Hét TH-rollenspel

Tom
'Nu ga jij opnemen en zeggen dat alles in orde is.' Grom ik, want dat is net hetgene wat Bill wilt horen.
Ik neem haar gsm vast en geef die aan haar.

Hanne
"B-Bill...." mijn stem bibbert.
"Hanne? is... alles goed met je?"
Tom kijkt me waarschuwend aan. "A-alles is ..." Ik kan het niet over mijn lippen krijgen. Ik voel me helemaal niet goed. "Hanne?" Bills stem klinkt ongerust. "Bill.." mijn stem schiet omhoog. Ik krijg een hysterische bui. "Bill help me! Tom.." gil ik. Ondertussen gebeuren er verschillende dingen tegelijk. Tom slaat de gsm met zo'n kracht uit mijn hand dat zijn hand een rode duidelijke afdruk op mijn wang maakt. Mijn gsm valt uit elkaar op de grond. Tom gromt diep in zijn keel, als een leeuw waar men zijn eten van heeft afgepakt. Hij duwt zijn lippen nog ruwer op de mijne. Zijn ogen zijn vuur.

Bill
Mijn mond opent zich om iets terug te zeggen, maar de verbinding werd ruw onderbroken. Mijn adem stokt in mijn keel en emotieloos staar ik even voor me uit. Maar dan dringt het tot me binnen dat Tom totaal fout bezig is. Straks belandt hij in de gevangenis, mijn broertje! En dan ook nog eens mijn vriendinnetje inpalmen.. Of? Wilt ze me niet meer? Tijd om daar over te denken heb ik niet, ik weet niet hoe snel ik me uit mijn voeten moet maken om naar Hanne en Tom te gaan. Mijn hart slaagt overuren terwijl ik in paniek naar buiten ren - en terug naar binnen om Tom zijn medicijnen te pakken - en daarna ren ik terug naar buiten.

--
Tom
Bill. Zijn naam blijft door mijn hoofd spoken. Hij kan hier elk ogenblik zijn en een uitweg is hier ook niet meteen. Grommend besluit ik daarna gewoon door te gaan met het ding waar ik mee begonnen ben.

Hannepompelmoes
Ik wil niet weten wat ik nu allemaal voel. Overal heb ik pijn. Ik voel me venederd en gekrenkt in het diepste van mijn ziel. Tom mag niet meer verder gaan. Zwak spartel ik nog tegen. I feed myself lies, Gotta be okay, gotta be okay.

TomknaltalseenBOM

Na hét, ligt Hanne naast me. Ik hoor haar ademhaling piepen, nogsteeds van angst. Hoewel ik twijfel of het wel van angst is.
Een klein stemmetje doet me opschrikken, meteen ga ik rechtzitten en hoor ik alweer een klein meisje iets zeggen.
'Annie? Waarom deur slot?' Een paar kleine klopjes en het is terug stil. Ik kijk Hanne aan, maar die blijft in shock stil liggen. Ze beweegt maar amper.

-

Hanne
Ik trek mijn benen tegen me aan. Mijn ademhaling is onrustig en onregelmatig. Mijn ogen zijn toe. Ik ben dood van het vechten. Ik voel me wegzakken. In een grote zwarte, pijnloze leegte die me met open armen omarmd. In de verte hoor is een zacht stemmetje en Tom zijn zware ademhaling.

Tom
Mijn job is hier klaar, op naar de volgende. Ik kijk naar Hanne, haar gezicht is bleek maar dat deert me niet. Ik geef haar een zoen en kleed haar dan terug aan, waarna ik haar onder een deken leg. Ik kleed mezelf ook terug aan en ga daarna weg, weg van Hanne. Weg van hetgene wat ik haar heb aangedaan. Op naar Sophie, om juist hetzelfde met haar te doen, hoewel zij niet tegenspartelt. Als ik de deur achter me wil sluiten zie ik Bill om de hoek verschijnen. Ik vlucht, bang voor hem - raar maar waar -, voor hem weg en vergeet daarbij de deur te sluiten.

Bill
Voor de deur van Hanne haar huis kom ik tot een verrassing te staan, de deur staat wagenwijd open. Ik ga naar binnen, sluit de deur achter me en snel naar Hanne haar kamer. Een trillende hand leg ik op de deurklink, ik haal al mijn moed naar boven en doe dan de deur open. Tot mijn verbazing is Tom er niet, maar ik zie zijn gsm wel ergens in de kamer liggen. Er ligt nog een ander kapot ding bij..
Ik sluit de deur langzaam terwijl ik naar Hanne haar bed ga. Een steek gaat door me heen terwijl ik zacht over haar haren streel. Een traan gaat genadeloos over mijn wang, langzaam buig ik me over haar heen en geef ik haar een klein kusje. Alsof ik gewoon hoop dat ze wakker wordt.

