Hét TH-rollenspel

Tom
Ik maak het welgekende 'hmm' geluidje en probeer een uitvlucht te verzinnen om onder deze té wijze dame weg te vluchten. Voordat ik haar weér gelijk moet geven en ik mijn eer kwijtgeraak. 'Maar ik ga terug naar hem, voordat hij al terug weg is van aarde zonder dat ik éen woord heb kunnen zeggen tegen hem,' zuchtend staar ik naar de grond waarna ik mijn voeten al verzet om weg te gaan.

Bill slaapt zo hard al terug :Y)

Jolien
"Tuurlijk," zeg ik met een klein glimlachje. Ik zeg hem gedag en loop weg van hem. Waarom deed hij nu ineens zo bot en kortaf?

Bot? Kortaf? Neu hoor hij is gewoon drietig :'D

Tomzel
Als ik binnenkom zie ik Bill zijn vampierbleke gezicht al terug in dromenland. Met een zucht sla ik mijn ogen neer. Mama is al gekalmeerd en bekijkt gehypnotiseerd naar Bill zijn oogleden. Met een zucht ga ik weer op een stoeltje zitten en staar uit het raam. Dat meisje, ohzo vreemd, voelde zo vertrouwt aan.. Wie is ze?

Jolien
Met een beteuterd gezicht loop ik de kamer van mijn vriendin binnen. Ik heb pas door dat ik er ben las ze mijn naam roept.
"Jolien! Jij hier?" Meteen verander ik mijn denkend gezicht van me af en tover ik een glimlach tevoorschijn.
"Surprise, ik heb een cadeautje voor je mee gebracht!"
Mijn gedachten dwalen telkens af naar De jongen van daaarnet van wie ik niet eens zijn naam kende.

Bill
Als ik terug wakker word hoor ik een paar mensen praten over me. Het loopt allemaal door elkaar en ik kan de stemmen niet van elkaar onderscheiden. Als er een warmer gevoel door me heen stroomt, open ik mijn ogen. De mensen in de kamer hebben niet eens door dat ik wakker ben, ik sluit mijn ogen terug en luister naar de warme stem van mijn moeder en de zwaardere stemmen van Tom, Gustav, Georg en David. 'Denk je dat hij snel dood zou gaan?' Vraagt Tom met een klein, bang hartje. Dat weet ik gewoon. Ik voel de blik van mijn moeder op me rusten. Een nieuwe, onbekende stem mengt zich ertussen. 'Als hij wil, zal hij er doorheen komen. Maar als hij het opgeeft, is er niets meer aan te doen, meneer. Sorry..' Verontschuldigend komt een vrouw ertussen. Ik hoor tikkende hakjes de kamer uitlopen, dat zal die vrouw wel zijn. Sinds wanneer mogen die hakken dragen in het ziekenhuis? Een koude hand neemt de mijne vast. Ik voel meteen dat het Tom is, al zijn gedachten stromen nu door mijn hoofd ook heen. Waarom moet ik nu weer kanker hebben? De stemmen beginnen terug te praten, maar ik ben te druk bezig met mezelf om ze te verstaan.

Gustav
Gezamelijk kijken we naar een versufte Bill, die net een beetje wakker is geworden. Tom greep meteen naar zijn hand. De verpleegster is ook net weg. Er rust een opluchting in de groep. Bill kàn hierdoor geraken. We gaan er allemaal voor zorgen dat het lukt!

Jolien
Na het korte bezoekje ben ik weer naar huis gelopen. Ik zet me aan tafel. Spaghetti, mijn lievelingseten! Toch ben ik er met mijn gedachten niet bij.

Bill
Met een somber gezicht, brandt ik er een stroef glimlachje erop als mama mijn hand vastneemt en me de woordjes influistert: 'Het komt wel goed, lieverd,' moet ik dat écht geloven? Ik heb kanker, ik ga dood.. De tranen beginnen te branden achter mijn ogen, maar ik ga ze niet laten gaan. Niet met iedereen hier in de kamer. Eén voor één bekijk ik de sombere gezichten. Waar zouden ze met hun gedachtes zijn?

Gustav
Ik schenk Bill een mager glimlachje. Met de hoop dat hij zich zo beter gaat voelen. "De band staat achter je Bill." zegt David op een pompeuze manier. Ik rol mijn ogen en Bil grinnikt. "Hij heeft wel gelijk. We zijn er voor je." zeg ik met een lachje terug.

Bill
Ik geef ze allen een stroef glimlachje. David zijn bemoedigende, sterke uitstraling geeft me moed om door te zetten en de pijn weg te drukken. Georg weet zich géen houding te geven, Tom zit er wat verslagen bij, alsof hij zich overgeeft aan het feit dat ik dood zou kunnen gaan. Gustav zijn serieuze blik staart me emotieloos aan. Hij zit met zijn gedachte ver van hier. Mama kijkt me aan met haar waterige glimlach. Alsof alles goed komt, het komt nooit meer goed. Ik verlies eerst mijn haar, daarna mijn leven, kan het beter?

