissa, haar stem slaat over. De mannen rennen naar boven en lopen recht door naar de slaapkamer van haar moeder. Melissa loopt er achteraan. De voorste man knielt bij haar moeder neer en begint met een hartmassage. ‘’Leo, schrijf op. Vrouw, in de 40’’ Zijn blik valt op het doosje dat naast Melissa’s moeder ligt. ‘’overdosis pijnstillers en slaappillen.’’ Weer schieten de woorden door het hoofd van Melissa. Overdosis. Slaappillen. Pijnstillers. Dan hoort ze een bekende stem. ‘’Melissa! Melis wat is er gebeurd? Melissa!’’ Melissa kijkt opzij en ziet Tessa naast haar staan. Dan kan ze het niet meer ophouden. Ze valt in de armen van haar vriendin en barst in huilen uit. Terwijl haar moeder word meegenomen op de brancard.

Aawhh,
arm kind =(
Snel verder!
Ben benieuwd hoe het af loopt!

MiyukiIsFallingDown schreef:

Aawhh,
arm kind =(
Snel verder!
Ben benieuwd hoe het af loopt!

Idd !

JustYou_x3 schreef:

MiyukiIsFallingDown schreef:

Aawhh,
arm kind =(
Snel verder!
Ben benieuwd hoe het af loopt!

Idd !

^^

Jolien dit verhaal is niet om mee te lachen!

Ga je verder?

JustYou_x3 schreef:

Jolien dit verhaal is niet om mee te lachen!

Ga je verder?

VERDERVERDERVERDER.

JustYou_x3 schreef:

JustYou_x3 schreef:

Jolien dit verhaal is niet om mee te lachen!

Ga je verder?

VERDERVERDERVERDER.

VERDER.

Een grooooot stuk erbij

Goshie. ö
Wat raar allemaal zeg, snel verder !!!! ö

Verder ö
vind het echt erg ^^

xMensjee schreef:

Verder ö
vind het echt erg ^^

het word nog veel erger.

ik kan dit stuk niet op ht plaatsen, dat is te heftig denk ik, maar hier mag het wel toch ?

Horssloverr schreef:

xMensjee schreef:

Verder ö
vind het echt erg ^^

het word nog veel erger.

ik kan dit stuk niet op ht plaatsen, dat is te heftig denk ik, maar hier mag het wel toch ?

Ik denk het wel.
VERDEUUUR !

JustYou_x3 schreef:

Horssloverr schreef:

xMensjee schreef:

Verder ö
vind het echt erg ^^

het word nog veel erger.

ik kan dit stuk niet op ht plaatsen, dat is te heftig denk ik, maar hier mag het wel toch ?

Ik denk het wel.
VERDEUUUR !

goedgoedgoed

Hoofdstuk 3 – Het ziekenhuis
Melissa zit samen met Tessa in de wachtkamer van het ziekenhuis. Haar moeder lag nu al 3 uur op de intensive care. Niet wetend of ze het zal halen. Melissa had niet naar binnen gemogen. Ze waren nog met onderzoek bezig, hadden ze haar verteld. Dat was ook het enige wat haar was verteld. Waarom vertelde ze je hier niets? Ik heb toch het recht om te weten hoe het met mijn moeder is! Die rotmensen ook. Ze is boos op alles en iedereen, maar nog het meest op zichzelf. Het kwam door haar dat haar moeder heeft geprobeerd zichzelf te vermoorden. Door haar. ‘’Melissa, zullen we even iets te eten halen, je moeder zal waarschijnlijk niet bezocht mogen worden vanavond.’’ Vraagt Tessa zacht. Melissa knikt. Samen lopen ze naar de uitgang. ‘’Maar wat als..’’ probeert Melissa. Tessa schudt haar hoofd. ‘’Kom op Melis, je moet echt wat eten.’’ Ze lopen door naar buiten. ‘’Wat had de dokter tegen je moeder gezegd?’’ Vraagt Tessa voorzichtig. Dan schiet de gedachte weer door haar hoofd. Ze heeft kanker! De kwaadaardige vorm, had de dokter gezegd. Er rolt een traan over haar wang. Ze komen langs een klein restaurantje. Tessa trekt haar op een stoel. ‘’Alsjeblieft Melissa, vertel het me.’’ Vraagt Tessa bijna smekend. Dan breekt Melissa. Ze barst in huilen uit. ‘’Ik heb een tumor in m’n hoofd.’’ Zegt ze huilend.

Samen zitten ze nu al een half uur tegenover elkaar. Melissa heeft haar hele verhaal verteld aan Tessa. Tessa was bleek geworden en is ook in huilen uitgebarsten. Veel mensen hadden de meiden aangestaard. Alsof ze een of andere gekken waren uit een kliniek. ‘’Kunnen ze de tumor niet weghalen?’’ Vraagt Tessa voorzichtig. Ze fluistert, alsof elk woord dat ze zegt een misdrijf is. Alsof het verboden is om de stilte te verbreken. Melissa kijkt haar aan en krijgt een sprankje hoop in haar ogen. ‘’Daar heb ik niet eens aan gedacht.’’ Zegt ze. Melissa kijkt op haar horloge. Het is al 10 uur geweest. ‘’Zal ik die man gewoon bellen?’’ Vraagt ze. Tessa knikt en Melissa zoekt het nummer op in haar telefoonlijst. De telefoon gaat over. ‘’Hallo, met dokter Wanen. Ik ben op dit moment niet in de gelegenheid de telefoon te beantwoorden. Probeer het later..’’ Melissa drukt hem weg. ‘’En?’’ Vraagt Tessa. ‘’Hij neemt niet op.’’ Zegt ze. ‘’Zullen we maar weer terug gaan naar je moeder? Misschien is ze al wel bijgekomen.’’ Stelt Tessa voor. Melissa knikt en ze lopen weer terug. Terug naar dat vreselijke gebouw, waar haar moeder misschien wel dood aan het gaan is. Waar ze zelf misschien wel doodgaat.

Als ze het ziekenhuis weer binnenlopen, komt er een zuster naar Melissa toe. ‘’Je moeder is nu stabiel. Ze gaat het zeker weten redden!’’ Zegt de zuster. Melissa kan wel een gat in de lucht springen. Haar moeder wordt weer beter! Nu zei zelf nog. Denkt ze. Haar stemming slaat gelijk om. Tessa merkt het en pakt haar hand. ‘’Kom, dan gaan we bij je moeder kijken.’’ Zegt ze. Melissa knikt en loopt met haar mee. Voor de deur blijft Tessa staan. ‘’ga maar, je moet denk ik even alleen zijn met je moeder.’’ Melissa knikt en loopt de witte kamer binnen. Daar ligt haar moeder met een spierwit gezicht op bed. Allemaal rare slangetjes in haar lichaam gestoken. Melissa loopt naar haar toe en pakt haar hand. ‘’Mama, waarom deed je dat nou?’’ Vraagt ze. Er rolt een traan over haar wang, op haar moeders hand. Haar moeder opent haar ogen. ‘’Melissa?’’ Fluistert ze. Haar stem klinkt zwak en schor. ‘’Ja mam, ik ben het. Gaat het weer wat beter met je?’’ Vraagt ze met een kleine glimlach. Haar moeder probeert ook te lachen. Maar in plaats daarvan komt er een hevige hoestbui uit haar keel. Bezorgt kijkt Melissa haar moeder aan. ‘’Moet ik de dokter halen?’’ Vraagt ze. Haar moeder schudt met moeite haar hoofd. ‘’Nee, ik wil even met je praten.’’ Melissa knikt en gaat op de stoel naast haar moeders bed zitten. ‘’Mam, waarom heb je het gedaan?’’ Vraagt Melissa. Zo, dat is er uit. ‘’Je mobiel ging af en ik nam op. Toen hoorde ik dat je naar de dokter was gegaan met hevige hoofdpijn.’’ Haar moeder stopt even om op adem te komen. Melissa pakt haar moeders hand vast. ‘’Die heeft via de foto’s een tumor in je hoofd gezien. Het is een vorm van kanker waar ze niets meer aan kunnen doen.’’ Er rollen tranen over haar wangen. ‘’Je hebt nog maar een jaar te leven.’’

