Hét TH-rollenspel

Hanne
"Dat weet ik ook wel." zeg ik koppig. Waarom moet Bill ook elke keer zo moeilijk daar over doen. Alsof er niets is gebeurt.

Bill
Blablabla, waarom dump je haar niet gewoon? Je kan heus wel zonder haar, ze zeurt toch alleen maar aan je hoofd. Zegt iets in me.
Je houdt toch van haar, je kan haar gewoon niet dumpen, ze reageert gewoon licht geraakt omdat ze er kapot van is, een oorlog tussen twee meningen begint in me..
Ik houd wijselijk mijn (hypocriete) mond om niets fouts te zeggen. ^^

Hanne
Het is stil aan de lijn. Een onwennige stilte. ik hak de knoop door.
"Ik denk dat het beter zo is, dat we elkaar niet meer zien. Wat we hadden zal nooit meer worden zoals het was. Daarvoor is er te veel gebeurt. Het is het beste om even uit elkaars levens te verdwijnen." Mijn stem klinkt vast, emotieloos. Mijn hand bibbert.

Bill
Kaulitz, waar is je grote mond toch als je die nodig hebt om je vriendin terug te winnen?
Grommend is een stemmetje aan het brullen voor Hanne. Ik kan niets uitbrengen, er breekt iets in me voor de zoveelste keer deze week. Tom naast me zucht en slaagt zijn armen rond me heen. Emotieloos staar ik voor me uit, mijn handen krijgen het ijskoud alsof er geen bloed meer doorstroomt. Door de telefoon komt het zo.. anders over dan eerder deze namiddag bij haar thuis. Tom neemt mijn gsm vast die ik vastgeklemt heb in mijn hand. 'Geef hier, Bill.' Gromt hij en trekt het ding uit mijn hand. 'Je hebt geen idee hoe Bill zich nu voelt.' Zegt hij enkel en gooit het ding dan op de tafel.

Hanne
Tom. Die ene klootzak die me dit aandoet die MIJ erop gaat wijzen dat Bill zich slecht voelt? De vuil hypocriet.
"Dag." zeg ik zo neutraal mogelijk. En ik leg af.
Mijn gsm zwier ik door de ruimte. Voor de zoveelste keer in die paar dagen.
Dàt is hoe ik de laatste keer contact met Bill had en hij uit mijn leven wegwandelde.


------
New character ;D
Jolien -yay-

Bill
Wat er op dat moment allemaal door me heen gaat weet ik niet. Ik voel alleen de hoofdpijn die ik zo plots krijg en een raar gevoel in mijn maag. Voor ik het wel besef krijg ik allerlei zwarte vlekjes voor mijn ogen en sluit ik mijn ogen, waarna ik wegval in een diep gat.
-- Paar daagjes later ^^ --
Langzaam open ik mijn ogen, door het teveel aan licht, sluit ik deze geïrriteerd terug. Alles doet pijn, heel veel pijn en ergerlijk veel pijn. Met moeite open ik terug mijn ogen omdat ik iets rondom mijn hand voel. Pas nu merk ik het voortdurende piep geluidje op en de witte muren die wel een kleurtje zouden mogen gebruiken. Als mijn beeld terug normaal is merk ik dat ik in het ziekenhuis lig. Ik bekijk alles goed en kan dan alleen maar mijn idee dat ik in het ziekenhuis lig beamen. Simone zie ik in een stoeltje in elkaar gedoken huilen, waarom huilt ze? Tom zit naast me aan mijn hand vastgeklemt en kijkt met een scheve glimlach naar me als hij ziet dat ik mijn ogen open heb. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik met een schorre stem. 'Lang verhaal, maar je.. je hebt een ziekte..' Dat laatste brengt hij maar met moeite uit. Ik kijk hem onbegrijpend aan. 'Wat voor 'n ziekte?'

Jolien
niets :'D

Gustav
De band ligt stil. Bill ligt in het ziekenhuis en we weten niet wat het is. Wat er gebeurt is. Of ze weten het wel, maar willen het niet vertellen. Alsof het ons niets zou aangaan. Ik lig in de zetel van de studio.Georg zit in de stoel over mij. Samen zitten we elkaar wat te vervelen, terwijl David de hele tijd op zijn gsm kijkt alsof hij iets verwacht.