Zijn haar _O-
Gustav
Testbeeld

Jolien
Na het eten besluit ik om nog eventjes een avondwandelingetje te gaan maken. Zo kan ik gemakkelijk mijn gedachten op een rijtje zetten. Mijn hoofd blijft telkens steken bij de gebeurtenissen van deze namidag.

Bill
Testbeeld :'D

Gustav
Na een tijdje naar elkaar gestaard te hebben, worden we weggejaagd door een verpleegster. Tom loopt mokkend naast me over de parking van het zieknhuis.

Jolien
Ik loop langs het bospad, naast het Ziekenhuis. Over parking zie ik een groep jongens lopen. In één van hen herken ik de jongen van daarnet.

Tom
Mekkerend over dat Bill nu alleen is en dat er nu zoveel kan gebeuren, loop ik naast Gustav. 'God, dat is een lekker ding daar,' hoor ik plots Georg zeggen. Ik zweer dat ik hem nu zou kunnen vermoorden, maar als ik zijn wijsvinger volg naar een meisje, zie ik dat het dat éne meisje van daarnet is. Ik staar haar een paar seconden aan en verplicht mezelf even mijn negatieve gedachten achterwege te laten door nogeens met haar te praten. Ik loop naar haar toe :'d

Jolien
Ik trek een wenbrauw op. Twee van de drie jongens zitten elkaar blijkbaar te plagen. Degene met het lange bruine haar kijkt nogal beteuterd, terwijl de jonge met kort zwart haar totaal dicht ligt van het lachen. De andere jongen (van daarnet) komt mijn richting uit.
'Hej'

Tom
'Wat een toeval, eerst in de gang en dan nu hier,' merk ik droogjes op met de hoop dat een gesprek begint.

Jolien
Ik glimlach flauw. "Je hebt me nog altijd jen aam niet vertelt." zeg ik op een even droge manier als hij x).

Tom
'Dhr. Kaulitz Tom, maar je mag gerust Tom zeggen, als je tenminste jouw naam ook vertelt.' Grijns ik even al de negatieve dingen weg.

Bill
Kreunend van de pijn rol ik me op in een bolletje. Ik bijt op mijn onderlip, evenhard zoals de pijn. Met mijn armen rondom mijn buik probeer ik het gevoel weg te duwen, wat helaas niet lukt..

Poor Bill

Jolien
"Jolien is de naam." zeg ik en ik lach naar hem. Er valt even een ongemakkelijke stilte.

Tom
Niet wetend wat ik moet zeggen, floept dit uit mijn mond: 'Die jongen daar vind je leuk.'



:'D
Goede zet, Tomzell

Jolien
ik trek mijn wenkbrauw op. "Die lelijkerd" floep ik er sneller als hij uit. OEPS

Tom
Spontaan begin ik te lachen. 'Dan zie ik er toch veel beter uit, niet waar soms?' Grijnzend doe ik een rare pose na, wat een gezellig kind. :'D
Georg zie ik even ons raar aanstaren, maar zwaait dan even naar mij en stapt zijn car in om naar huis te rijden. David en Gus doen hetzelfde. Alleen ik blijf over, met mijn moeder die aan het bellen is met Gordon om het slechte nieuws te melden.

Jolien
"Begint je T-shirt niet een beetje te spannen, ventje" Zeg ik lachend. Al heeft hij wel gelijk x).
"je bent mooier als je lacht." zeg ik met een klein glimlachje als Toms gezicht betrekt.

Kiest Jolien voor Tom? :'D

Tom
Ik houd van dat éne complimentje. Althans, die woorden die ik als compliment beschouw. Een glimlach straalt weer op mijn gezicht. Verder weet ik niets te zeggen. 'Jij bent gewoon mooi,' zeg ik enkel en verdrink in haar ogen. Maar plots schiet er een beeld van Bill zijn trieste ogen door me heen, wat me een steek door mijn hart bezorgd en mijn mondhoeken weer naar beneden dalen.

Jolien wilt virendjes wordne, we will see, what comes ;hah
Trouwens Jolien kent Bill niet.

Jolien
"Het komt heus wel in orde met je broer hoor," houd ik vol. iets zegt me dat hij daar aan moest denken.

Tom
Verdacht kijk ik haar aan, hoe wist ze dat? Mijn mond zou open kunnen vallen, maar iets laat dat niet gebeuren. 'Ik hoop het maar,' ik kijk naar de grond om de tranen te mislopen.