Nadat haar moeder haar had verteld dat ze nog maar een jaar te leven had waren ze allebei in tranen uitgebarst. Tessa was even later komen vertellen dat haar ouders hadden gebeld en dat ze naar huis moest komen. Melissa was bij haar moeder in het ziekenhuis gebleven. Ze had veel goed nieuws gehoord, dat alles goed kwam met haar moeder en dat ze snel weer naar huis mocht, maar dat maakte haar korte leven nog niet goed. Ze zou net haar verjaardag mee kunnen maken. Als ze echt nog een jaar te leven had. Misschien groeide de tumor wel zo snel dat ze volgende week al dood was. Zou dat kunnen? Eigenlijk weet ze helemaal niets van tumoren af. En wat ze kunnen aanrichten. En in welke tijd. Ze neemt zichzelf voor om alles erover op te zoeken als ze thuis is. Misschien is ze zichzelf wel niet meer, als de tumor eenmaal een bepaalde grootte heeft bereikt. Ze schudt haar hoofd en probeert alle nare gedachten uit haar hoofd te schudden. Ze kijkt naar haar moeder die vredig ligt te slapen. Ze moet er niet aan denken om haar moeder te verliezen. Juist nu ze haar steun zo hard nodig heeft. Ze legt haar hoofd op haar moeders schoot en valt in slaap. Een slaap die wel eeuwig zou mogen duren. Voor altijd op de beschermende schoot van haar moeder.

Hoofdstuk 4 – Thuis

Na een paar dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen had haar moeder naar huis gemogen. Melissa was erg stil geweest tijdens de terugweg. De woorden bleven maar door haar hoofd spoken. Overdosis, tumor, kanker. En vooral dat ene zinnetje. Je hebt nog maar 1 dag te leven. Hoe kan het nou dat 1 zin je hele leven op z’n kop kan zetten. En totaal kan veranderen? De school had al een paar keer opgebeld. Maar steeds als ze belde, had ze die vervelende mensen weggedrukt. Waarom bemoeide die mensen zich overal mee? Tessa had ze toch verteld wat er aan de hand was! Nou, Tessa had ze verteld dat haar moeder in het ziekenhuis lag. Want dat Melissa nog maar een jaar te leven had wisten alleen haar moeder en zei. En die klóte dokter. ‘’Melis, het eten is klaar.’’ Roept haar moeder vanaf de trap naar beneden. Langzaam komt Melissa overeind en loopt naar beneden. Ze gaat aan de netjes gedekte tafel zitten met het zilveren bestek. Bestek die ze alleen gebruiken voor speciale gelegenheden. Is dit dan een speciale gelegenheid? Doodgaan. Melissa schuift haar stoel aan. ‘’Ik heb je lievelingseten gemaakt. Patat met biefstuk.’’ Melissa knikt. Zonder dat ze er erg in heeft rolt er een traan over haar wang. Melissa haalt haar neus op. De traan hangt aan haar neus. Klaar om weggeveegd te worden. Net zoals haar leven wordt weggeveegd. Er rolt nog een traan over haar wang. En er volgen er meer…

Pijnscheuten schieten door haar hoofd. Ze laat haar vork op haar bord vallen. Het harde geluid doet nog meer pijn aan haar hoofd. Ze probeert haar moeder te roepen, maar alles wat uit haar mond komt is een zacht piepgeluidje. Ze valt op de grond. Huilend van de pijn. Haar moeder komt aangerend met de telefoon in haar hand. ‘’Melissa!’’ Schreeuwt ze. De schreeuw van haar moeder lijkt op een baksteen die op haar hoofd wordt gegooid. Ze ziet in haar ooghoek haar moeder bij haar neerknielen en een nummer intoetsen. Dat zal de dokter wel zijn. Een gil verlaat haar mond. Het wordt wit voor haar ogen. Melissa schud haar hoofd. Ze mag niet buiten bewustzijn raken! Dan mag ze helemaal niet meer naar school. Niet naar haar vriendinnen. De tranen stromen over haar wangen. Ze zal geen opleiding meer kunnen doen voor dierenarts. Ze zal nooit meer kunnen voetballen. Nog maar een jaar… Ze voelt de sterke armen van haar moeder om haar heen sluiten. Snikkend ligt ze een tijdje tegen haar moeder aangedrukt. Tot de pijn is weggezakt. En haar emoties. Melissa houd op met huilen. Haar moeder staat op en helpt Melissa omhoog. Samen gaan ze op de bank zitten. Ze zeggen geen woord, totdat de bel de stilte verbreekt. ‘’Ik doe wel open.’’ Haar moeder staat op en loopt naar de deur. ‘’Bedankt.’’ Fluistert ze zacht. De dokter komt binnen. ‘’Ha, daar is de patiënt. Ik kom op huisbezoek!’’ Melissa walgt van zijn oppervrolijke humeur. Hoe kan iemand nou zo vrolijk zijn als je weet dat je doodgaat? Hoe moet ze Tessa vertellen dat ze doodgaat? Ze zal nu nooit meer een vriendje kunnen krijgen. Geen lang en gelukkig leven, zoals in sprookjes. De vragen schieten door haar hoofd. Ze gaat er snel van ademen. ‘’Rustig Melissa, rustig!’’ Zegt de dokter streng. Haar snelle ademen gaat over in hyperventileren. ‘’Ik krijg geen lucht.’’ Brengt ze uit. Haar moeder rent naar de keuken en komt terug met een plastic zakje. Melissa ademt door het zakje en word rustig. Ze kan zichzelf niet bedwingen en barst in huilen uit. Haar moeder sluit Melissa in haar armen.

De volgende dag had ze Tessa gebeld dat ze naar school ging. Melissa had getwijfeld. Wat zouden de kinderen uit haar klas zeggen? Zouden ze het al weten. Over haar moeder, en over haar. Wat zal Tessa ze verteld hebben? Heeft Tessa ze wel iets verteld? Straks moet zij alles gaan vertellen! Zeker weten dat ze dan weer gaat janken. Tessa komt aangefietst. ‘’Hee melis. Gaat het weer een beetje beter met jou, en je moeder?’’ Vraagt ze lief. Melissa knikt. ‘’Ik moet je zo iets vertellen.’’ Zegt Melissa. ‘’Vertel maar.’’ Zegt Tessa. ‘’Niet nu.’’
Ze komen aan bij school. Samen zetten ze de fietsen op slot. ‘’Wat moet je me nou vertellen?’’ Vraagt Tessa vrolijk. Melissa zucht. ‘’Hou je vast.’’ Tessa knikt en gaat op de grond van het fietsenhok zitten. Melissa kijkt om zich heen. ‘’Tegen niemand zeggen.’’ Beveelt ze. Tessa knikt. ‘’Oké, mijn moeder heeft een overdosis genomen om zelfmoord te plegen, door mij. Dat weet je. Je weet ook dat ik kanker heb. Wat je nog niet weet is..’’ Melissa stopt. Ze kijkt in de ogen van Tessa, die zich vullen met tranen. ‘’Wat je nog niet weet, is dat ik nog maar een jaar te leven heb.’’ Melissa slikt. Wachtend op een antwoord. Maar die komt niet. Tessa was gaan huilen en toen kon Melissa het ook niet meer inhouden. Een paar minuten zaten ze daar tegenover elkaar. Zonder een woord te zeggen. ‘’Het is kwart voor negen, we zijn te laat.’’ Zegt Melissa voorzichtig. Tessa knikt en samen lopen ze de school in. Op de automatische piloot lopen ze naar de meiden wc. Ze tutten zich een beetje op, zodat niemand ziet dat ze gehuild hebben. Hand in hand lopen ze naar het lokaal, wachtend op wat er gaat komen.