Bill
'Tom, ga jij nu eens eerst David informeren over Bill, dan .. zeg ik hét hem wel.' Mam spreekt tussen haar tranen door en neemt mijn ijskoude hand dan vast tussen haar warme, vertrouwde handen. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik gestresseerd over al die dingen die ik niet vat. 'Bill, je bent vorige week flauw gevallen nadat je met Hanne gebeld had..' Langzaam komen de herinneringen terug boven. Met moeite houd ik mijn tranen voor zich. 'Tom heeft toen, in paniek, een ambulance gebeld.. Ze hebben je twee dagen geobserveerd en zijn bij de conclusie gekomen dat je..' Ze bijt in haar onderlip terwijl de tranen terug losscheuren. 'Dat ik wat?' Vraag ik nieuwsgierig, maar angst kan je in mijn stem horen.

Tom
'David ze hebben de uitslag zonet aan ons doorgegeven en Bill is ook terug uit zijn coma..' Het blijft stil aan de andere kant, hij wil weten wat er aan de hand is. 'Bill heeft kanker..' Rollen de woorden over mijn lippen

Jolien
Met een grote knuffebeer loop ik door de gang van de bevallingsafdeling. Een vriendin van mij is bevallen van haar eerst kindje.Dat is zeker een bezoekje waard =D. Met ee big smile loop ik een deur binnen. "Hej Eva".

Gustav
het wordt stil in de studio. Shokmoment. Meent Tom nu wat hij zegt of lacht hij ermee?

Bill
Moederlief zit nu al tien minuten aan een stuk te huilen zonder dat ik nog maar éen idee ervan heb wat ik juist heb. Hoewel eén ding zeker is, het is iets ernstig.. 'Bill, je hebt.. kanker.'
..

Kanker?
Ga ik dan al mijn haar verliezen?
Nee, dat kan ik niet aan..

Tom
Met een brok in mijn keel krab ik even achter mijn oor. Waarom reageren ze niet?

Jolien
beschaamd blijf ik staan als ik een huilende oude vrouw zie zitten en ee nverstomde jongen in een ziekehuis bed. Volgens mij bevind ik me niet eens op de kraamafdeling. "Sorry, ik -" zeg ik met een rood hoofd.

Gustav
"Meen je dat nou?-"
Ik ben de enige die reageer. De andere zijn geschokt -net alsik natuurlijk -

Bill
'Geeft niets,' mompel ik schor en probeer een glimlach over mijn gedeprimeerde mondhoeken te brengen.

Tom
Ik hoor Gustav vaag op de achtergrond, maar omdat het zo stil is, hoor ik hem even duidelijk zoals er nu iemand in mijn oor zou roepen. 'Ja, dat meen ik! Mam kan niet stoppen met huilen sinds we het van deze namiddag wenen. En godverdomme, hij gaat dood!' Met mijn schorre stem van verdriet breng ik het er emotioneel uit. Ik kan niet zonder hem, langs de éne kant..

Jolien
Ik sta 3 tellen stil en draai me dan om. vastbesloten om de eerstvolgende verpleegster naar de kraamafdeling te vragen. Op deze plek is het tte ziekenhuis.

gustav
Dit kan je niet menen, dit kan je niet menen. schreeuwt een stem in mijn hoofd. Ik zie aan tom dat hij het wel meent. Aan de manier hoe hij er kapot van is.

Bill
Zo snel het meisje is binnengekomen en ons benoemde onder de naam Eva, zo snel is het meisje ook weer verdwenen.
Een tweede gevoel komt in me op, meteen krijg ik het benauwd bij dat idee..
'Ga ik dood?' Vragend kijk ik mam aan. Ze glimlacht door haar tranen heen. 'Iedereen gaat ooit wel eens als zijn tijd gekomen is, schat.' Glimlacht ze waterig en aait door mijn haren. 'Ik wil niet dood,' prevel ik en sla mijn armen over elkaar heen.

Tom
'Als jullie willen kunnen jullie zelf wel eens langskomen, ik wil nu terug naar Bill.. Ik heb nog niet met hem gesproken sinds hij wakker is, als hij nog niet terug in slaap is gevallen..' Ik hoor David een 'hmmh' geluidje maken en neem dat aan ter bevestiging dat hij wel eens langs zou komen. Ik geef hem de bezoekuren door en sluit het gesprek dan af. Ik loop terug naar de kamer waar ik Bill rare gebaren zie maken, al snel zie ik de oorzaak een vlieg irriteert hem genadeloos en Bill probeert hem dood te krijgen.