Hannerd
Ik hoor Bill voel zijn lippen. Ik ben zeker dat hij het is. Ik wil het uitschreeuwen. Ik zit gevangen in mijn zwarte gat, waar ik steeds dieper in weg zak.

Bill
'Hanne?' Smekend kijk ik haar aan, ze moet nu iéts zeggen tegen me of ik geraak in paniek. Een koude traan van me valt van mijn kin op haar wang. Grommend rollen de letters T O M over mijn lippen.

Hanne
Ik probeer mijn hand om de zijne te sluiten. Ik krijg zelfsm ijn vingers niet bewogen.

Bill
Ik maak mezelf bewust dat ze is flauwgevallen, ofzoiets. Wat doe je als iemand flauwvalt? Zijn benen in de lucht leggen =D
Ik neem Hanne in mijn armen en leg haar op de grond met haar benen op haar bed. Wat moet je dan doen? Zoekend naar een washandje bekijk ik al haar kasten, niet dat ik er één vind. Als ik de badkamer gevonden heb, haal ik daar een washandje uit een van de kasten en maak het nat. Niet veel later ligt het op Hanne haar hoofd. Ik weet me verder geen raad te geven, ik weet niet eens wat ze heeft. Misschien moet ik de ambulance bellen? Of nee.. Misschien gaan ze dan gewoon zeggen dat ik helemaal in paniek ben terwijl er niets is, laat ik nog even wachten, misschien komt ze wel weer bij..
Tom kan ik moeilijk contacteren, wie weet waar hij nu zit. Waarom is hij nou weer zo koppig om zijn kalmeringspillen te nemen? Ik schud mijn hoofd en dwing mezelf niet te gaan huilen om alle miserie.

--
Arme Bill. =[
& Hanne =[



& ja Tom, jij ook =[

Ik wacht ongeduldig op een antwoord. :'D

Klaar met Huiswerk =D
Voor vandaag ='D
Hannerd
"B...Bill?"
Mijn stem klinkt krakerig.

Bill
Mijn hoofd draait schichtig om naar Hanne. Sprak ze nu écht? Of hoor ik de muren kraken? Ik knipper een paar keer met mijn ogen als ik in Hanne haar ogen kijk, die meteen van -vermoeidheid?- terug dichtvallen. Ik heb haar zoveel aangedaan, in minder dan twee uur tijd. Ik schaam me dood. Een traan valt geruisloos over mijn wang, waarna die net naast Hanne haar gezicht valt. Ik streel haar over haar wang waarna ze met moeite haar ogen terug opent. 'Het is allemaal mijn schuld,' verwijt ik mezelf alles. Niet onterecht, Tom is een klootzak als hij zijn pillen niet neemt en god weet waar hij nu is.

Hanne
Ik heb moeite om mijn ogen open te houden. Het doet pijn, mijn hele lijf doet pijn.
"Bill?"
Mijn stem klinkt nog steeds als een krakende oude deur, maar toch al iets vaster. "Tom, mijn schuld." breng ik met moeite uit.

Bill
Met moeite kan ik haar woorden oncijferen. Tom, mijn schuld. Ze spoken door mijn hoofd. Het is Tom zijn schuld niet, ik zou nooit Tom de schuld kunnen geven. Het is mijn schuld, ik heb Tom laten gaan terwijl ik goed genoeg wist wat hij ging doen.. Zijn ogen stonden zo, zo gevaarlijk dat ik er niet op in durfde gaan. Ik krijg het niet over mijn hart om mezelf zonder straf dit onderwerp van me af te zetten. Het is allemaal mijn schuld. Ik heb Hanne, maar ook Tom gedeeltelijk, in gevaar gebracht. Het kon veel erger uitlopen, godverdomme. Ik vloek in mezelf terwijl er meer tranen achter mijn ogen komen. Ik kan ze niet laten gaan, om me sterk te houden bijt ik zo hard mogelijk op mijn lip. Ik staar alleen maar Hanne aan, ze moet rusten dat staat vast. 'Jij moet rusten,' breng ik zacht uit, hoewel ik mezelf betrap op stotteren. Ik geef onwennig haar een kus op haar voorhoofd terwijl ik haar terug in bed til.