‘’Melissa?’’ Roepen veel kinderen uit haar klas. Ze hadden haar vast niet verwacht. Tessa en Melissa lopen naar de lege tafeltjes toe achterin. Hun eigen plekken. ‘’Melissa, is alles goed met je?’’ Vraagt de leraar. Melissa knikt en pakt haar boeken. ‘’Zou je misschien hier voor de klas willen komen en vertellen wat er is gebeurt?’’ Hij vraagt het aardig, maar voor Tessa is het de druppel. ‘’Wat denkt u zelf! Denkt u nou echt dat ze hier haar verhaal wil gaan vertellen voor de hele klas!’’ Schreeuwt ze. Ze is opgestaan. ‘’Mongool.’’ Zegt ze. Rustig gaat ze zitten. ‘’Tessa, meld je bij Lokaal 013.’’ Zegt de man. Dan staat Melissa op. ‘’Sorry meneer, maar Tessa heeft gelijk. Ik wil het niet voor de klas vertellen, maar omdat ik anders met van die rare blikken word aangekeken.’’ Ze kijkt een paar kinderen uit de klas aan, die zich met een rood hoofd omdraaien. ‘’Zal ik het vertellen.’’ Melissa loopt naar voren. ‘’Ik ben een tijdje niet op school geweest, omdat mijn moeder een overdosis pijnstillers en slaappillen heeft genomen.’’ Een paar kinderen fluisteren geschokken. ‘’Dat heeft ze gedaan, omdat mijn huisarts haar heeft gebelt. Ik was eerder naar hem toegegaan, omdat ik steeds heel erg hoofdpijn had. Toen heeft hij me onderzocht en hij zou me bellen als hij iets wist. Dat heeft hij gedaan, maar mijn moeder nam op. Toen hoorde mijn moeder dat ik een tumor in mijn hoofd had. Een kwaadaardige tumor. Ook wel, kanker.’’ Melissa stopt en kijkt de klas rond. Veel kinderen kijken geschokken. Sommige hebben zelfs tranen in hun ogen. ‘’Ik heb nog een jaar te leven.’’ Nadat ze haar laatste zin had verteld, liep ze rustig terug naar haar plek. Tessa sloeg een arm om haar heen. De leraar nam het woord en Melissa had nog een paar vragen beantwoord. Ze had rare en minderwaardige blikken verwacht, maar de kinderen uit haar klas leefden juist veel met haar mee.

super spannend verhaal en ik wil graag verder weten dus ga verder. alsjeblieft.
heb het verhaal van horsetycoon en vond het daar dan al spannend

C-eetje schreef:

super spannend verhaal en ik wil graag verder weten dus ga verder. alsjeblieft.
heb het verhaal van horsetycoon en vond het daar dan al spannend

haha ik zal snel weeer verdergaan

óf morgen, en anders in het weekend. maar ik beloof dat jullie een paar hoofdstukken erbij krijgen in de vakantie

gaa zoo verder.

Verder, Verder, Verder

Hoofdstuk 5 – Help!

Veel kinderen kwamen nu ineens naar haar toe en deden veel aardiger dan ze eerst waren. Maar Melissa wist wel wie haar vriendinnen waren. De dokter had gezegd dat haar geheugen slecht achteruit ging. Waarschijnlijk zou ze volgend jaar niet eens meer halen. Toch probeert ze alles uit haar leven te halen. Ze heeft afgesproken met haar moeder dat ze naar parijs gaan! Over twee maanden is het al zover. Dan moet Melissa aan haar vader denken. Haar vader.. hij weet niet eens van haar bestaan af. Ze weet niet eens hoe hij er uit ziet. Melissa zucht. Ze gaat achterover op haar bed liggen. Zou ze hem ooit nog eens kunnen ontmoeten? Vast niet. Weer rolt er een traan over haar wang. Ze moet de laatste tijd steeds vaker huilen. Melissa staat op. ‘’Laat ik me maar gaan omkleden.’’ Zegt ze tegen zichzelf. Ze heeft afgesproken om naar de bioscoop te gaan vanmiddag met Tessa. Dan schiet er een gedachte door Melissa. Zou Tessa haar raar vinden? Snel schud ze die gedachte van haar af. Vast niet. Tessa is een superlieve vriendin. Melissa loopt naar de badkamer en bekijkt zichzelf in de spiegel. Donkerblond haar, blauwe ogen. Een echt dom blondje, zouden jongens uit haar klas vroeger gezegd hebben. Maar nu durven ze dat niet. Gek eigenlijk, je zit jaren met die kinderen in een klaslokaal. Maar als er iets met je gebeurt zijn het niet dezelfde kinderen meer, maar volslagen vreemden...

Melissa stapt onder de douche vandaan en trekt haar badjas aan. Ze had besloten om toch maar eerst te gaan douchen. Ze loopt naar haar kamer. Ze pakt haar kleren uit de kledingkast en zoekt wat leuks uit. Ze besluit haar nieuwe blauwe shirtje aan te trekken met die donkere spijkerbroek en haar Nike gympen. Ze kleed zich aan en loopt naar beneden. Dan rent ze weer terug. Waar is m’n mobiel? ‘’AAAH GOTVERRE.. KUTKUTKUT!’’ Gilt ze. Ze gooit de deur van haar kamer dicht en gaat er tegen aan staan. Weer moet ze huilen. Waarom ik? Waarom niet een ander. Iemand met al een kutleven. Weer komt er een hevige hoofdpijn opzetten. Melissa valt op de grond en knijpt haar ogen dicht. Als ze haar ogen opend ziet ze haar mobiel liggen. Met haar laatste beetje kracht pakt ze haar mobiel en drukt ze op het nummer van de dokter. ‘’Help.’’ Zegt ze zacht. Maar dat is voor de vrouw al genoeg. Ze rent naar de kamer van dokter Wanen. Hij pakt zijn tas en rent de kamer uit. Op weg naar Melissa.

Onderweg belt dokter Wanen Melissa’s moeder. ‘’Neem op, neem op!’’ Zegt hij. ‘’Hallo met Edith Alfendort.’’ Klinkt er door de telefoon. Snel verteld de dokter wat hij weet. ‘’Ik kom gelijk naar huis.’’ Zegt ze, en ze eindigt het gesprek. Edith is de eerste die thuis komt, Melissa’s moeder. Ze rent naar boven. ‘’Melissa? Schatje waar ben je? Is alles goed met je?’’ Roept ze. Dan loopt ze Melissa’s kamer binnen. ‘’Mama!’’ Fluistert Melissa. ‘’Rustig maar meisje, ik ben bij je.’’ Zegt haar moeder. Dan gaat de bel. ‘’Dat is de dokter, ik ben zo terug.’’ Zegt haar moeder. Ze rent naar beneden en laat de dokter binnen. De dokter loopt naar Melissa toe. ‘’Melissa, hoor je me? Knik maar, je hoeft niet te praten.’’ Voorzichtig knikt Melissa. ‘’Je moet naar het ziekenhuis.’’ Zegt hij. Hij pakt zijn mobiel en belt het ziekenhuis. ‘’Ik heb een ambulance nodig.’’ Hij geeft de informatie die ze nodig hebben. ‘’Hulp is Onderweg.’’ Zegt hij.

