Hét TH-rollenspel

Tom
Omdat ik geen idee heb waar Jolien is, loop ik door naar Bill. Als ik de deur opengooi kijkt hij wat somber voor zich uit. Hij perst een glimlach op zijn gezicht als hij mij ziet. Omdat ik zo goed weet dat hij nu gewoon een knuffel nodig heeft, loop ik op hem af en omhels ik hem. "Het is hier zo alleen", zucht hij. "Gaat het al beter met je?" Vragend kijk ik hem aan. Hij schudt zijn hoofd. "Nee, maar ik mag al wel binnen een paar dagen het ziekenhuis uit." Zuchtend neem ik zijn hand vast waar ik zenuwachtig met mijn vingers over streel. "Je komt er wel doorheen, ik ben er voor je." Ik streel hem door zijn haren, hij glimlacht nu oprecht naar me.

Jolien
Er roept weer iemand me naar achter. Ik loop snel achter de verpleegster aan en kom in een lokaaltje. "Tja, Jolien, jij hebt een flinke val gemaakt, je arm is gebroken." Als je even wilt meekomen. Ik volg de dokter naar een andere kamer waar ik weer even meot wachten, waarna een verpleegster me een rode gips geeft.

Tomzel
Na een tijdje stuurt Jolien dat ze bij de blablabla-dienst is en dat ze eventueel nog even naar Bill komt. Meteen stuur ik terug dat het oké is. "Bill, het spijt me zo hard van wat er gebeurd is met Hanne ed-" "Tom, het is al goed." Glimlacht hij, maar de waarheid achter die glimlach is niet goed. "Ik heb me als een rotzak gedragen", probeer ik uit te praten maar wordt meteen door Bill verstoord. "Ja, nogal." "Echt, Bill, het spijt me, ik wil je helemaal nog niet van de wereld kwijt." Komt er moeilijk uit mijn mond. - ik ben nooit goed geweest met mijn emoties. "Als jij sterft, sterf ik ook.." Komt er zacht uit mijn mond.

--
Eigenlijk vind ik het laatste nergens op slaan, maarbon :'D
jij rp :'D
oja dat moe tik op msn zeggen zeker? x]

Jolien
Grommend loop ik door de gang, zoekend naar een pijl met de aanwijzing naar de afdeling waar Bill ligt. Ik zit met mijn arm in zo'n band, zodat ik hem niet te veel kan bewegen, niet dat dat al hard ging met al dat gips. Ik heb ook een pijnstiller gekregen, waar ik heel dankbaar voor ben. Ik vind eindelijk de juiste gang en loop naar de kamer. Ik klop zachtjes op de deur.

Tom
"Jolien", beantwoord ik Bill zijn vragende blik. Hij trekt zijn wenkbrouwen op als hij die naam hoort vallen, Jolien komt met een klein glimlachje binnen. "Wat heb jij gedaan?" Vraagt Bill geshockt. "Wel leuk, dat rode gips." Merkt hij daarna droogjes op.

Jolien
Ik grijns een nerveus lachje. Ik weet niet goed hoe ik moet reageren tegen Tom dus ga ik gewoon naast hem staan.

Tom
Ik trek Jolien zacht op de stoel naast me en bekijk haar met een bezorgde blik. "Ben je van je paard gevallen ofzo? Of is je elleboog opeens van je arm gesprongen ofzo?" Gaat Bill door, totaal vergeten hoe driftig hij de vorige dag op Jolien reageerde. "Ik vind het wel zielig voor je, nu kun je niet eens meer paardrijden want dan kun je je paardje niet vasthouden aan die draadjes en aangezien het je hobby is , is het je schrijfhand? Anders kan je niet meer schrijven en OOH mag ik mijn naam erop zetten?" Ik verschiet van Bill zijn verandering. Wat bezielt hem?

Jolien
Ik lach naar Tom. "Ik ben van de trap gevallen, en neen nu kan ik geen paard meer rijden." vertel ik. "Je doet maar met wat je van je naam wilt doen," zeg ik da nvrolijk. "Ik heb alleen geen alcoholstift"

Tom
"Tom heeft er vast wel één bij, voor als hij fans zou tegenkomen, toch?" Hij kijkt me hoopvol aan. Hoofdschuddend kijk ik hem aan waarna ik een stift uit mijn vest zijn zak vis. "Hier en daarna wil ik", zeg ik als een klein kind. Bill neemt de stift vol vreugde vast waarna hij gebaren doet naar Jolien dat ze even naar hem moet komen.

Schattig :'D

Jolien
Als een klein kind schrijft Bill 'Bill op mijn gips. "Tada!" roept hij vrolijk uit. Ik lach en loop dan met mijn gips en de alcoholstift naar Tom.