Jolien
Geschokt loop ik verder naar de kraampafdeling. Ik zat op die van de serieuze gevallen. Dat verklaarde het gedrag van de jongen en zijn moeder (?). Ze hadden waarschijnlijk net het ergste nieuws ooit te verwerken gekregen.

Bill
Mijn hersenen geven mij het gevoel alsof ik al 48u lang niet geslapen heb, mijn oogleden worden zwaar en mijn armen zwaaien de vlieg niet meer weg. Ik laat mijn hoofd langzaam in mijn hoofdkussen vallen en staar naar het plafond. 'Rust maar goed uit,' zegt mijn moeder met een schorre stem van verdriet. Ze aait over mijn hoofd en geeft me een zoen. Normaal zou ik haar kattig wegduwen en reageren met de woorden: 'ik ben geen kleuter meer,' maar ik heb er de kracht niet voor. Ik ben nog niet eens een kwartier wakker of ik ben al doodop. Al snel val ik terug in slaap..

Tom
Gehaast loop ik door de gang heen, als ik een hoekje omloop hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik reageer niet en loop verder. Omdat ik zo diep in gedachten ben over Bill, heb ik niet door dat een meisje ook niet op aarde is met haar gedachte. Ik bots tegen haar op waardoor iets met een doffe klank op de grond valt. 'Sorry,' mompel ik snel en kijk op de grond waar een teddybeer ligt. Ik neem de knuffel vast en geef het aan haar terug. 'Alsjeblieft,' mompel ik en kijk even in haar verlegen ogen.

Jolien
Heb ik ook weer. Mijn hoofd loopt rood aan. "Het spijt me" zeg ik zachtjes. De jongen heeft diep bruine ogen. Een rood randje verklapt dat hij gehuild heeft. "Gaat het wel?" vraag ik hem bezorgd?

Tom
'Ja,' zeg ik koppig zoals ik ben, maar zo makkelijk is dat niet. Ik begin te twijfelen of Bill nog wel lang gaat leven. Ik bijt op mijn onderlip om de tranen binnen te houden, ik wil terug naar zijn kamer lopen, maar iets houd me tegen.

Jolien
"Zeker?" vraag ik nog eens. Ik vind het vreemd van mezelf dat ik zo blijf doordrammen bij een jongen die ik niet eens ken, maar hij straalt iets vertrouwelijks uit.

Tom
Haar doordringend gedrag dat zich blijft herhalen maakt me telkens soepelder om me daarna in eén keer te kunnen breken. 'Nee, het gaat niet goed. Nu blij?' Ik staar haar wanhopig aan terwijl er al tranen achter mijn oogkassen branden. De vochtige druppels sijpelen over mijn wangen heen.

Jolien
Een beetje onwennig sta ik naast de lange jongen die staat te wenen. Ik klop zacthjes op zijn schouder om te kalmeren. Ik weet dat nu het beste moment is om gewoon te zwijgen en hem weer rustig te laten worden. Als zijn snikken rustiger worden vraag ik: "gaat het weer een beetje?"

Tom
'Het is gewoon zo oneerlijk,' prevel ik en veeg met mijn mouw mijn tranen weg. 'Ik heb heel zijn leven verpest en nu heeft hij ook nog eens kanker,' snikkend moet het eruit. Mijn schouders schokkeren onrustig, hoewel ik niet meer zo overstuur ben als de vorige dagen, toen Bill geen enig teken van leven gaf.

Jolien
"Zijn leven verwoest? Wie zegt dat? Dat je met hem zo hard inzit wil vooral zeggen dat je héél erg met hem begaan bent en zijn leven niet zou verwoesten. En die -kanker- daar kan jij toch niets aan doen?" zeg ik wijs. Zou het ver de jongen gaan, waar ik net de kamer ben bj binnengestormd?

Tom
Iets van wat ze zegt, raakt me enorm hard. Niet in de negatieve context. Niet in de positieve context. Het is gewoon een opluchting. Ze heeft gewoon gelijk, ik kan er niets aan doen dat hij kanker heeft. 'Je hebt gelijk,' geef ik toe en verdraai moeilijk mijn hoofd. Bill is de enige die gelijk mag hebben van mij..

Jolien
"Het komt wel allemaal in orde," Eigenlijk zijn dat loze woorden. Ik weet niet eens wie zijn broer is en hoe erg hij er aan toe is.