Als Melissa wakker word ligt ze in het ziekenhuis. Ze kijkt haar kamer rond. Haar moeder zit naast haar met haar hoofd op Melissa’s bed. Ze slaapt. Melissa komt voorzichtig een stukje omhoog. Wat doe ik hier? Is het eerste dat bij haar opkomt. Ze is toch met Tessa naar de bios geweest? Of niet? De vragen bonken door haar hoofd. Een zeurende pijn gaat haar hoofd door. Ze ziet haar moeder wakker worden. ‘’Schatje!’’ zegt ze als ze Melissa ziet. Ze knuffelt haar. Ze knuffelt haar. ‘’Mama, wat is er gebeurt, waarom lig ik hier?’’ Vraagt ze. Haar moeder verteld wat er gister is gebeurt. ‘’De dokter zegt dat het slecht met je gaat, de tumor is in je hersenweefsel ingegroeit, en is nu aan het uitzaaien.’’ Legt haar moeder uit. ‘’Nederlands graag.’’ Antwoord Melissa. Haar moeder krijgt even een glimlach op haar mond, maar kijkt daarna weer serieus. ''Het gaat niet goed met je. Misschien dat we Parijs niet halen.''

Hoofdstuk 6 - Love.

De volgende dagen gingen snel voorbij. Melissa sliep meer dan dat ze wakker was, haar afweersysteem was verslechterd waardoor ze griep had gekregen. Tegelijk was ze strontverkouden. Tessa kwam iedere dag even bij haar langs om te kijken hoe het met haar ging. Melissa keek uit naar dat uurtje. Een uurtje gezelligheid waarin ze al haar gevoelens en verdriet kon bespreken met Tessa. Vandaag zou Tessa weer komen. ''Hee sgat!'' Tessa komt vrolijk binnen lopen. Dat vind Melissa zo leuk aan haar, ze is altijd vrolijk. ''Hoi mop.'' Begroet Melissa haar. Tessa geeft Melissa een knuffel. Dan gaat Tessa op de stoel naast haar bed zitten, zoals gewoonlijk. Tessa blijft even naar haar kijken. ''Melis, ik vind het vreselijk om je zo te zien.'' Zegt ze dan. Melissa knikt. ''Ik vind het vreselijk om hier te liggen.'' Antwoord ze. Dan komt er een glimlach op de mond van Tessa. ''Weet je wat ik vandaag hoorde van Bryan?'' Vraagt ze. ''Nou?'' Melissa gaat nieuwsgierig rechtop zitten. Ze heeft al heel lang een oogje op Bryan. ''Hij zei dat als het weer wat beter met je gaat hij wel eens met je uit zou willen!'' Zegt Tessa lachend. ''Echt!'' Gilt Melissa. Zo gingen de meiden nog even door met babbelen. Tot Melissa haar moeder binnen komt. ''Melis, je mag naar huis!'' Roept ze blij. Even kijkt Melissa haar niet begrijpend aan, maar dan springt ze uit haar bed. "Aah echt waar! Dan kan ik weer naar school!'' Gilt ze blij. Tessa moet lachen. ''Dat je dat nog eens zou zeggen, dat je blij bent om naar school te gaan.'' Zegt ze. Melissa moet lachen. ''Maar ik breng en haal je iedere dag.'' Zegt haar moeder streng. Melissa knikt en pakt haar kleren van de kast in haar kamer. Ze kan het bijna niet geloven, ze mag weer naar huis! Na maar een paar dagen in het ziekenhuis te liggen mocht ze al weer weg. Ook al was ze nog ziek, het gaat al veel beter met haar. Nog een dagje thuis luieren en ze kan weer naar school. Dan schiet er een rare gedachte door haar hoofd. Waarom zou ze nog naar school gaan? Mensen gaan naar school om een goeie baan te krijgen voor later. Maar voor haar is er geen later. Er is alleen hier, en nu.

Melissa zucht. Vandaag gaat ze naar school. En ze heeft helemaal geen zin om op te staan. Was ze nou maar niet begonnen over school, dan had ze nu nog lekker op haar bed kunnen blijven liggen. Maar slapen kan altijd nog, school niet. Had haar moeder gezegt. Die opmerking kwam wel even hard aan. Als ze dood gaat slaapt ze ook, voor altijd. Melissa stapt uit haar bed. Ze moet even op het bed gaan zitten voordat ze kan opstaan, zo duizelig is ze. ''Melissa! Kom op je moet naar school! Tessa staat voor de deur.'' Roept haar moeder van beneden. ''Ah nee!'' Snel springt ze overeind en kleed zich aan. ''Geef me 5 minuten!'' Schreeuwt ze terug. Ze loopt naar de badkamer en poetst haar tanden. Ze wast zich snel en borstelt haar haren. Ze rent naar beneden. ''Ga je mee?'' Vraagt Tessa. Melissa knikt en ze pakt haar tas. ''Oh wat dom! Vergeten me tas in te pakken.'' Zegt ze tegen Tessa. Tessa moet lachen. ''Mooi excuus!'' Samen rennen ze naar boven om Melissa's boeken te pakken. ''Lekker begin van de dag.'' Mopperd Melissa. ''Kom op joh.'' Zegt Tessa en ze sleurt haar van haar fiets. ''We zijn er al hoor.''

Lachend lopen de 2 meiden de school binnen. Dan komt Jordy naar haar toe. ''Hee Melissa, je hebt een bult op je hoofd! Ownee, het is dat gezwel.'' Schreeuwt hij door de gang. Tessa neemt het gelijk voor haar op. ''Houd je bek joh, dat jij nou geen vrienden hebt om mee om te gaan hoef je andere nog niet voor schut te zetten.'' Gilt ze. Jordy laat ze z'n middelvinger zien en rent lachend weg. ''Kleuter.'' Zegt Tessa. Maar het doet Melissa wel pijn. Jordy zit bij de meiden in de klas. Straks verteld hij z'n grappen door in de hele klas. Dan staat ze pas voor gek. Ze lopen naar het lokaal. Daar staat Jordy al bij de deur te wachten. ''Je hoeft niet meer aandacht te trekken hoor, we weten nu wel dat je hártstikke zielig bent.'' Zegt hij met duidelijke sarcasme. ''Hé Jordy, kom eens.'' Zegt Melissa als hij het lokaal inloopt. ''Wat?'' Vraagt hij. Als hij buiten het lokaal staat geeft ze hem een stomp op zijn neus. ''Dat was het.'' Tessa en Melissa lopen lachend naar binnen. Jordy rent huilend naar de wc.