Hanne
"Niet - weggaan."
Ik kan nu niet alleen zijn. Ik wil nu niet alleen zijn. Wat er daarnet gebeurde blijft door mijn hoofd spoken. Bill mag niet weggaan.
MIjn hand sluit om de zijne. "Niet weggaan" zeg ik door mijn tranen door.

Bill
Mijn maag krimpt ineen als haar koude - ijskoude hand mijn hand omsluit. 'Ik blijf bij je, schat.' De woorden rollen over mijn lippen alsof het een simpel kinderspel is. Was het maar een simpel kinderspel, zonder alle ruzies en de reality.
Ik neem haar bureaustoel en ga naast haar bed erin zitten. Mijn betraande ogen kijken haar aan, terwijl ze vermoeid haar lichaam goed legt. Nu pas merk ik dat ze zo traag reageerd omdat ze overal pijn heeft.
De klap is een flits, maar de verwerking duurt eeuwen.
Tom heeft niet alleen haar iets aangedaan, maar ook mij. Klootzak.
Ik mag zo niet denken over hem, hij kan er niet aandoen dat hij zo is, zonder dat de buitenwereld ervan weet.

Hanne
Met een langerekte zucht val ik snel in een droomloze slaap.
Next day
Ik open mijn ogen als een zonnestraal me wakker kriebelt. Mijn hand ligt nog steeds in die van Bill en zijn hoofd is scheefgezakt. Het is een schattig zicht en glimlach. Dan komt gisterennamidag/avond terug. de glimlach verdwijnt als sneew voor de zon.Ik zet me recht en trek mijn knieën op. Bills hand valt langs zijn zij. Zijn ogen knipperen en ook hij word stilaan wakker.

Bill
Mijn maag lijkt in elkaar gezakt, hij krimpt bij elke gedachte in een. Ontspanning kan duidelijk niet. Ik staar langs me heen naar Hanne. Ze staart emotieloos voor haar uit, haar knieën liggen tegen haar bovenlichaam aan. Zonder me uit te rekken, zet ik me naast haar op bed. Ik weet me geen houding te geven dus blijf ik wat naar haar staren terwijl ik onhandig mijn handen op mijn schoot laat liggen.
Dit is dan het perfecte leventje van een rockster, yeah right.

hanne
Het leifste zou ik tegen Bill willen aan kruipen. Toch houdt iets me tegen. Bill is Toms broer. Toms tweelingsbroer. Ik huiver bij de gedachte. Hou ga ik ooit nog normaal bij Bill kunnen zijn. Zelfs bij Bills thuis zijn gaat me aan gisteren laten denken. Enkel en alleen Bill. Tom is exact dezelfde kopie. En toch wil ik het liefste bij Bill zelf zijn. Ik schud mijn hoofd zachtjes bij mijn verwarrende gedachten. Alles is een warboel. Een grote warboel. Allemaal mijn schuld. Ik had... Hij had...Ach laat ook maar. Ik zucht nog steeds. En Bill kijkt me bezorgt aan. Ik slaag mijn ogen neer.

Bill
Gefrustreerd leg ik mijn armen rond mijn onderbuik heen. Hanne baart zich duidelijk ergens zorgen om, maar waarover? 'Is er iets?' Vraag iik fluisterend aan Hanne. Ze draait haar hoofd van me weg, iets dat me duidelijk pijn doet.

Hanne
Ik voel een woedebui opkomen. Onmacht maakt me woest. Is het niet duidelijk? Wat Tom me heeft aangedaan. DAT is er. Ik wend mijn blik af van Bill om me kalm te houden. Als ik denk dat ik me onder controle heb praat ik weer.
"Tom hij... hij..."

Bill
Ze spuugt de woorden de uit van woede, als ze haar hoofd wegdraait van me weet ik zeker dat ze ook boos is op mij. Terecht.
Mijn knieën trekken zich tegen mijn buik, drukken zich in mijn buik en als het kon zouden ze nu voor eeuwig er in getatoeërd staan. Mijn hoofd verberg ik achter mijn knieën, veilig onder mijn armen. Haar woorden spoken door mijn hoofd terwijl mijn ogen beginnen te tranen en niet zo'n beetje. Geluidloos rollen ze met gemak over mijn wangen.

Hanne
Ik stop abrupt als ik Bill zijn reactie zie. Het is zijn schuld niet. Waarom reageer ik alles op hem af. Het is niet eerlijk. Wat Tom met me deed was niet eerlijk. Ze zouden zijn mannelijke delen moeten afpakken, afsnijden en aan de leeuwen in de zoo voeren. Zelfs dat zou te goed voor hem zijn. Het zien van de tranen van Bill raakt me nog dieper. "Bill, sorry..."