Tom
Nog altijd een beetje verdwaasd over Bill, hoewel ik het al wel door heb dat hij het Jolien niet meer kwalijk neemt, hoewel ze ook niets gedaan heeft, zet ik rustig mijn naam met een merkwaardig hartje ipv de 'o' op Jolien haar arm. Grijnzend kijk ik haar aan als ik er ook nog een dikke streep onder zet. :'D

Jolien
Ik kijk Tom diep in zijn ogen. Een luid geschraap van Bills stem doet me terug opkijken.

Tom
"Ik vind jullie met twee wel schattig samen", brengt Bill er grijnzend uit. Alsof hij van het begin al iets doorhad. Zijn ogen boren even in mijn ogen, waar ik geen duidelijke boodschap kan uithalen. Ik breng wijselijk niets uit;

Jolien
"Hoe..?" breng ik uit. Ik kijk onbegrijpend naar Tom, die zijn schouders ophaalt.

Tom
"Aaach, kom nou", zegt Bill grijnzend, "jullie zitten elkaar de hele tijd van die schattige blikken te geven, Tom straalt helemaal en ik kan nog even doorgaan." Bill voelt zich op dit moment té goed omdat hij het doorheeft.

Jolien
Ik word helemaal rood. Typisch. Zeer passende kleur bij mijn gips trouwens.

Tom
"Aha, Jolien bekent." Zegt Bill nogsteeds met zijn betweterige stemmetje. "Ja,ja, jullie kunnen niets verbergen voor mijn superbrein." Bill gaat genadeloos door. "Ik denk dat je superbrein meer rust nodig heeft voordat 'ie ontploft." Ik leg mijn armen over elkaar.

Dat slaat nergens op :'D

Jolien
Bill en Tom staan wat te kibbelen. Geweldig grappig om te horen, maar niet als het over jezelf gaat.
"En dan." zeg ik dan koppig en ik sla mijn armen rond Toms middel.

Bill
"Ik merkte het alleen maar op", zeg ik wijs en slaag ook mijn armen over elkaar. Een rare kronkel gaat door mijn maag, het kost me enigszins veel moeite om het niet te tonen dat het pijn doet.

Jolien
Ik kijk onwennig naar Tom bij de pijnlijke blik van Bill. Weer een pijnlijke stilte. Gebeurt dat altijd als ik erbij ben? :'D
"Uhm... ik zou eigenlijk een moeten gaan... Mijn mama wacht bij de auto ^^"

Tom
Ik kijk Bill even moeilijk aan, het lijkt erop alsof hij zich sterkt houdt tegen de pijn. "Ik ga even mee, dan kan ik ook naar het toilet." Zeg ik verstandig en denk er nog over na dat het misschien niet slim is om Bill alleen te laten, maar ik moet dringeeend :'D
Buiten geef ik Jolien nog een zoen waarna ik naar het toilet hol :'D
Eenmaal terug bij Bill ligt hij zenuwachtig rond te woelen in het bed, van de pijn? Zonder na te denken haal ik er een verpleegster bij die iets in het infuus doet waarna Bill terug vijf minuten later rustig is en in slaap is gevallen.

Jolien
Blij en verdrietig tegelijkertijd rijd ik met de auto huiswaarts. Thuis aangekomen laat ik me op mijn bed ploffen. Ik kijk steeds naar het hartje van de 'O' van Tom. Met een glimlach op mijn gezicht laat ik even mijn hand over het woord gaan.

Tom
Zwijgend kijk ik naar Bill zijn lichaam. Waarom hij nu net? Kon ik zijn plaats maar overnemen, ik kan het niet aanzien om hem hier zo levenloos te zien liggen. Zuchtend kijk ik naar hem. Zou hij nog doorzetten of zou hij alles laten vallen? Ik neem zijn ijskoude hand vast en streel over zijn handpalm. Achter mijn ogen begint het vocht zich al klaar te maken om tranen te produceren.

Jolien
Beteuterd kom ik tot de constatatie dat ik niets kan doen met mijn gips. Ik kijk op de grote klok boven mijn deur en bedenkt me, nu het morgen toch school is; het misschien handig zou zijn om aan mijn huiswerk te beginnen. Ik sla met mijn ene goede hand mijn map open. Wiskunde zucht. Ik laat mijn ogen over de formules gaan en memoriseer ze. Zo blader ik door mijn cursus. Een zacht klopje doet me opkijken."Jolien, er is bezoek voor je."

Wie bezoek? :V
Tom kan het niet zijn want hij weet Jolien niet wonen :'D

Tomm
Met een nuchter grijnsje kijk ik Bill aan die langzaam wakker wordt. Hij kijkt me met zijn doffe ogen aan. "Gaat het terug beter met je?" Vragend kijk ik hem aan. Hij bijt op zijn onderlip, twijfelend over zijn antwoord. "Ik denk niet dat ik het nog lang volhoud, Tom.." Hij kijkt me met een lege blik in zijn ogen aan. Mijn grijns verdwijnt als sneeuw voor zon. "Je moet volhouden", smeek ik hem en leg zijn koude hand tussen de mijne die warm zijn.