Ze zitten bij frans, normaal zit Tessa naast haar, maar die was snel op de plek van Bryan gaan zitten, zodat hij wel naast Melissa moest gaan zitten. Hij had heel stiekem haar agenda gepakt en op zaterdag 'Uit met Bryan' geschreven. Natuurlijk was Melissa knalrood geworden. Toch had ze daarna zijn agenda gepakt en op dezelfde dag geschreven 'Melissa om 8u ophalen.' Bryan had er een hartje achter getekend. ''Oke, jullie mogen gaan, het is tijd.'' Zegt de lerares. Zuchtend pakt Melissa haar spullen in. Als ze haar tas heeft ingepakt pakt Bryan haar hand. ''Kom.'' Zegt hij met een glimlach. Ze loopt met hem mee, de gang van de leraren in. ''Mogen we hier wel komen?'' Vraagt ze lachend. ''Nee.'' Andwoord hij. Hij trekt haar een klein kamertje in, waarschijnlijk een oud kantoortje, duidelijk niet meer gebruikt, aan het stof te zien. Hij sluit de deur. Dan duwt hij haar zachtjes tegen de muur aan. Melissa is nerveus, ze weet wat haar staat te wachten, maar is ze er klaar voor? Maar dan verdrinkt ze in zijn ogen. Zijn hand gaat over haar wang. Z'n mond komt dichterbij. Melissa slaat haar armen om hem heen. Bryan glimlacht en z'n mond zit op de hare. Ze zoenen! Melissa kan het haast niet geloven, maar het is zo. Bryan! Ze staat hier echt te zoenen met Bryan, de leukste jongen uit de klas. ''Hé! Wat doen jullie daar!'' Een onbekende stem schreeuwt hun tegemoet. Snel trekt Bryan zijn hoofd terug. Ze zien de directrice naar hun toe komen. ''Bryan, je weet wat hier voor staat. En Melissa, van jou had ik dit niet verwacht! Jullie weten dat je hier niet mag komen.'' Melissa kijkt schamend naar de grond maar Bryan kijkt haar aan alsof hij ieder moment in lachen kan uitbarsten. Daardoor kan Melissa zich ook bijna niet inhouden. Het is ook best wel grappig. Ze knikken allebei. ''Ga je maar melden bij 013, een uur nablijven en 1 uur corvee.'' Ze lopen samen weg.

Hoofdstuk 7 - Opnieuw en opnieuw
‘’Melissa, waar was je?’’ Vraagt Tessa als Melissa en Bryan aan komen lopen. Melissa kijkt Bryan aan. ‘’Vertel ik je nog wel.’’ Zegt Melissa lachend. Tessa lacht begrijpend en loopt verder. ‘’Ik fiets niet met je mee, moet nablijven!’’ Roept Melissa haar nog na. Dan stopt Melissa met lopen. ‘’Kom is.’’ Zegt ze. Bryan loopt met haar mee. ‘’Doe je zo lief omdat ik niet meer zo lang te leven heb, of vind je me echt leuk?’’ Zo dat is er uit, denkt ze. Dan geeft Bryan haar een kus in haar nek. ‘’Ik vind je echt heel erg leuk.’’ Fluistert hij in haar oor. Melissa moet lachen. ‘’Oké dan!’’ Maar dan word ze weer serieus. ‘’Maar, nee laat maar.’’ Zegt ze. ‘’Kom op, we moeten ons melden.’’ ‘’Bah, zullen we iets leuks gaan doen in de stad? We zitten nu toch al in de problemen.’’ Even moet Melissa nadenken, maar dan knikt ze. ‘’We gaan.’’ Zegt ze. Ze pakken hun jas en lopen naar de fietsen. Melissa gaat bij Bryan achterop. ‘’Wat gaan we doen?’’ Vraagt ze. ‘’Wat dacht je van een leuke film?’’ Vraagt hij. Melissa knikt instemmend. ‘’Doen we.’’

Melissa zit naast Bryan in de bioscoop. Bryan had een bak popcorn voor haar gekocht zodat ze die samen konden opeten. Melissa had de film mogen uitkiezen. Anders was het vast zo’n stoere actiefilm geweest met allemaal bloed en vechtende mensen. Gruwelijk! Bryan legt zijn arm over Melissa haar schouders. Bryan komt dichterbij met zijn hoofd. ‘’Vind je het een beetje leuke film?’’ Fluistert hij in haar oor. ‘’Ik vind jou leuker.’’ Zegt ze met een lieve glimlach. Melissa geeft hem een zoen en pakt nog een hand popcorn. Melissa staat op. ‘’Ik ga even naar de wc.’’ Als ze opstaat, moet ze Bryan vasthouden om niet om te vallen. ‘’Gaat het wel?’’ Vraagt hij ongerust. Melissa knikt en loopt verder. Maar als ze naar boven wil lopen vast ze neer. Bryan komt gelijk naar haar toe gerent. ‘’Melissa wat is er?’’ Een paar mensen kijken naar ze, maar blijven gewoon zitten. ‘’Mijn hoofd, het doet zo’n pijn.’’ Kan Melissa met moeite uitbrengen. Bryan knikt en tilt Melissa op. ‘’Blijf maar rustig liggen, ik breng je naar het ziekenhuis.’’ Als een superman rent Bryan naar buiten. ‘’Help! Iemand, help me! Breng haar naar het ziekenhuis.’’ Schreeuwt hij over straat. ‘’Oké Melissa, hoor je me nog?’’ Vraagt hij. Melissa knikt zwak. ‘’Ik ga je op de stang van mijn fiets zetten, en je dan naar het ziekenhuis brengen, goed?’’ Melissa knikt weer, maar valt steeds weg. Bryan zet haar op zijn fiets en trapt zo hard als hij kan. Hij moet Melissa redden!

‘’Melissa Alfendort, 17 jaar. Onder behandeling van dokter Wanen. Ze heeft een kwaadaardige tumor in haar hoofd.’’ Melissa hoort steeds vage zinnen over haar. ‘’Bryan?’’ Ze probeert het uit te schreeuwen, krijsen dat hij met haar mee moet gaan, maar er komt een zacht piepje uit haar keel. ‘’Rustig maar meisje, zeg maar niets. Het is goed, het komt allemaal goed.’’ Zegt de zuster. Het komt helemaal niet goed! Ik ga dood! Denkt ze. Dan ziet ze een wit licht. Uit het witte licht komt haar oma lopen. ‘’Kom maar Melissa, dan lopen we er samen in.’’ Haar oma, is dood. Is zei ook dood? Ze pakt haar oma’s hand vast. Net als ze in het licht wil lopen hoort ze een stem. ‘’Melissa, ga niet weg. Ik kan niet zonder je.’’ Het is Bryan. Er loopt een traan over Melissa’s wang. ‘’Ik kan nog niet gaan oma. Ik kan niet met je mee. Het spijt me.’’ Haar oma knikt. ‘’Je komt als de tijd er rijp voor is.’’ Met die woorden loopt ze alleen het licht in. Melissa blijft achter. ‘’Wacht, oma!’’ En ze rent haar achterna. Maar dan hoort ze Bryan huilen. Ze voelt zijn tranen op haar hand. Zijn warme handen om de hare. Ze kan het niet. Ze kan nog niet het licht in. Ze gaat zitten, en wacht op wat er komen gaat.

‘’We raken haar kwijt!’’ ‘’Probeer haar terug te krijgen! 3-2-1 iedereen clear?’’ ‘’Clear!’’ Melissa voelt een schreeuwende pijn op haar borst. ‘’Geen hartslag.’’ ‘’Iedereen clear?’’ ‘’Clear!’’ Melissa voelt zich alsof er 5 messen tegelijk in haar hart worden gestoken. Steeds word ze een klein stukje teruggetrokken naar de werkelijkhijd. ‘’Iedereen clear?’’ ‘’Clear!’’ In 1 ruk word Melissa teruggetrokken. ‘’We hebben haar terug!’’

Hoofdstuk 8 - Gevaar

‘’Melissa, je moet wakker worden. Ik hou van je. Je mag me echt niet achter laten. Kom op. Geef me iets, een kneepje in m’n hand, een aanwijzing. Ik mis je zo.’’ Bryan zegt van alles tegen haar en Melissa schreeuwt terug. Ze pakt zijn hand en schud ermee zo hard ze kan, maar hij merkt niets. ‘’Let dan ook op!’’ Schreeuwt ze geërgerd. Bryan reageert nog steeds niet. ‘’Gotver! Ik wil hier weg, gewoon weer in mijn eigen lichaam zitten. Het is klote.’’ Zegt ze hardop. ‘’Ik weet het.’’ Met een ruk draait Melissa zich om. ‘’En jij bent?’’ Vraagt ze op haar hoede. ‘’Ik ben Sam. Lig jij ook in, in coma?’’ Melissa knikt. ‘’Ik denk het.’’ ‘’Hoelang lig jij daar al?’’ Vraagt hij. ‘’Geen idee eigenlijk.’’ Zegt ze. ‘’En is dat je vriendje?’’ Vraagt hij, en hij wijst naar Bryan. Melissa knikt met een glimlach. ‘’Ik wil weer terug.’’ Zegt ze, en er rolt een traan over haar wang. ‘’Maar dat kan niet.’’ Zegt hij zuchtend. ‘’Ik lig hier nou al 3 maanden. Het begint te vervelen. Hoewel ze hier wel lekkere zusters hebben.’’ Hij lacht. Melissa moet ook lachen. ‘’En hoe heet jij eigenlijk?’’ Vraagt hij. ‘’Melissa.’’ De jongen loopt naar haar toe. ‘’Raak hem eens aan.’’ Melissa doet wat hij zegt. ‘’Hij reageert op me!’’ Bryan gaat met zijn hand naar de hare. ‘’Hoe komt dat? Ik trok net bijna zijn arm eraf en toen merkte hij het niet eens.’’ Vraagt ze. Sam moet lachen. ‘’Dat komt omdat je boos was denk ik, pas als je helemaal rustig en geconcentreerd bent merkt hij het.’’ Melissa knikt. Ze haalt een keer diep adem. Ze geeft hem zachtjes een kus op zijn wang. Dan word ze wazig. ‘’Wat gebeurt er?’’ Schreeuwt ze in paniek. ‘’Rustig maar Melissa, je gaat terug naar je lichaam. Je ontwaakt van je coma.’’ Er komt een brede lach om Melissa’s gezicht. ‘’Echt?’’ Sam knikt droevig.

Bryan staat op. ‘’Ik kom zo terug.’’ Zegt hij tegen Melissa. Melissa knikt zachtjes. Hij loopt de deuropening uit. Dan rent hij weer terug. Zag hij dat nou goed? Ze knikte! ‘’Melissa, Melis, kan je me horen? Melissa!’’ Schreeuwt hij. Langzaam doet Melissa haar ogen open. ‘’Niet zo schreeuwen, doet pijn aan m’n hoofd.’’ Fluistert ze. Er komt een glimlach op haar gezicht. ‘’Ik ben er weer.’’ Bryan kan er niet om lachen. ‘’Ik ga iemand halen. Je moeder is net even wat koffie halen.’’ Hij rent de kamer uit. Eerst rent hij in paniek naar Melissa’s moeder. ‘’Melissa is wakker!’’ Melissa’s moeder springt op, laat haar koffie vallen, en rent naar Melissa’s kamer. Bryan rent door naar een zuster. Na een half uurtje is Melissa helemaal onderzocht. ‘’Ze lijkt helemaal gezond. Ze moet nog een paar dagen ter observatie blijven, maar als dat allemaal goed gaat, kan ze gewoon weer naar huis.’’ Zegt de zuster tegen Melissa’s moeder. ‘’Weet u hoelang ze nog heeft?’’ Vraagt Melissa’s moeder met een brok in haar keel. ‘’Ik schat op een half jaar.’’ Melissa’s moeder knikt en loopt naar Melissa toe. Ze tikt Bryan op zijn schouder. ‘’Ga jij maar eventjes wat eten halen, ik moet even met Melissa praten. Bryan knikt en staat op. ‘’Melissa, hoe voel je je?’’ Vraagt haar moeder. Melissa haalt haar schouders op. ‘’Nog een beetje hoofdpijn. Hebben ze hier aspirines?’’ Vraagt ze. Haar moeder knikt. ‘’Ik zal er naar vragen.’’ Haar moeder staat op. ‘’Wacht.’’ Melissa pakt haar moeders arm. ‘’Waar wil je met me over praten?’’ ‘’Niets, laat maar.’’ Melissa knikt maar, ze weet dat haar moeder het er moeilijk mee heeft.

‘’Ga je mee Melissa?’’ Melissa knikt en staat op. Vandaag mag ze naar huis. Ze ziet er echt tegenop. Bryan is natuurlijk wel hartstikke lief, en Tessa is elke dag weer even langsgekomen, maar toch voelt ze zich eenzaam. Niemand weet hoe ze zich voelt. Een paar weken geleden had ze nog een jaar te leven, nu nog maar een half jaar. Morgen nog een paar weken? Ze zucht. ‘’Melissa, verkeerde kant.’’ Ze knikt, en loopt achter haar moeder aan. Haar moeder is het inmiddels wel gewent dat ze soms de verkeerde weg inloopt. Steeds als ze te hard moet nadenken over iets krijgt ze steken in haar hoofd. Dan staat Melissa stil. ‘’Mam, ik heb er geen zin meer in.’’ Zegt ze. Haar moeder draait zich om. ‘’Waar heb je geen zin meer in?’’ Vraagt ze. ‘’Gewoon, nergens meer in, alles is kut! Ik heb gewoon geen zin meer om te leven. Ik ga toch dood!’’ De tranen stromen over haar wangen. Ze gaat steeds harder praten. Dit moest eruit. ‘’Ik heb geen zin meer om door iedereen te worden aangekeken op school. Ik heb geen zin meer om er elke dag rekening mee te houden. Ik ben het zat!’’ Schreeuwt ze. ‘’Sorry’’ Zegt ze, en ze rent weg. Niet wetend waarheen.

Run away for your dreams,
Couse nothing is what it seems.
Look inside, in your heart.
That's where it start.

Er kruipt een rilling over haar rug. Ze doet haar jas verder dicht. Kijkend over het bevroren water. Zou ze er op kunnen staan? Niet proberen. Aan de overkant zijn wel 2 kinderen aan het spelen op het ijs. Vast broer en zus. ''Raymond hou op!'' Hoord ze het meisje krijsen. Kleine kleuters, altijd getreiter en gezeur. Ze hoord precies wat de kinderen zeggen, het meer is niet zo groot. Ze zou misschien 10 meter moeten lopen om aan de overkant te komen. In de breedte is het wel groter, misschien 50 meter. Het lijkt meer op een riviertje eigenlijk. Dan klinkt er een oorverdovend geschreeuw. Melissa kijkt op. Het meisje is te ver naar het midden gelopen en is in het water gevallen. Er gaat een steek door haar hoofd, maar dat negeerd ze. Ze moet dat meisje helpen! Zo snel als melissa kan zoekt ze iets wat op een touw lijkt. Het enige wat ze kan vinden is een kleine kapotte hondenriem. ''Het moet maar.'' Ze raapt het versleten ding op en rent over het ijs, alsof haar leven ervan af hangt. Maar het draait nu niet om haar leven, maar om dat van een klein meisje, niet ouder dan 6. Als Melissa bij het meisje is hoord ze het ijs kraken. Verschrikt doet ze een stap achteruit. Het meisje is verder onder het ijs gekomen, Melissa ziet haar felroze jas onder het ijs. Ze schreeuwt naar een man die zijn hond uitlaat. Die komt snel naar de kant rennen. Melissa pakt het eind van de hondenriem, de andere kant gooit ze naar de man. Gelukkig kan de riem nog wel uitrollen. Melissa springt in het water. Dom, dat weet ze ook wel. Melissa voelt dat de kou haar hart raakt, alsof die schrikt. Ze opend haar ogen, op zoek naar de roze jas. Ze ziet een roze vlek en pakt het vast. Ze geeft een ruk aan de riem. Dat is het teken voor de man om haar omhoog te trekken. Melissa voelt de kracht om haar buik. Dan krijgt ze lucht. Ze snakt naar adem, maar lucht is niet haar probleem. Ze pakt al haar kracht bij elkaar en gooit het meisje omhoog, hopend dat ze op het ijs terecht komt. Dat lukt de man is een stukje het ijs opgelopen en trekt Melissa het ijs uit. ''Ambulance is onderweg.'' Is het enige wat hij uitbrengt.

Hoofdstuk 9 - Thuis
''Niet-te-gelóven!'' Schreeuwt haar moeder. Melissa zit thuis op de bank naar het gekrijs van haar moeder te luisteren. Nou, ze doet alsof ze luisterd. ''Ik snap niet hoe je in dat wak kon springen, je had wel dood kunnen zijn!'' Gilt haar moeder. Melissa springt op. ''Dat ben ik toch al bijna!'' Schreeuwt ze. Woedend is ze, maar haar moeder ook. ''Blijf hier als ik tegen je praat!'' Gilt haar moeder. ''Jij praat niet, je gilt alsof je vermoord word. Ownee, je vermoord jezelf wel!'' Even lijkt haar moeder van haar stuk gebracht, maar dan hersteld ze zich. ''Weet je wel hoe het is om je dochter te verliezen?! Ik ben straks helemaal alleen op deze wereld!'' Schreeuwt ze. ''Hoe denk je dat het voelt om zelf dood te gaan!'' Gilt Melissa. ''Jij zal er niet veel van merken, als je dood bent merk je toch niet hoeveel mensen verdriet om je hebben.'' Zegt haar moeder fel, en ze loopt naar buiten. ''Ja ren maar weg! Bang voor je eigen dochter?!'' Gilt ze haar moeder na. Melissa rent via de achterdeur naar buiten. Direct door naar haar vriendje. Hij is de enige die haar kan helpen. En als hij haar niet kan helpen heeft ze altijd Tessa nog. Tessa, die altijd voor haar klaarstaat heeft ze nu eigenlijk op de 2e plek gezet. Dat moet ze maar een keer goedmaken.

''Melissa, wat doe jij nou hier?'' Bryan kijkt raar op als hij Melissa ziet. Melissa valt huilend in zijn armen. ''Ruzie met m'n moeder.'' Snikt ze. Bryan geeft haar een knuffel en neemt haar mee naar binnen. Samen lopen ze naar boven, naar zijn kamer. Melissa gaat op zijn bed zitten. ''Ik kom zo terug, ik pak even wat water voor je.'' Zegt hij, en hij loopt naar beneden. Even later komt hij terug met een glas water. Hij geeft het aan Melissa. Melissa drinkt het in een teug op. ''Dankje.'' Zegt ze. Ze gaat wat dichter tegen Bryan aanzitten. Bryan slaat een arm om haar heen en kust Melissa in haar nek. Melissa voelt de kriebels in haar buik. Voorzichtig gaat Bryan over haar heen hangen, zodat Melissa gaat liggen. Hij geeft haar een zoen op haar mond. Melissa slaat haar armen om hem heen. ''Ik hou van je.'' Zegt ze. Bryan glimlacht en gaat door met zoenen. Zijn armen gaat over haar shirtje. Dan gaan ze onder haar shirtje door. Melissa schikt even. Wil ze dit wel? Melissa ademt diep om haar zenuwen weg te halen. Ze trekt haar shirtje over haar hoofd. ''Maar niet meer.'' Zegt ze lachend tegen Bryan. Bryan trekt ook zijn shirt uit. Daar liggen ze een tijdje. Melissa heeft besloten om bij Bryan te slapen. Ze wil voor geen goud terug naar die kutmoeder! ''Mag ik bij jou blijven vanacht?'' Vraagt ze met haar liefste stemmetje. Bryan knikt. ''Maar wel bij mij in bed.'' Zegt hij lachend. ''Wat denk jij dan!'' Zegt ze, en ze zoent hem.

Melissa ligt tegen Bryan aan. Bryan ligt heel lief te slapen met zijn armen om haar heen. Ze pakt heel voorzichtig haar mobiel, zonder hem wakker te maken. Ben bij Bryan, maak je maar geen zorgen. xMij Stuurt ze naar haar moeder. Net als ze haar mobiel wil terugleggen word Bryan wakker. ''Wat is er?'' Vraagt hij. ''Niets, moest me moeder sms'en.'' Zegt ze. ''Nu zijn we toch wakker, kunnen we beter iets leuks gaan doen.'' Zegt hij, en hij kust haar. Bryan gaat met zijn handen onder haar shirtje. Nu vind Melissa het niet meer zo erg. Ze voelt dat hij haar bh losmaakt en haar borsten streelt. Tegelijk gaan ze door met zoenen. Als we het nog niet doen, vind ik het goed. Denkt ze. Bryan rolt op zijn rug, zodat Melissa op hem kan liggen. Melissa gaat op hem liggen. Ze voelt zijn borst op en neer gaan. Ze geeft hem een zuigzoen in zijn nek. ''Waar zijn je ouders eigenlijk?'' Vraagt ze. Ze heeft zijn ouders de hele avond niet gezien. ''Me ouders zijn een weekje op vakantie, en ik heb het rijk alleen.'' Zegt hij met een glimlach. ''Dus niemand thuis he.'' Zegt ze met een valse glimlach. ''Probeer me dan maar te pakken.'' Zegt ze lachend, en ze springt het bed uit. ''Sst! De buren slapen.'' Zegt hij lachend. Maar Melissa is al naar beneden gerent. ''Schatje, kom hier!'' Zegt hij lachend, en hij rent achter haar aan. Melissa rent naar de woonkamer. Dan pakken twee armen haar in haar middel en gooien haar op de bank. Bryan zoent haar. ''Gepakt.'' Zegt hij met een glimlach. Melissa gaapt. ''Kom, gaan we naar bed.'' Zegt Bryan. Hij pakt haar hand en samen lopen ze naar boven.

Melissa ligt te draaien in haar slaap. Ze is nat van het zweet. ''Melissa! Ze gaan me vermoorden!'' Schreeuwt Sam. ''Ga weg! Rot op!'' Schreeuwt ze. ''Melissa! Melissa!'' Zegt Sam. ''Melissa, word eens wakker!'' Dit keer is het Bryan. ''Melissa!'' Roept hij. Melissa opend haar ogen. ''Gaat het met je? Je lag zo te schreeuwen.'' Vraagt hij bezorgt. Melissa knikt. ''Het gaat wel.'' Bryan knikt. ''Kom, ik heb ontbijt voor je.'' Zegt hij. ''Melissa gaat op het bed zitten. Op haar schoot word een heel dienblad vol afbakbroodjes en croissantjes neergezet. ''Lekker!'' Zegt ze. Ze geeft Bryan een kus. Ze pakken allebei een broodje. ''Wil je zo mee naar het ziekenhuis?'' Vraagt ze, als ze haar mond leeg heeft. Bryan kijkt haar vragend aan. ''Ik droomde iets over een..eh, een vriend. Ik moet er heen.'' Zegt ze voorzichtig. ''Als je geen gekke dingen doet vind ik het best. Maar eerst ga ik douchen.'' Zegt hij. ''Ik eerst!'' Zegt Melissa lachend. Ze springt op en loopt naar de badkamer. Bryan haalt haar in en houd de deur voor haar open. ''We kunnen net zo goed samen gaan douchen.'' Zegt hij met een glimlach. Hmm, denkt ze. Maar als ze zijn blokjesbuik ziet is ze overgehaald. Gaat Bryan achterna, de douche in. Hij zet de douche aan.

Hoofdstuk 10 - Sam

''Ik ga hoor Bryan. Ik kom vanmiddag nog wel een keer langs.'' Roept Melissa naar boven. ''Okee schatje, ik bel je nog.'' Roept hij terug. Melissa had toch besloten om Bryan niet mee te nemen naar het ziekenhuis. Melissa stapt op haar fiets en fietst naar het ziekenhuis. Dan bedenkt ze zich inneens dat ze niet weet op welke kamer hij ligt. Niet eens welke afdeling! Eigenlijk weet ze helemaal niest van hem, behalve dat hij in coma ligt, Sam heet, en súperknap is. Dacht ze dat nou echt? ''Melissa, je hebt al een vriendje!'' Spreekt ze zichzelf toe. Toch vind Melissa het raar dat hij nu inneens wel gevoelens voor haar toont. Ze zit al jaren bij hem op school, en nu ze binnenkort dood gaat is hij verliefd op haar? Raar. En hij wil alles ook zo snel.. Denkt ze bij zichzelf. Melissa krijgt inneens een koude rilling over haar rug. Dan stopt ze, en zet ze haar fiets neer voor het ziekenhuis. Ze loopt het gebouw in, wachtend op misschien een teken of een aanwijzing naar waar ze heen moet.

''Eh, hoi. Ik ben Melissa, ik heb hier een tijdje in het ziekenhuis gelegen en als het goed is ligt hier ook een jongen, Sam. Kunt u mij misschien vertellen waar hij ligt?'' Vraagt Melissa ''Bent u familie of heb je een relatie met Sam Kroonmans?'' Vraagt de vrouw aan de balie. ''Kroonmans.'' Mompeld ze. ''Pardon?'' Vraagt de vrouw. ''Eh, '' Oh god, denkt Melissa. Zou ze het zeggen? Ja, gewoon doen! ''Ja, ik ben zijn vriendinnetje, maar zijn ouders weten nog van niets.'' Melissa slaat haar ogen naar beneden, hopend dat de vrouw niet kan zien dat het complete onzin is. ''Goed, het is hier de trap op, en dan de derde kamer aan je linkerhand.'' Legt de vrouw uit. ''Bedankt.'' Zegt Melissa beleefd, en ze loopt snel naar boven. ''Sam, waar ben je?'' Fluisterd ze, hopend op een antwoord. ''Sám!'' Zegt ze iets harder. Ze komt bij de kamer die de vrouw van de balie haar heeft aangewezen. Er is niemand in de kamer. Snel glipt Melissa naar binnen.

''Sam?'' Mompeld ze. In de kamer ziet ze een lijkbleke jongen liggen. Ze loopt naar het bed. Boven het bed hangt een kaartje. ''Beterschap.'' Leest ze voorop. Waarschijnlijk door een kleuter gemaakt, aan het handschrift te zien. Melissa draait het kaartje om. ''Liefe Sam. Jij moet snel beter worde. Andes kune wij nie meer same buite zpele. dike knufel van Aisla.'' Er rolt een traan over Melissa haar wang. Sam heeft zelfs kleine kinderen die om hem geven. Die mag hij niet opgeven. Hij moet en zal wakker worden. Daar zal ík voor zorgen. Denkt ze. ''Aah'' Kreunt ze. Er schiet een pijnlijke steek door haar hoofd. Snel pakt ze een tabletje uit haar jaszak die ze van de dokter heeft gekregen. Het zou de tumor tijdelijk moeten tegenhouden. Alsof dat werkt! Melissa pakt Sam's hand. Zou zei er ook zo bij hebben gelegen? Als ze zijn hand aanraakt gaat er weer een pijnscheut door haar hoofd heen. Snel laat ze zijn hand los. En weg is de pijn. Is dit normaal? Voorzichtig pakt ze zijn hand. Nog een pijnscheut, maar nu minder. ''Auw.'' Kreunt ze. Dan ziet ze Sam's ooglid bewegen. Snel laat ze zijn hand los. ''Wát!'' Sam ligt doodstil in het bed. ''Dit kan niet waar zijn.'' Zegt ze tegen zichzelf. Ze pakt allebij zijn handen. Nu gaan zijn ogen langzaam open. Zijn lippen bewegen, maar er komt geen geluid uit zijn mond. ''Sam wat is er?'' Vraagt ze wanhopig. ''Je moet, moet..'' Fluisterd hij. ''Wát moet ik?!'' Zegt ze in paniek. Ze kan nog steeds niet geloven dat ze hier tegen dezelfde jongen praat die net nog in coma lag. ''Je moet g..'' Meer komt er niet uit zijn keel. ''G, wát! Graven, Gooien, Gokken?! Wat!'' Vraagt ze. ''Gaan.'' Zijn ogen sluiten zich. Dan komt er een oorverdovende piep de kamer door. Verschikt laat ze zijn handen los.

''Aan de kant. Je moet nu weggaan.'' Zegt een dokter die de kamer binnen komt gerend. ''Reanimeren!''

Melissa rent. Het maakt haar niet uit waarheen. Gaan? Waar moet ze heen gaan? Wat bedoelde met 'gaan'? Verschikt staat ze stil. Zou hij bedoelen, daar naar boven? Maar hoezo zou hij dat willen! Melissa houd het niet meer uit. ''Ik ga het vragen.'' Zegt ze hardop. En ze keert om, terug naar het ziekenhuis. Onderweg gaat haar mobieltje. ''Hee moppie met mij, alles goed daar?'' Het is Bryan. ''Ja hoor. Hoezo?'' Vraagt ze. ''Ik heb een cadeau voor je gekocht, als je zo naar me toekomt zal ik het je geven, je gaat het vast leuk vinden!'' Zegt hij. ''Ik ben benieuwd!'' Zegt ze lachend. ''Ik kom er nu aan lieverd.'' ''Okee tot zo schatje.'' Melissa drukt op het rode telefoontje. Dan maar niet meer naar Sam, haal vanavond m'n fiets wel op. En ze loopt door naar Bryans huis. ''Ah nee! Dat meen je niet!'' Gilt ze uit. Voor haar staat een doos met een puppy. Een super schattige blonde labrador pup. Melissa pakt de pup uit de doos en knuffelt hem. ''Hoe heet 'ie?'' Bryan lacht. ''Ollie'' zegt hij. ''Hoi lieve Olliepollie!'' Zegt Melissa liefkozend. ''Kom dan gaan we shoppen.''

menseee, ik vind het wel leuuk als jullie ook reageren